က်ေနာ္က ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ ဥေဏွာက္ပါ။

 က်ေနာ္ႏွင့္ယွဥ္ရင္ စၾကာ၀ဠမွာ ရွိသမွ် အံ့ၾသဖြယ္အားလံုးေျမႇးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကပါမယ္။ က်ေနာ္က တစ္ကီလိုခြဲ ေလးၿပီး၊ ခၽြဲတဲတဲနဲ႔ မီးခိုးေရာင္လႊမ္းတဲ့ အေရာင္ရွိပါတယ္။ (ျမတ္ဘုရားက မုန္႔ညက္ဖတ္ အခဲ ကဲ့သို႔ ျပစ္ခဲသည္ဟု ေဟာေတာ္မူပါတယ္)။

က်ေနာ့္လို လုပ္နိုင္တဲ့ computer မရွိေသးပါဘူး။ က်ေနာ့္မွာ ဘီလီရံ ၃၀ ခန္႔ ႏူရံုး (neuron) လို႔ေခၚတဲ့ အာရံုဆဲလ္ေတြနဲ႔ ၅-၁၀ ဆ ပိုမ်ားတဲ့ glial cell လို႔ေခၚတဲ့ဆဲလ္ေတြရွိ ပါတယ္။ အဲ့ဒီဆဲလ္အားလံုး နံပတ္ ၇ အုပ္ထုပ္အရြယ္ ေခါင္းရိုးခြံထဲမွာရွိေနပါတယ္။

က်ေနာ္က ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့အဂၤါ တစ္ခု တင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးေမာင္ေမာင္လို႔ေခၚတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါ။ သူ႔ရဲ့စိတ္ေနသေဘာထား၊ သူ႔ရဲ့အရည္အေသြး၊ သူ႔ရဲ့အေတြးအေခၚ၊ သူ႔ရဲ့ စရိုက္ အားလံုးသူနဲ႔ ပတ္သက္တာ က်ေနာ္ပါ။ ဦးေမာင္ေမာင္က သူ႔နားနဲ႔ၾကားတယ္၊ သူ႔ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္တယ္၊ သူ႔ ႏွေခါင္းနဲ႔အနံရတယ္၊သူ႔လွ်ာနဲ႔ အရသာခံတယ္၊ သူ႔ကိုယ္နဲ႔ ထိေတြ႔တယ္လို႔ ထင္တယ္။ တကယ္က အဲ့ဒီခံစားမႈအားလံုး က်ေနာ့္ထဲမွာ ျဖစ္တာ။

နား၊ မ်က္စိ၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ လက္ အပါအ၀င္ ကိုယ္ခႏၶာေတြက အာရံု (information) ကို လက္ခံရံု သက္သက္ပဲ။ က်ေနာ္က သူေနမေကာင္းတာ၊ ဗိုလ္စာတာ၊ ေပ်ာ္တာ၊ စိတ္ပ်က္တာ စတာ ေတြကိုလည္း သူ႔ကိုေျပာျပတယ္။ သူ႔ရဲ့ ခံစားမႈအားလံုးကို က်ေနာ္သိတယ္၊ ထိန္းခ်ဳပ္ တယ္။ သူအိပ္ေပ်ာ္ေနရင္ေတာင္မွ က်ေနာ္က သူ႔ဆီေရာက္လာတဲ့ အာရံုေတြကို တကမၻာလံုး မွာရွိတဲ့ telephone exchange ေတြလို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းေပးတယ္။ က်ေနာ္ အဲ့ဒါေတြ အားလံုးကို ဘယ္လိုလုပ္သလဲ။ ရွင္းပါတယ္။ အေရးမႀကီးတာေတြကို ဖယ္ရွားျပစ္တယ္။ ဥပမာ သူ သီးခ်င္းဖြင့္ၿပီး စာဖတ္ေနရင္ က်ေနာ္က စာဖတ္တဲ့ အေပၚမွာဂရုစိုက္ေစတယ္။ သူ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ဂရုစိုက္လို႔ မရဘူးေလ။ တကယ္လို႔ သူစိတ္၀င္စားတဲ့ ၀တၳဳဖတ္ေနရင္ သူႀကိဳက္ တဲ့ သီးခ်င္းကို ၾကားမွာ မဟုတ္ဘူး။

ဒါေပမဲ့သူ႔ကိုဒုကၡေပးမဲ့အႏၱရာယ္က်ေရာက္လာရင္ေတာ့က်ေနာ္ခ်က္ခ်င္း ဂီယာ(gear) ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ဥပမာ သူေခ်ာ္ေနတဲ့ လမ္းေပၚမွာ လဲေတာ့မယ္ဆိုရင္ သူလဲ မက်ေအာင္ သူ႔လက္ေတြကို ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ လုပ္ဖို႔ သတင္းပို႔ ေပးတယ္။ တကယ္လို႔ သူ လဲက်သြား ရင္ေတာင္ သူဒါဏ္ရာ ရသလား၊ မရဘူးလား ဆိုတာကို အသိေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီအျဖစ္ အပ်က္ကို က်ေနာ့္သိမ္းထားၿပီး။ ေနာက္တခါ သူ ေခ်ာ္လဲနိုင္တဲ့လမ္းေပၚေလွ်ာက္ ရေတာ့ မယ္ဆိုရင္ ဂရုစိုက္ဖို႔က်ေနာ္ သတိေပးတယ္။ အဲ့ဒီလို အေရးေပၚကိစၥေတြအျပင္ က်ေနာ္ သူ႔ရဲ့ အိမ္ရွင္မလို အလုပ္မ်ိဳးလဲ လုပ္ေပးေသးတယ္။ ဥပမာ၊ အသက္ရႈတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ရဲ့ အာရံုခံကိရိယာ (sensor) ေတြက ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ေသြးထဲမွာ ကာဘြန္ဒိုင္ ေအာက္ဆိုက္ အဆိပ္ဓါတ္ေငြ႔ေတြမ်ားေနတယ္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ဓါတ္ေတြ ပိုလိုတယ္လို႔ သတင္းပို႔လာရင္ က်ေနာ္က သူ႔ရဲ့ အသက္ရႈတဲ့ၾကြက္သားေတြကို အသက္ရႈျမန္ေစတယ္။ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳး ေထာင္ ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အလုပ္ေတြကို လုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ က်ေနာ္ သူ႔ကို ခေလး တစ္ေယာက္ လို ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္သေလာက္ က်ေနာ္လိုအပ္တာေတြ ကိုလည္း ေတာင္းဆိုတယ္။ က်ေနာ္က ဦးေမာင္ေမာင္ကိုယ္အေလးခ်ိန္ရဲ့ ၂% သာရွိေပမဲ့ က်ေနာ္က သူရႈတဲ့ေအာက္ဆီဂ်င္ရဲ့ ၂၀%  နဲ႔ သူ႔ႏွလံုးကမႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ ေသြးရဲ့ ငါးပံု တစ္ပံု လိုတယ္။ က်ေနာ္က ေအာက္ဆီဂ်င္နဲ႔ ေသြး အျမဲလိုအပ္ေနတယ္။ တကယ္လို႔ ဒီႏွစ္ခု ခဏေလး နည္း သြားတာနဲ႔ သူေမ့သြားမယ္။ မီနစ္အနည္းငယ္ၾကာေအာင္နည္းသြားမယ္ဆိုရင္ သူ႔အေနနဲ႔ ကိုယ္အစိတ္အပိုင္းေတြ ေသတာမ်ိဳးအျပင္ ေသဆံုးသည္အထိ ျဖစ္နိုင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ့္ အစာျဖစ္တဲ့သၾကားကိုလည္း အဆက္မျပတ္လိုတယ္။ အစာေရစာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါး တဲ့အခါမ်ိဳးမွာေတာင္ က်ေနာ္က စားရမွ၊ နို႔မဟုတ္ရင္ သူေသမွာ။

