္တစ္ခုလည္းျဖစ္ပါတယ္။) ... ခ်မ္းသာလွတဲ့သူေဌးႀကီးမ်ား ခင္ဗ်ား ရန္ကုန္လိုေနရာ မႏၱေလးလို ေနရာေတြမွာ ေစ်းကြက္ကို၀ိုင္းလုေနမယ့္အစား ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေစ်းကြက္ႀကီးကို မ်က္စိက်ၾကပါလားဗ်ာ။ ကုသိုလ္လည္းရ ၀မ္းလည္း၀မယ့္အလုပ္ပါဘဲ။ ***** ******************************************************************
တန္ဖိုးသင့္ညစာ(သို႕မဟုတ္)ေမ့ေလ်ာ့ေနေသာေစ်းကြက္သို႕
နႏၵ၀င္း(ေဆး-၁)
ဆရာ၀န္အလုပ္ကို၀ါသနာပါလြန္းလို႕ကိုလုပ္ခဲ့သူပီပီ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လူနာေတြကိုၾကည့္ေနရရင္ မေမာႏိုင္ခဲ့ ပါဘူး။ ေနာက္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲလူနာမ်ားေနပါေစ လက္ရွိၾကည့္ေနတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ကို မွာစရာရွိတာ မွာတတ္တာကၽြန္ေတာ့္အက်င့္ပါဘဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အျခားျခားေသာ ေဆးရံုေဆးခန္းေတြႏွင့္တူညီစြာ ကၽြန္ေတာ့္လူနာေတြထဲမွာ ေသြးေပါင္တက္တဲ့ လူနာေတြကလည္း အေတာ့္ကိုမ်ားလွပါတယ္။
အျခားဆရာ၀န္ေတြက လူနာေတြကိုဘယ္လိုမွာတယ္မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးေပါင္ တက္တဲ့လူနာေတြကို ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္မွာတဲ့အခါမွာ ကံ စိတ္ ဥတု အာဟာရ ေလးခုကိုမူတည္ၿပီးမွာတတ္ ပါတယ္။ အလုပ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္မလုပ္ဖို႕ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကိုထိန္းသိမ္းဖို႕ ပူျပင္းလွတဲ့ရာသီဥတုမွာ ေနတတ္ဖို႕ အဆီအစိမ့္အငန္စတဲ့တက္စာေတြကိုေရွာင္ဖို႕မွာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အစားအစာေတြကို ထပ္ၿပီးအာရံုစိုက္မွာမိတာဆိုရင္ မတည့္တဲ့အစားအစာေတြက ၀က္သား အမဲသား ဘဲသား ငါးသေလာက္ ငါးဖယ္ ပုဇြန္ အုန္းႏို႕ ေထာပတ္ ေဆးလိပ္ အရက္ ကြမ္း ၾကက္ဟင္းခါးသီး ဒညင္းသီး ဆူးပုတ္ရြက္ မႈိ မွ်စ္ ငါးေျခာက္ ငါးပိ စတာေတြကိုေရွာင္ဖို႕ အၿမဲမွာမိခဲ့ပါတယ္။ နားေထာင္ၾကတဲ့လူနာေတြရွိသလို ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ေျပာကာမွ ဆင္အိပ္ရာ ဆိတ္ႏိုး စားစရာေတြသတိရတဲ့လူနာေတြလည္းရွိပါေသးတယ္။ နယ္ တစ္ခုမွာ တာ၀န္က်တုန္းက အဲဒီအဘႀကီးကို ေသြးတိုးေနတဲ့အေၾကာင္း ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြ မတည့္တဲ့ အစားအစာေတြကို တန္းစီ ခရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ မွာမိပါတယ္။ လူနာစမ္းသပ္တဲ့ကုတင္ေပၚကဆင္းၿပီး ေျပေလ်ာ့ေနတဲ့ပုဆိုးကိုျပင္၀တ္ရင္း နံေဘးကအေဖာ္ပါလာတဲ့ သူ႕အမ်ိဳးသမီးကို လူနာအဘကခ်က္ျခင္း ေျပာ လိုက္ပံုက …ညီမေလး ရန္ကုန္ကားႀကံဳရင္ ဘဲကင္ေလးဘာေလးမွာကြာ ဆရာေျပာမွ ငါစားခ်င္လိုက္တာတဲ့…
ႏြမ္းပါးတဲ့လူနာေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခုအထြန္႕တက္တက္ပါေသးတယ္။ ဆရာရယ္ ငါးသေလာက္တို႕ ၀က္သားတို႕ဆိုတာကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မတို႕ဘ၀မွာ မူးလို႕ရႈစရာေတာင္ မရွိလွပါဘူး။ မစားရလည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ေတာသူေတာင္သားေတြျဖစ္လို႕ ငါးပိခ်က္အားျပဳစားေနရတာ ငါးပိခ်က္မွ မစားရင္ဘာသြားစားရမွာ တုန္းလို႕ ဆိုတတ္ၾကပါတယ္။ အနည္းငယ္ကၽြဲၿမီးတိုသြားတဲ့ကၽြန္ေတာ္က ဟာဗ်ာ ေလာကႀကီးမွာ ဒီငါးပိခ်က္ဘဲ စားစရာရွိတာမွတ္လို႕ ဒီျပင့္ဟာစားေပါ့ လို႕ ခပ္ေငါက္ေငါက္ဆိုမိမွ ေခါင္းေလးေတြပုသြားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနရာေဒသသာေျပာင္းသြားတယ္ ငါးပိခ်က္မစားဘာစားရမလည္းဆိုတဲ့စကားကို ႏြမ္းပါးတဲ့လူနာ ေတြဆီက အၿမဲၾကားေနရတတ္ပါေတာ့တယ္။ သိခ်င္စိတ္ႀကီးလာရင္ မေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ညေန မေတာ့ ေဆးခန္းကေလ ခဏထြက္ၿပီး ႏြမ္းပါးသူေတြရွိေနတဲ့အရပ္ကိုသြား သူတို႕ရဲ႕ထမင္း၀ိုင္းကိုေလ့လာမိ ပါေတာ့တယ္။
ထမင္း၀ိုင္းအလယ္က ငါးပိခ်က္တစ္အိုးကို အဓိကဟင္းလ်ာအျဖစ္ မိသားစုအကုန္၀ိုင္း အားပါးတရ စားေနၾကပါတယ္။ ဟင္းေတာ့မေကာင္းဘူးဆရာ ငါးပိခ်က္ေလ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ဒါႏွင့္ဘဲ ထမင္းၿမိန္တယ္ ဆိုၿပီး ပလုပ္ပေလာင္း၀ါးရင္းေျပာေနတဲ့ သူတို႕ကို ရုတ္တရက္စကားျပန္ေတာင္ မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ နီးစပ္ရာ ကိုင္းအျပန္ ယာအျပန္မွာခ်ိဳးလာတဲ့ အတို႕အျမဳတ္ကေလးေတြႏွင့္ ထမင္းကို ဇိမ္ခံ ေတာင္မ၀ါးဘဲ ငါးပိခ်က္ႏွင့္နယ္ မ်ိဳခ်ေနရတဲ့သူတို႕ ဘ၀ကို ဒါ ငါတို႕လူမ်ိဳးစားရတဲ့အစာလားလို႕ သံုးသပ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိခဲ့ပါေတာ့တယ္။ သူတို႕ေတြ အတြက္ ငါးပိခ်က္ထက္အာဟာရျပည့္၀မယ့္အစားအစာေတြ အသံုးနည္းစြာႏွင့္ စားသံုးတတ္လာေအာင္ ဘယ္လိုပညာေပးရမယ္ ဘယ္လိုနည္းေပးလမ္းျပလုပ္ရမယ္ ဆိုတာကို အၿမဲေတြးေတာမိေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစ ျမန္မာႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕လိုအခါႀကီးရက္ႀကီးေတြကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႕လိုအမွတ္တရေန႕ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တပည့္တပန္းႏွင့္မိတ္ေဆြေတြရဲ႕အင္အားကိုယူၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူေတြကို စတုဒီသာ ေကၽြးဖို႕ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္အလွဴေၾကာင့္သတၱ၀ါေတြပိုသတ္ရတာမျဖစ္ရေအာင္ ပံ့သကူသားျဖစ္တဲ့ ငါးေျခာက္ႏွပ္ကို သီးစံု ပဲကုလားဟင္း ထမင္းႏွင့္ဖိတ္ေခၚေကၽြးေမြးခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အားပါးတရ စားေသာက္ေန ၾကတဲ့သူေတြကိုေတြ႕ရတာ ကၽြန္ေတာ္တင္မက လာကူတဲ့ တပည့္မ်ား မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း ၀မ္းေျမာက္ၾကပါ တယ္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကို လိုက္ၿပီး ဗ်ိဳ႕ဟစ္ကာ စတုဒီသာစားရန္ၾကြပါလို႕ လိုက္ဖိတ္ရတာ အင္မတန္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္စကတည္းက တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ေဆးခန္းလာျပေသာ ပထမဦးဆံုးလူနာဆီကရတဲ့ အျမတ္ေငြကို လွဴဒါန္းဖို႕စုေဆာင္းခဲ့သလို လူနာေတြ သဒၶါအေလ်ာက္ လာကန္ေတာ့ၾကရင္လည္း တစ္၀က္တိတိကိုလွဴရန္လို႕စုေဆာင္းထားတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လွဴရန္ေငြကအၿမဲရွိေနတာမို႕ လွဴရန္အခြင့္ကိုဘဲ ပိုက္ဆံေလးေတြစုရင္း ရွာေဖြေနခဲ့မိတဲ့ အထိပါဘဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အေတြးအေခၚတစ္ဆစ္ခ်ိဳးေစမယ့္ကာလကိုေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ တစ္ရက္ ေနရာေဒသတစ္ခုမွာ စတုဒိသာစားရန္ၾကြၾကပါ လို႕ ရြာကေလးတစ္ခုထဲကို တပည့္ေတြကိုဗ်ိဳ႕ဟစ္ခိုင္းၿပီး ၾကည္ႏူးခ်င္လို႕ ေနာက္ဘက္မလွမ္းမကမ္းကေနလိုက္ၾကည့္ေနမိတဲ့အခ်ိန္ကအျဖစ္အပ်က္ပါ။ မနီးမေ၀းက ပါလာတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတိမျပဳမိတဲ့ အမ်ိဴသမီးတစ္ေယာက္က စတုဒီသာလိုက္စားရေအာင္ တို႕က သူေတာင္းစားမွ မဟုတ္တာလို႕ ေရွ႕ကဗ်ိဳ႕ဟစ္သြားတဲ့ တပည့္ေက်ာ္ခပ္လွမ္းလွမ္းအေရာက္မွာ မၾကားတၾကားဆိုပါတယ္။ ေစတနာကိုေစာ္ကားလိုက္တာဆိုၿပီး စိတ္တိုသြားသလို ျဖစ္ေပမယ့္ လူတိုင္းမွာ မာနရွိတယ္ဆိုတာကို သတိျပဳမိတဲ့အခါ အခမဲ့စတုဒီသာမ်ား ေကၽြးေမြးျခင္းကို လုပ္ရန္ အနည္းငယ္ လက္တြန္႕သြားမိပါေတာ့တယ္။ မိမိကေစတနာပင္ျဖစ္လင့္ကစား သူတပါးရဲ႕ ဂုဏ္သိကာကို မထိခိုက္သင့္ဘူးဆိုတဲ့ အသိတစ္ခ်က္အား စတုဒိသာၿပီး စတုဒိသာ ေကၽြးခ်င္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြေ၀ေစပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အနည္းငယ္အနားရလို႕ စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့မိသားစုေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္း တစ္ေနကုန္ အလုပ္ေတြလုပ္လာၿပီးမွ ငါးပိခ်က္အိုးေလးတစ္အိုးတည္းကို ေခါင္းမေဖာ္တမ္းအလုအယက္စားေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းက ျမင္ေယာင္ေနမိပါေတာ့တယ္။
လိုလွ်င္ႀကံဆနည္းလမ္းရဆိုသလိုပါဘဲ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ အေကာင္အထည္မေပၚေပမယ့္ လုပ္ႏိုင္မယ့္ အခြင့္အေရးကို အၿမဲတမ္းေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေန႕တစ္ေန႕ကေတာ့ ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ယခုတာ၀န္က်ေနတဲ့ အဂၤပူဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ငယ္ကေလးမွာ ဆရာ၀န္အလုပ္သာမက က်န္းမာေရးႏွင့္ႏွီးႏြယ္ေသာ လူမႈဖြံ႕ၿဖိဳးေရး ပရဟိတအလုပ္ေတြလည္း လုပ္ကိုင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ကေလးက်ဥ္းက်ဥ္းမွာ နဂိုကတည္းက နယ္ေျမခံအေျခခံက်န္းမာေရး၀န္ထမ္းအမ်ားစုဟာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အမ်ိဳးေတြပတ္လည္ေတာ္ေနၾကတာပါ။ အေစာပိုင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုပ္လို႕သာလိုက္လုပ္ေနရေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ၀န္ထမ္းအားလံုးဟာ ပရဟိတအလုပ္ေတြကို လိုလိုခ်င္ခ်င္လုပ္ကိုင္လာပါတယ္။ လျပည့္ လကြယ္ေန႕ေတြဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေနက် ေန႕လည္ခင္းဇီ၀ိတဒါနေဆးခန္းေလးအတြက္ သူတို႕ ေျပာစရာမလို သူ႕တာ၀န္ႏွင့္သူ ျပင္ဆင္ေနတတ္ ၾကပါတယ္။ တစ္လတစ္ခါအခမဲ့မ်က္စိခြဲစိတ္ကုသေပးတဲ့ မရွိ မလင္းသူမရွိေစရ အစီအစဥ္အတြက္ဆိုရင္လည္း မ်က္စိလူနာေတြ နားရန္ စားရန္ သြားရန္ အကုန္လံုးကိုသူတို႕ေထာင့္ေစ့ေအာင္တက္တက္ၾကြၾကြလုပ္ကိုင္ ေနတတ္ပါၿပီ။ ႏွဳတ္ခမ္းကြဲလူနာေတြ ခြဲစိတ္ကုသရန္အစုလိုက္ ပို႕ေဆာင္ေရး ျပန္ႀကိဳေရးတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ေတာင္လုပ္စရာမလို သူတို႕ ဘာသာ စီမံတတ္ေနၾကပါၿပီ။ မကၽြန္ေတာ့္ဆီက ပရဟိတပိုး ကူးစက္ကုန္တယ္လို႕ ဆိုရမွာပါဘဲ။ ညီညြတ္လွတဲ့သူတို႕ရဲ႕ အင္အား သူတို႕မိသားစု၀င္ေတြရဲ႕အင္အားကို အသံုးခ်ဖို႕အခ်ိန္က်ၿပီလိုကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
