က်မရဲ့ ေမေမ

က်မရဲ့ ေမေမ။
ေမေမဟာ (လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္တရာက အယူအဆျဖစ္တဲ့ မိန္းခေလးဆိုတာ စာတတ္ဖို႕မလို တြက္တတ္ခ်က္တတ္ရင္ျပီးေရာ စာတတ္ေနရင္ရီးစားထားျပီး မေတာ္သူနဲ႕ျမန္ျမန္အိမ္ေထာင္က်မယ္) ဆိုတဲ့ အေတြးေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းမေနခဲ့ရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စာမတတ္တဲ့ ေမေမ၇ဲ့ အုပ္ထိမ္းမွဴ႕ေအာက္မွာေနခဲ့တဲ့ က်မ၊ ယခုအခါ နိုင္ငံျခားမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမေမရဲ့အေျမွာ္အျမင္ၾကီးမွု႔ေ္ေတြ႔သိျမင္ရပါေတာ့တယ္။ ေမေမက လူဆိုတာ ဘယ္ပညာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုဒုကၡေပးမဲ့ ပညာ ဥပမာ ေဆးလိပ္ေသာက္တာ၊ အရက္ေသာက္တာမ်ိဳး ကလြဲရင္ အကုန္သင္ထားသင့္ေၾကာင္း ၊ ကိုယ္လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္ အသံုးျပဳနိုင္တယ္လို႕ေျပာျပီး ၊ က်မတို႕ညီအမေတြကို အခ်ဳပ္အလုပ္၊ အခ်က္အျပဳပ္၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးစတာေတြကို ျပဳလုပ္ေစပါတယ္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ အဲ့ဒီပညာေတြရဲ့တန္းဖိုးကိုနားမလည္ခဲ့တာေၾကာင့္ ေမေမသာစာတတ္ရင္ သမီးတစ္ေယာက္အသံုးခ်နည္း စာအုပ္ေရးေလာက္တယ္လို႕ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ ယခု  ျမန္မာ စားေသာက္ဆိုင္မရွိတဲ့ ပါရီမွာ တစ္ေယာက္ထဲေနတဲ့အခါ၊ ထမင္းစားတိုင္း ေမေမ့ ေက်းဇူးေတြကိုသတိရေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ နိုင္ငံျခားမွာ ready made အက်ၤီေတြ၀ယ္၀တ္တဲ့ အခါ က်မတို႕ ျမန္မာ size နဲ႕ နိုင္ငံျခားသူေတြရဲ့  size ကအလြန္ကြာတာေၾကာင့္ အနည္းဆံုး ေဘာင္ဘီး ေျခေထာက္ေတာ့ ျပန္ျဖတ္ ၀တ္မွ ရပါတယ္။ လုပ္အားခ ေစ်းၾကီးတဲ့ ပါရီမွာ အ၀တ္အား ၀တ္တိုင္းလဲ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ေမေမ။ သမီးေလးေယာက္ေမြးထားတဲ့ေမေမက သမီးေတြကို ကိုယ့္အိမ္မွာသာေပ်ာ္တတ္ေအာင္၊ အိမ္မလည္တတ္ေအာင္သင္ေပးထားတာေၾကာင့္ က်မ တျခားအိမ္ေတြ မလည္ခ်င္ပါဘူး၊ ကိုယ့္အိမ္မွာပဲ ေပ်ာ္ပါတယ္။ မိဘဆိုတာ ကိုယ့္သားသမီးကို ၂၄ နာရီ လိုက္မထိမ္းနိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ ဘာသာကိုယ္ထိမ္းမွ ရမယ္လို႕ ေမေမသင္ခဲ့ တာ က်မ တစ္ဘ၀လံုး ကိုယ့္ ကို ထိမ္းသိမ္းနိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ငယ္စဥ္ကထဲ့ က အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ စီကမ္းရွိဖို႕ ၊သံုးတာနဲ႕ ဖုန္းတာခြဲျခားသိဖို႕ သင္ေပးခဲ့တာေၾကာင့္ ၀င္ေငြ မမ်ားေပမဲ့ သင့္ေတာင့္တင္တယ္ေနနိုင္ရံုမက အလွဴ အတန္းလဲလုပ္နိုင္ပါတယ္။ ဘယ္အစားအေသာက္မဆို မစားခင္ဦးဦးျဖာျဖာ ဘုရားဆြမ္းေတာ္တင္ျပီးမွစားတတ္တဲ့ အက်င့္၊ ဘုရားပန္းမညိဳး ေအာင္တင္တဲ့ အက်င့္ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ဆင္ျခင္း ၊ ေန႔ည မပ်တ္ဘုရားရွစ္ခိုးတတ္တာ၊ ခရိးမသြားခင္ ဘုရားရွစ္ခိုး ၊ လူၾကီးသူမရွစ္ခိုးတတ္တဲ့အက်င္ျေကာင္းေတြေၾကာင့္ က်မ ယေန႕တက္တိုင္ ဘာ accidents နဲ႕မွမေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရပါဘူး။ infron shock ျဖစ္ျပီးေသခါနီးမွာလဲ ဘုရားအာရံုျပဳမိတဲ့အတြက္ ေသကံမေရာက္ခဲ့ပါဘူး။