က်ေနာ္ကအလုပ္အမ်ားႀကီးလုပ္ၿပီး အလြန္အေရးပါးတဲ့ အဂၤါ ျဖစ္ေပမဲ့ က်ေနာ့္ အေၾကာင္း သိပ္မသိၾကဘူး။ ဥပမာေပးရမယ္ဆိုရင္ ကိုလန္ဘို အေမရိကတိုက္ကို ကမ္းစပ္ ကေတြ႔လိုက္ရသလိုပါပဲ။ က်ေနာ့္အေၾကာင္း သိဖို႔အမ်ားႀကီးလိုပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္ကို ေလ့လာစူးစမ္းတဲ့သုေတသနပညာရွင္ေတြ စူးစမ္းေလ အံ့ၾသ ၾကရေလပါပဲ။ ဥပမာ က်ေနာ္က ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ တစ္ကိုယ္လံုးက နာၾကင္တဲ့ခံစားမႈေတြကိုသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကို ခုတ္ျဖတ္ရင္ေတာင္ က်ေနာ္ မနာဘူး။ ဒါေၾကာင့္ဥေဏွာက္ခြဲစိပ္မႈေတြကို လူနာကိုေမ့ေဆး မေပးပဲလုပ္နိုင္တယ္။ သူေတသနပညာရွင္ေတြက က်ေနာ္ရဲ့ ဘယ္ေနရာက ဘာခံစားတယ္ ဆိုတာ သိရေအာင္ သိလိုတဲ့ ေနရာေတြကို လွ်ပ္စစ္နဲ႔လံႈေဆာ္ၿပီး အစမ္းသပ္ခံပုဂၢိဳလ္ ဘယ္လို ခံစား ရတယ္ဆိုတာေလ့လာ ၾကတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္သာ အဲ့ဒီလိုေလ့လာမႈမ်ိဳး အစမ္းသပ္ခံ မယ္ဆိုရင္ သူ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ရဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာကို လွ်ပ္စစ္နဲ႔တို႔လိုက္မယ္ ဆိုရင္ သူေမ့ေနခဲ့တဲ့ သံုးတန္းက သူ႔ဆရာမကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ လိမ့္မယ္။ ေနာက္တစ္ေနရာကို လံႈေဆာ္ရင္ မီးရထားဥၾသသံ (၀ါ) မူႀကိဳေက်ာင္းမွာ ကဗ်ာေတြ ဆိုခဲ့တာကို ၾကား လိမ့္မယ္။

က်ေနာ္က ဂိုေဒါင္ေဟာင္းႀကီးလို သူ႔တစ္ဘ၀တာ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို သိမ္းဆည္း ထားတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ အဲ့ဒီဂိုေဒါင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိမွန္း မသိဘူး။ သုေတသနပညာရွင္ေတြ အေနနဲ႔ က်နာ္ရဲ့ ဘယ္ေနရာေတြက ဘာေတြလုပ္တယ္ဆိုတာကို အၾကမ္းအားျဖင့္ေတာ့သိၾက ပါၿပီ။ ဥပမာ က်ေနာ့္ေနာက္ေစ့ေနရာက ျမင္တယ္။ ေဘးဘက္ေနရာေတြက ၾကားတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ ေနရာကေတာ့ က်ေနာ္ရဲ့ ေပ်ာ္ရြင္မႈခံစားတဲ့ေနရာပဲ (Pleasure centre)။ တကယ္လို႔ ဓါတ္ခြဲခန္းထဲက ၾကြက္ေတြကို ခလုပ္တစ္ခုႏိႈပ္တာ သင္ေပးၿပီး၊ အဲ့ဒီခလုပ္ကို ႏႈိပ္ လိုက္တိုင္း ၾကြက္ေတြရဲ့ ေပ်ာ္ရြင္တဲ့ေနရာကို လွ်ပ္စစ္လံႈေဆာ္မႈေပးမယ္ဆိုရင္ ၾကြက္ေတြဟာ အဲ့ဒီ ေပ်ာ္ရြင္မႈေပးတဲ့ ခလုပ္ကိုပဲ အဆက္မျပတ္ ႏိႈပ္ေနတာကို ေတြ႔ရမွာျဖစ္တယ္။ ၾကြက္ေတြ ဟာ အစာထက္ ေပ်ာ္ရြင္မႈေပးတဲ့ ခလုပ္ကိုသာ ဦးစားေပးတာေၾကာင့္ သူတို႔ အစာငတ္ေသ ေပမဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနၾကတာေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ဦးေမာင္ေမာင္စိတ္ဓါတ္က် ေရာဂါ ရေနရင္ လွ်ပ္စစ္လံႈေဆာ္မႈေပးတဲ့စက္ကေလးကို သူ႔ရဲ့ေပ်ာ္ရြင္မႈေနရာေလးမွာ တပ္ထားမယ္ ဆိုရင္ သူ စိတ္ဓါတ္မက်တဲ့အျပင္ ပီတိေတြျဖစ္ၿပီး စိတ္ေတြတက္ၾကြေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ (ေပ်ာ္ေနတဲ့လူရဲ့ ဥေဏွာက္ကို scan လုပ္ၾကည့္ရင္ အဲ့ဒီေပ်ာ္ရႊင္မႈေနရာေလးက လင္းေနပါ တယ္။ အေမရိကန္နိုင္ငံမွာတရားထိုင္သူမ်ားရဲ့ဥေဏွာက္ကို scan လုပ္ၾကည့္တဲ့အခါ လူေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈေနရာေလးက လင္းေနတာကိုေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတယ္လို႔ သုေတသီေတြကေကာက္ခ်က္ခ်ၾကပါတယ္။ တကယ္က တရား ထိုင္လို႔ ပီတိ၊ ပႆတိေတြ ျဖစ္လာတာပါ)။