တစ္ရက္ စိတ္လက္ၾကည္သာ ရွိတဲ့တစ္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္တင္ႀကိဳစဥ္းစား ထားတဲ့ ၀န္ထမ္းအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ၀န္ထမ္း မိသားစုေတြကိုေခၚေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ငါးပိခ်က္ အိုးကေလး ကိစကိုသူတို႕နား၀င္ေအာင္ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ ေန႕စဥ္ ရံုးခ်ိန္ျပင္ပ မိမိတို႕ အားလံုး အားလပ္ခ်ိန္မွာ အာဟာရ ဒါန ေစတနာ့ ၀န္ထမ္းလုပ္ရမယ္လို႕ ေမတၱာရပ္ခံၿပီး လုပ္ေဆာင္ရမယ့္လုပ္ငန္းေတြကိုခ်ျပလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အထက္လူႀကီးရဲ႕ ဆႏၵသည္ သူတို႕အတြက္ အမိန္႕လို႕ ခံယူထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္၀န္ထမ္းေတြဟာ အားက်ိဳးမာန္ထည့္ႀကိဳးစားေပးၾကပါေတာ့တယ္။ အဲသည္လိုႏွင့္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမိသားစုမ်ားအတြက္ အပန္းေျဖေစရန္ညေနခင္းမ်ားအတြက္ တန္ဖိုးသင့္ညစာလုပ္ငန္းကိုစတင္လုပ္ကိုင္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ႏွစ္စဥ္ျမန္မာ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္စတုဒီသာေကၽြးေနက်ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့စတုဒိသာ မေကၽြးေတာ့ဘဲ ကုန္က်မည့္ပိုက္ဆံႏွင့္ဆိုက္ကားတစ္စီး၀ယ္ အိုးခြက္ငရုတ္ၾကက္သြန္ ဆီဆန္ေတြကို၀ယ္လိုက္ ပါေတာ့တယ္၊ သီးစံုပဲကုလားဟင္း ၀က္သားဟင္း ၾကက္သားဟင္း ထမင္းတို႕ကိုခ်က္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဆိုက္ကားေပၚတင္ ထမင္းႏွင့္ သီးစံုပဲဟင္းဆို ေငြက်ပ္ ၂၀၀ ထမင္းႏွင့္၀က္သားဆို ၃၀၀ ထမင္းႏွင့္ ၾကက္သားဆို ၅၀၀ လို႕သတ္မွတ္ၿပီး ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ရပ္ကြက္ေတြကို လိုက္လံေရာင္းခ်ေစခဲ့ပါတယ္။ အပန္းေျဖေစရန္ ညေနခင္းမ်ားအတြက္ အာဟာရျပည့္၀ေသာတန္ဖိုးသင့္ညစာ လို႕ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေဆာင္ရြက္တဲ့အခါ တစ္ခဏအတြင္းမွာဘဲ အျမန္ကုန္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ပထမဦးဆံုးေန႕မွာဘဲ စုရပ္သံုးခု သြားဖို႕ရည္ရြယ္ထားရာမွ တစ္ခုထဲမွာဘဲ ကုန္သြားေအာင္တခဲနက္အားေပးၾကပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေန႕လည္း လာပါ တန္လိုက္တာ ထင္းဖိုးသာသာေလာက္ရွိတဲ့ တန္ေၾကးႏွင့္ ဟင္းေတြစားရတာလို႕ ေၾကြးေၾကာ္ၾကပါေတာ့ တယ္။ လုပ္အားခ အားလံုးမယူၾကတဲ့အတြက္ထည့္မတြက္တဲ့အခါ ေစ်း၀ယ္ ေစ်းေရာင္းကေန ပထမဦးဆံုးေန႕မွာဘဲေငြတစ္ေထာင္ ျမတ္ခဲ့ပါတယ္။ အျမတ္ရယ္ဆိုတာထက္ လူအမ်ားစုကို ၾကည္ႏူးေစလိုၿပီး ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူေတြ ကိုလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလို အာဟာရျပည့္၀စြာေကၽြးႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။
ေနာက္ေန႕ေနာက္ေန႕ေတြမွာလည္း တခဲနက္အားေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ေန႕တိုင္းတိုးခ်က္ေနေသာ္လည္း ၀ယ္လိုအားကက်သြားျခင္းမရွိၾကပါဘူး။ ဆီသန္႕သန္႕ အာဟာရစံညႊန္းအတိုင္း ဆရာမတစ္ဦးကို ႀကီးၾကပ္ခိုင္းၿပီး တာ၀န္ခ်ိန္ျပင္ပ ၀န္ထမ္းမ်ား ၀န္ထမ္းမိသားစုမ်ားအားလံုးတစ္ညီတစ္ညႊတ္ထဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကၽြန္ေတာ္ကေငြအားဥာဏ္အားစိုက္ထုတ္ သူတို႕ေတြက လုပ္အားစိုက္ထုတ္ႏွင့္ အခိ်န္တိုတိုအတြင္း ေအာင္ျမင္မႈေတြကိုရရွိလာပါေတာ့တယ္။ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကာလည္းထိခိုက္မႈမရွိေတာ့ပါဘူး။ ၀ယ္စားတာ အလကားလိုက္စားတာမဟုတ္ဘူးလို႕ ေၾကြးေၾကာ္ခ်င္လည္းေၾကာ္ၾကပါေစေတာ့။ ဘယ္လိုဆိုဆို ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အာဟာရျပည့္၀ေသာ ဟင္းလ်ာမ်ားကေတာ့ သူတို႕ဆီကို ဂုဏ္သိကာရွိရွိေရာက္ရွိ သြားခဲ့ပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေဆာင္ရြက္ေနတာကိုသိရွိသြားတဲ့မိတ္ေဆြအသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားကလည္း ဒီလုပ္ငန္းေလး အဓြန္႕ ရွည္ၾကာစြာ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေစရန္ ေငြပင္ေငြရင္းေတြ ၀ိုင္း၀န္းထူေထာင္ ထည့္၀င္ေပးၾကပါတယ္။ လုပ္အားဒါနေပးလွဴၾကတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕တက္ၾကြေနတဲ့ျဖဴစင္စိတ္ထားႏွင့္တပည့္ေတြကို အ၀တ္အစား ဦးထုပ္မိုးကာကအစ ကူညီေထာက္ပံ့ ၾကပါေတာ့တယ္။ မိတ္ေဆြမ်ားရဲ႕ ေစတနာအားေတြေၾကာင့္ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ စုရပ္တစ္ခုတည္းကို ေရာင္းေနရတာထက္ စုရပ္ႏွစ္ခုသံုးခုကို တစ္ၿပိဳင္တည္း ေရာင္းခ်ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆိုက္ကား စီးေရ တိုးခ်ဲ႕ႏိုင္ပါေတာ့မယ္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲမိသားစုထဲကတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဟင္းခ်က္တဲ့ေနရာ ဟင္းေတြပို႕ေဆာင္တဲ့ေနရာေတြမွာ အလုပ္ေပး ထမင္းေကၽြး လခပါေပးႏိုင္ပါေတာ့မယ္။ ေစတနာမွန္ရင္ကံျဖစ္လာတာပါဘဲ။ ခုဆို ႏွစ္ေသာင္းရင္းရင္ ငါးေထာင္ျမတ္တဲ့အထိေအာင္ျမင္လာခဲ့ပါၿပီ။ ေရာင္းအားေကာင္းလာရင္ေကာင္းလာသေလာက္ အျမတ္ကလိုက္လာမွာပါ။ ႏွစ္ေသာင္းဖိုးရင္းရင္ လူဦးေရ (၁၀၀)ကို လႊမ္းၿခံဳႏိုင္ပါတယ္။ သခၤ်ာနည္းအရတြက္ရင္ ၂၅ရာႏွဳန္းနီးပါးျမတ္တဲ့အလုပ္တစ္ခုလည္းျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံမွာ ဆင္းရဲမႈႏွဳန္းက ၂၆ရာႏွဳန္းရွိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာအဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ၄၀ရာႏွဳန္းအထိရွိတယ္လို႕ဆိုၾကပါတယ္။တစ္နည္းဆိုရင္ လူဦးေရသန္းငါးဆယ္မွာ ဆယ္သန္းကေန သန္းႏွစ္ဆယ္ အထိကဆင္းရဲၾကပါတယ္။ ဆယ္သန္းဘဲဆုိၾကပါစို႕။ တစ္ေန႕သိန္းႏွစ္ေထာင္ရင္းၿပီး တန္ဖိုးသင့္ ထမင္းဟင္း ေရာင္းေပးလိုက္ရင္ တစ္ေန႕တည္းမွာ သိန္းငါးရာျမတ္ေနပါၿပီ။ ခ်မ္းသာလွတဲ့သူေဌးႀကီးမ်ား ခင္ဗ်ား ရန္ကုန္လိုေနရာ မႏၱေလးလို ေနရာေတြမွာ ေစ်းကြက္ကို၀ိုင္းလုေနမယ့္အစား ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေစ်းကြက္ႀကီးကို မ်က္စိက်ၾကပါလားဗ်ာ။ ကုသိုလ္လည္းရ ၀မ္းလည္း၀မယ့္အလုပ္ပါဘဲ။
ေလာေလာဆည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ရွိစုမဲ့စု ေခၽြးနည္းစာေငြႏွစ္သိန္းကိုအရင္းျပဳ ေန႕စဥ္ ႏွစ္ေသာင္းဖိုးဟင္းခ်က္ တစ္ေန႕ငါးေထာင္အျမတ္ကေလးေတြကိုစု ထပ္ထပ္ၿပီးလုပ္ငန္းေလးေတြကို မိတ္ေဆြ မ်ားရဲ႕ အရင္းအႏွီးႏွင့္ ခ်ဲ႕ထြင္ရင္း ႏြမ္းပါးမိဘျပည္သူမ်ားကို အာဟာရေတြျပည့္၀ေအာင္ တန္ဖိုးသင့္ညစာမ်ားကိုစီစဥ္လ်က္ရွိပါေတာ့တယ္။ တကယ္ျဖစ္ခ်င္ တကယ္လုပ္ အဟုတ္ျဖစ္ရမည္။
နႏၵ၀င္း(ေဆး-၁)