          က်ေနာ္က အလြန္လံုျခံဳတဲ့ ခံတပ္ႀကီးထဲမွာေနပါတယ္။ ေခါင္းရိုးခြံက ထိပ္ပိုင္းမွာ စင္တီမီတာ၀က္ခန္႔ ထူပါတယ္။ ေအာက္ဘက္မွာ ပိုထူပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ထိခိုက္ဒါဏ္ရာ ေတြရဲ့ အႏၱရာယ္က ကာကြယ္ဖို႔ ေရကဲ့သို႔ေသာအရည္နဲ႔ လည္း၀ိုင္းရံထားပါတယ္။ ဥေဏွာက္ အေစာင့္လို႔ေျပာရမဲ့ Blood-brain barrier ကလည္းဂိတ္ေစာင့္လိုမ်ိဳး က်ေနာ့္ အတြက္ လိုအပ္ တာေတြ ေပး၀င္ၿပီး၊ ဒုကၡေပးမဲ့ဟာေတြကို ၀င္ခြင့္မေပးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သၾကားေတြ ၀င္ခြင့္ ရၿပီး၊ ပိုးမႊားေတြ အဆိပ္ေတြကေတာ့ က်ေနာ္ဆီ ၀င္လို႔မရပါဘူး။ အနာသက္သာေစတဲ့ ေဆး ေတြ၊ ေမ့ေဆးေတြ ၀င္ခြင့္ရသလို အရက္နဲ႔ ရူးသြပ္ေစတဲ့ေဆးေတြလည္း ၀င္ခြင့္ရတာမို႔ သူတို႔ ေၾကာင့္ က်ေနာ္လူမွန္း သူမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။

          က်ေနာ္ရဲ့တည္ေဆာက္မႈကိုသိခ်င္ရင္ ျမက္ဖုတ္တစ္ဖုတ္ကိုႏုတ္ၿပီး သူ႔အျမစ္ေတြကို ၾကည့္ပါ။ က်ေနာ္က ျမက္ဖုတ္အျမစ္ေတြလို ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က ျမက္ဖုတ္ထက္ သိန္း ေပါင္းမ်ားစြာ ပိုရႈပ္ေထြးပါတယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ ဘီလီရံ ၃၀ ေသာအာရံုဆဲလ္ေတြ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ဆက္ႏြယ္ေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ၆၄၀၀၀ ေလာက္ဆက္ႏြယ္ထားတယ္။