Nanda Win Facebook Page မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္
တန္ဖိုးသင့္ညစာ(သို႕မဟုတ္)ေမ့ေလ်ာ့ေနေသာေစ်းကြက္သို႕
နႏၵ၀င္း(ေဆး-၁)
ဆရာ၀န္အလုပ္ကို၀ါသနာပါလြန္းလို႕ကိုလုပ္ခဲ့သူပီပီ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လူနာေတြကိုၾကည့္ေနရရင္ မေမာႏိုင္ခဲ့ ပါဘူး။ ေနာက္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲလူနာမ်ားေနပါေစ လက္ရွိၾကည့္ေနတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ကို မွာစရာရွိတာ မွာတတ္တာကၽြန္ေတာ့္အက်င့္ပါဘဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အျခားျခားေသာ ေဆးရံုေဆးခန္းေတြႏွင့္တူညီစြာ ကၽြန္ေတာ့္လူနာေတြထဲမွာ ေသြးေပါင္တက္တဲ့ လူနာေတြကလည္း အေတာ့္ကိုမ်ားလွပါတယ္။
အျခားဆရာ၀န္ေတြက လူနာေတြကိုဘယ္လိုမွာတယ္မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးေပါင္ တက္တဲ့လူနာေတြကို ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္မွာတဲ့အခါမွာ ကံ စိတ္ ဥတု အာဟာရ ေလးခုကိုမူတည္ၿပီးမွာတတ္ ပါတယ္။ အလုပ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္မလုပ္ဖို႕ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကိုထိန္းသိမ္းဖို႕ ပူျပင္းလွတဲ့ရာသီဥတုမွာ ေနတတ္ဖို႕ အဆီအစိမ့္အငန္စတဲ့တက္စာေတြကိုေရွာင္ဖို႕မွာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အစားအစာေတြကို ထပ္ၿပီးအာရံုစိုက္မွာမိတာဆိုရင္ မတည့္တဲ့အစားအစာေတြက ၀က္သား အမဲသား ဘဲသား ငါးသေလာက္ ငါးဖယ္ ပုဇြန္ အုန္းႏို႕ ေထာပတ္ ေဆးလိပ္ အရက္ ကြမ္း ၾကက္ဟင္းခါးသီး ဒညင္းသီး ဆူးပုတ္ရြက္ မႈိ မွ်စ္ ငါးေျခာက္ ငါးပိ စတာေတြကိုေရွာင္ဖို႕ အၿမဲမွာမိခဲ့ပါတယ္။ နားေထာင္ၾကတဲ့လူနာေတြရွိသလို ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ေျပာကာမွ ဆင္အိပ္ရာ ဆိတ္ႏိုး စားစရာေတြသတိရတဲ့လူနာေတြလည္းရွိပါေသးတယ္။ နယ္ တစ္ခုမွာ တာ၀န္က်တုန္းက အဲဒီအဘႀကီးကို ေသြးတိုးေနတဲ့အေၾကာင္း ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြ မတည့္တဲ့ အစားအစာေတြကို တန္းစီ ခရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ မွာမိပါတယ္။ လူနာစမ္းသပ္တဲ့ကုတင္ေပၚကဆင္းၿပီး ေျပေလ်ာ့ေနတဲ့ပုဆိုးကိုျပင္၀တ္ရင္း နံေဘးကအေဖာ္ပါလာတဲ့ သူ႕အမ်ိဳးသမီးကို လူနာအဘကခ်က္ျခင္း ေျပာ လိုက္ပံုက …ညီမေလး ရန္ကုန္ကားႀကံဳရင္ ဘဲကင္ေလးဘာေလးမွာကြာ ဆရာေျပာမွ ငါစားခ်င္လိုက္တာတဲ့…
ႏြမ္းပါးတဲ့လူနာေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခုအထြန္႕တက္တက္ပါေသးတယ္။ ဆရာရယ္ ငါးသေလာက္တို႕ ၀က္သားတို႕ဆိုတာကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မတို႕ဘ၀မွာ မူးလို႕ရႈစရာေတာင္ မရွိလွပါဘူး။ မစားရလည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ေတာသူေတာင္သားေတြျဖစ္လို႕ ငါးပိခ်က္အားျပဳစားေနရတာ ငါးပိခ်က္မွ မစားရင္ဘာသြားစားရမွာ တုန္းလို႕ ဆိုတတ္ၾကပါတယ္။ အနည္းငယ္ကၽြဲၿမီးတိုသြားတဲ့ကၽြန္ေတာ္က ဟာဗ်ာ ေလာကႀကီးမွာ ဒီငါးပိခ်က္ဘဲ စားစရာရွိတာမွတ္လို႕ ဒီျပင့္ဟာစားေပါ့ လို႕ ခပ္ေငါက္ေငါက္ဆိုမိမွ ေခါင္းေလးေတြပုသြားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနရာေဒသသာေျပာင္းသြားတယ္ ငါးပိခ်က္မစားဘာစားရမလည္းဆိုတဲ့စကားကို ႏြမ္းပါးတဲ့လူနာ ေတြဆီက အၿမဲၾကားေနရတတ္ပါေတာ့တယ္။ သိခ်င္စိတ္ႀကီးလာရင္ မေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ညေန မေတာ့ ေဆးခန္းကေလ ခဏထြက္ၿပီး ႏြမ္းပါးသူေတြရွိေနတဲ့အရပ္ကိုသြား သူတို႕ရဲ႕ထမင္း၀ိုင္းကိုေလ့လာမိ ပါေတာ့တယ္။