အာရံုဆဲလ္တစ္ခုဟာသူ႔အမွ်င္ေပၚမွာတြဲေနတဲ့ ပင့္ကူနဲ႔တူတယ္။ ပင့္ကူက အာရံု ဆဲလ္ပါ။ သူတြဲေနတဲ့ပင့္ကူမွ်င္ကို axon လို႔ေခၚတယ္။ ပင့္ကူရဲ့ ေျခေခ်ာင္းေတြကို dendrites ေတြလို႔ေခၚတယ္။ အာရံုေတြ (signal) က axon ကေန ပင့္ကူဆီေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ axon ကေနပဲ ေနာက္အာရံုဆဲလ္တစ္ခုဆီကိုေရာက္သြားတယ္။ အာရံုေတြဟာ axon ထဲမွာ ၃၄၀ km/hr နဲ႔သြားၾကတယ္။ အာရံုတစ္ခုျဖတ္သန္းသြားၿပီးတိုင္း axon ေတြဟာ တစ္စကၠန္႔ရဲ့ အပံု ၂၀၀ ပံုတစ္ပံုေလာက္ အခ်ိန္တြင္းမွာ ဓါတုေဗဒနည္းျဖင့္ ကိုယ့္ဘာသာ ဓါတ္အားျပန္ျဖည့္ တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က ေမြးဖြါး ျခင္း အတတ္ကို မတတ္ဘူး။  အေရျပား၊ အသဲ၊ ေသြးဆဲလ္ ေတြက ေသသြားရင္ျပန္ လည္ ေမြးဖြါး နိုင္ၾကတယ္။ က်ေနာ့္ဆဲလ္တစ္ခုပ်က္သြားရင္ တစ္သက္လံုး ျပန္မရေတာ့ဘူး။

ဦးေမာင္ေမာင္အသက္ ၃၅ ႏွစ္ေမြးေန႔ကစၿပီး က်ေနာ္ရဲ့ အာရံုဆဲလ္ တစ္ေထာင္ ေလာက္ ေန႔စဥ္ ေသဆံုးေနၾကတယ္။ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် က်ေနာ္ရဲ့အေလးခ်ိန္ေရာ အာရံုဆဲလ္ေတြေရာဆံုးရႈံးလာတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္က်ေနာ္မွာ အရန္အာရံုဆဲလ္ေတြ အမ်ား ႀကီးရွိလို႔။ တကယ္လို႔ ဆဲလ္တစ္ေထာင္ေသရင္၊ က်န္တဲ့ဆဲလ္တစ္ေထာင္က ဘာမွေတာင္ သိ မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အရန္အာရံုဆဲလ္ေတြရွိတာထက္ ပိုၿပီး အာရံုဆဲလ္ေတြေသကုန္ရင္ ေတာ့ ဦးေမာင္ေမာင္အေနနဲ႔ အနံ႔ေကာင္းေကာင္းရခ်င္မွရမယ္။ နားေကာင္းေကာင္း ၾကားခ်င္ မွၾကားမယ္။ အရသာ သိပ္သိခ်င္မွ သိေတာ့မယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ အာရံုစိုက္ဖို႔ ခက္လာမယ္။ နံမယ္ေတြ၊ နံပတ္ေတြ၊ လိပ္စာေတြ မွတ္ရ ခက္လာမယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အတြက္အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥ ေတြကိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္ လုပ္ေပးမွာပါ။

          ဦးေမာင္ေမာင္ကသူ႔မွာ အဆုတ္ႏွစ္ခု၊ ေက်ာက္ကပ္ႏွစ္ခုရွိမွန္းသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက

က်ေနာ့္ကို ႏွစ္ခုလို႔မသိဘူး။ တကယ္က က်ေနာ့္မွာ ဘယ္နဲ႔ ညာဆိုတဲ့ သီးသန္႔ ၂ပိုင္း (lobe) ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ ညာဘက္အပိုင္းကဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ ဘယ္ဘက္ကိုယ္ပိုင္းကို ထိမ္းခ်ဳပ္ တယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ ဘယ္ဘက္အပိုင္းကဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ ညာဘက္ကိုယ္ပိုင္းကို ထိမ္းခ်ဳပ္တယ္။ ညာသန္တဲ့သူေတြမွာ က်ေနာ္ရဲ့ ဘယ္ဘက္ပိုင္းက ညာဘက္ပိုင္းထက္ပို အင္အား ႀကီးတယ္။ ဘယ္သန္သူေတြအတြက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ့ညာဘက္ဥေဏွာက္ကစိုးမိုးတယ္။

ဘယ္ဘက္ဥေဏွာက္က ဦးေမာင္ေမာင္လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔၊ စာေရးဖို႔၊ ဂဏန္းတြက္ဖို႔ အတြက္လိုအပ္တယ္။ ညာဘက္ဥေဏွာက္ကေတာ့ spatial judgment ေလထဲမွာ ရပ္ တည္ဖို႔လုပ္တယ္။

က်ေနာ္ရဲ့ထူးျခားတဲ့အရည္အခ်င္းက အရန္အာရံုဆဲလ္ေတြမ်ားစြာရွိတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ရဲ့အခ်ိဳ႕အပိုင္းေတြေသဆံုးသြားေပမဲ့ က်န္တဲ့ဆဲလ္ေတြက အခ်ိန္ယူၿပီး ပ်က္သြားတဲ့ ဆဲလ္ေတြ ရဲ့အလုပ္ေတြကိုလုပ္ေပးနိုင္တယ္။ စကားမေျပာနိုင္ရာက ျပန္ေျပာနိုင္လာတယ္။ အေၾကာေသသြားတဲ့လက္ေျခေတြျပန္လႈပ္နိုင္လာတယ္။ ဒီအရည္အခ်င္းေၾကာင့္သာ နို႔မိုဆို ဦးေမာင္ေမာင္မွာအႏၱရာယ္ေတြ၀ိုင္းေနတာ။ ဥပမာ ကင္ဆာေတြ အက်ိတ္ေတြျဖစ္ လာရင္ ဦးေခါင္းခြံက လိုက္မႀကီးနိုင္တာမို႔ က်ေနာ့္ေပၚဖိၿပီး က်ေနာ့္ဆဲလ္ေတြကိုသတ္ျပစ္တယ္။ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ ယခုေခတ္မွာ ကင္ဆာေတြ အက်ိတ္ေတြကိုခြဲထုတ္နိုင္လို႔ ေတာ္ ေတာ့တယ္။

         

ေနာက္အႏၱရာယ္က က်ေနာ့္ေသြးေၾကာေတြမွာေသြးခဲေတြနဲ႔ပိတ္ၿပီး အဲ့ဒီေသြးေၾကာ ေပၚမွီေနတဲ့ အာရံုဆဲလ္ေတြကိုေသေစတယ္။ ေသတဲ့ အာရံုဆဲလ္ေတြထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ ကိုယ္အဂၤါ ေတြလည္း အေၾကာေသကုန္တယ္။ ပိတ္တဲ့ေသြးေၾကာကႀကီးရင္ေသတဲ့အထိျဖစ္နိုင္တယ္။

တတိယ ရန္သူကေတာ့ ထိခိုက္ဒါဏ္ရာရျခင္းပဲ။ က်ေနာ္က ဥေဏွာက္ခြံထဲက အရည္ ထဲမွာရွိေပမဲ့ လိမ့္က်လို႔ျဖစ္ျဖစ္ အရိုက္ခံရလို႔ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ဆဲလ္ေတြကို ေသေစနိုင္ တယ္။ အရိုက္ခံရတဲ့ လက္လို က်ေနာ္လည္း ေရာင္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က အရိုးခြံထဲမွာ ေထာင္က်ေနတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္ေရာင္တာနဲ႔ က်ေနာ္ေပၚ ဖိအားေတြေရာက္လာၿပီး ေမ့ခ်င္ ေမ့၊ သိပ္ဆိုးရင္ ေသတဲ့အထိျဖစ္နိုင္တယ္။  က်ေနာ့္အေၾကာင္းက မျပည့္စံုေသးပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာလာတဲ့အခါ က်ေနာ့္အေၾကာင္းပိုသိလာပါလိမ့္မယ္။

         

J.D.RADCLIFF ရဲ့ I AM JOE’S BODY ကိုသင့္ေလ်ာ္ေအာင္ဘာသာျပန္ပါသည္။