ထမင္း၀ိုင္းအလယ္က ငါးပိခ်က္တစ္အိုးကို အဓိကဟင္းလ်ာအျဖစ္ မိသားစုအကုန္၀ိုင္း အားပါးတရ စားေနၾကပါတယ္။ ဟင္းေတာ့မေကာင္းဘူးဆရာ ငါးပိခ်က္ေလ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ဒါႏွင့္ဘဲ ထမင္းၿမိန္တယ္ ဆိုၿပီး ပလုပ္ပေလာင္း၀ါးရင္းေျပာေနတဲ့ သူတို႕ကို ရုတ္တရက္စကားျပန္ေတာင္ မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ နီးစပ္ရာ ကိုင္းအျပန္ ယာအျပန္မွာခ်ိဳးလာတဲ့ အတို႕အျမဳတ္ကေလးေတြႏွင့္ ထမင္းကို ဇိမ္ခံ ေတာင္မ၀ါးဘဲ ငါးပိခ်က္ႏွင့္နယ္ မ်ိဳခ်ေနရတဲ့သူတို႕ ဘ၀ကို ဒါ ငါတို႕လူမ်ိဳးစားရတဲ့အစာလားလို႕ သံုးသပ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိခဲ့ပါေတာ့တယ္။ သူတို႕ေတြ အတြက္ ငါးပိခ်က္ထက္အာဟာရျပည့္၀မယ့္အစားအစာေတြ အသံုးနည္းစြာႏွင့္ စားသံုးတတ္လာေအာင္ ဘယ္လိုပညာေပးရမယ္ ဘယ္လိုနည္းေပးလမ္းျပလုပ္ရမယ္ ဆိုတာကို အၿမဲေတြးေတာမိေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစ ျမန္မာႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕လိုအခါႀကီးရက္ႀကီးေတြကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႕လိုအမွတ္တရေန႕ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တပည့္တပန္းႏွင့္မိတ္ေဆြေတြရဲ႕အင္အားကိုယူၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူေတြကို စတုဒီသာ ေကၽြးဖို႕ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္အလွဴေၾကာင့္သတၱ၀ါေတြပိုသတ္ရတာမျဖစ္ရေအာင္ ပံ့သကူသားျဖစ္တဲ့ ငါးေျခာက္ႏွပ္ကို သီးစံု ပဲကုလားဟင္း ထမင္းႏွင့္ဖိတ္ေခၚေကၽြးေမြးခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အားပါးတရ စားေသာက္ေန ၾကတဲ့သူေတြကိုေတြ႕ရတာ ကၽြန္ေတာ္တင္မက လာကူတဲ့ တပည့္မ်ား မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း ၀မ္းေျမာက္ၾကပါ တယ္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကို လိုက္ၿပီး ဗ်ိဳ႕ဟစ္ကာ စတုဒီသာစားရန္ၾကြပါလို႕ လိုက္ဖိတ္ရတာ အင္မတန္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္စကတည္းက တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ေဆးခန္းလာျပေသာ ပထမဦးဆံုးလူနာဆီကရတဲ့ အျမတ္ေငြကို လွဴဒါန္းဖို႕စုေဆာင္းခဲ့သလို လူနာေတြ သဒၶါအေလ်ာက္ လာကန္ေတာ့ၾကရင္လည္း တစ္၀က္တိတိကိုလွဴရန္လို႕စုေဆာင္းထားတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လွဴရန္ေငြကအၿမဲရွိေနတာမို႕ လွဴရန္အခြင့္ကိုဘဲ ပိုက္ဆံေလးေတြစုရင္း ရွာေဖြေနခဲ့မိတဲ့ အထိပါဘဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အေတြးအေခၚတစ္ဆစ္ခ်ိဳးေစမယ့္ကာလကိုေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ တစ္ရက္ ေနရာေဒသတစ္ခုမွာ စတုဒိသာစားရန္ၾကြၾကပါ လို႕ ရြာကေလးတစ္ခုထဲကို တပည့္ေတြကိုဗ်ိဳ႕ဟစ္ခိုင္းၿပီး ၾကည္ႏူးခ်င္လို႕ ေနာက္ဘက္မလွမ္းမကမ္းကေနလိုက္ၾကည့္ေနမိတဲ့အခ်ိန္ကအျဖစ္အပ်က္ပါ။ မနီးမေ၀းက ပါလာတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတိမျပဳမိတဲ့ အမ်ိဴသမီးတစ္ေယာက္က စတုဒီသာလိုက္စားရေအာင္ တို႕က သူေတာင္းစားမွ မဟုတ္တာလို႕ ေရွ႕ကဗ်ိဳ႕ဟစ္သြားတဲ့ တပည့္ေက်ာ္ခပ္လွမ္းလွမ္းအေရာက္မွာ မၾကားတၾကားဆိုပါတယ္။ ေစတနာကိုေစာ္ကားလိုက္တာဆိုၿပီး စိတ္တိုသြားသလို ျဖစ္ေပမယ့္ လူတိုင္းမွာ မာနရွိတယ္ဆိုတာကို သတိျပဳမိတဲ့အခါ အခမဲ့စတုဒီသာမ်ား ေကၽြးေမြးျခင္းကို လုပ္ရန္ အနည္းငယ္ လက္တြန္႕သြားမိပါေတာ့တယ္။ မိမိကေစတနာပင္ျဖစ္လင့္ကစား သူတပါးရဲ႕ ဂုဏ္သိကာကို မထိခိုက္သင့္ဘူးဆိုတဲ့ အသိတစ္ခ်က္အား စတုဒိသာၿပီး စတုဒိသာ ေကၽြးခ်င္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြေ၀ေစပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အနည္းငယ္အနားရလို႕ စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့မိသားစုေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္း တစ္ေနကုန္ အလုပ္ေတြလုပ္လာၿပီးမွ ငါးပိခ်က္အိုးေလးတစ္အိုးတည္းကို ေခါင္းမေဖာ္တမ္းအလုအယက္စားေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းက ျမင္ေယာင္ေနမိပါေတာ့တယ္။
လိုလွ်င္ႀကံဆနည္းလမ္းရဆိုသလိုပါဘဲ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ အေကာင္အထည္မေပၚေပမယ့္ လုပ္ႏိုင္မယ့္ အခြင့္အေရးကို အၿမဲတမ္းေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေန႕တစ္ေန႕ကေတာ့ ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ယခုတာ၀န္က်ေနတဲ့ အဂၤပူဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ငယ္ကေလးမွာ ဆရာ၀န္အလုပ္သာမက က်န္းမာေရးႏွင့္ႏွီးႏြယ္ေသာ လူမႈဖြံ႕ၿဖိဳးေရး ပရဟိတအလုပ္ေတြလည္း လုပ္ကိုင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ကေလးက်ဥ္းက်ဥ္းမွာ နဂိုကတည္းက နယ္ေျမခံအေျခခံက်န္းမာေရး၀န္ထမ္းအမ်ားစုဟာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အမ်ိဳးေတြပတ္လည္ေတာ္ေနၾကတာပါ။ အေစာပိုင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုပ္လို႕သာလိုက္လုပ္ေနရေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ၀န္ထမ္းအားလံုးဟာ ပရဟိတအလုပ္ေတြကို လိုလိုခ်င္ခ်င္လုပ္ကိုင္လာပါတယ္။ လျပည့္ လကြယ္ေန႕ေတြဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေနက် ေန႕လည္ခင္းဇီ၀ိတဒါနေဆးခန္းေလးအတြက္ သူတို႕ ေျပာစရာမလို သူ႕တာ၀န္ႏွင့္သူ ျပင္ဆင္ေနတတ္ ၾကပါတယ္။ တစ္လတစ္ခါအခမဲ့မ်က္စိခြဲစိတ္ကုသေပးတဲ့ မရွိ မလင္းသူမရွိေစရ အစီအစဥ္အတြက္ဆိုရင္လည္း မ်က္စိလူနာေတြ နားရန္ စားရန္ သြားရန္ အကုန္လံုးကိုသူတို႕ေထာင့္ေစ့ေအာင္တက္တက္ၾကြၾကြလုပ္ကိုင္ ေနတတ္ပါၿပီ။ ႏွဳတ္ခမ္းကြဲလူနာေတြ ခြဲစိတ္ကုသရန္အစုလိုက္ ပို႕ေဆာင္ေရး ျပန္ႀကိဳေရးတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ေတာင္လုပ္စရာမလို သူတို႕ ဘာသာ စီမံတတ္ေနၾကပါၿပီ။ မကၽြန္ေတာ့္ဆီက ပရဟိတပိုး ကူးစက္ကုန္တယ္လို႕ ဆိုရမွာပါဘဲ။ ညီညြတ္လွတဲ့သူတို႕ရဲ႕ အင္အား သူတို႕မိသားစု၀င္ေတြရဲ႕အင္အားကို အသံုးခ်ဖို႕အခ်ိန္က်ၿပီလိုကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
တစ္ရက္ စိတ္လက္ၾကည္သာ ရွိတဲ့တစ္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္တင္ႀကိဳစဥ္းစား ထားတဲ့ ၀န္ထမ္းအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ၀န္ထမ္း မိသားစုေတြကိုေခၚေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ငါးပိခ်က္ အိုးကေလး ကိစကိုသူတို႕နား၀င္ေအာင္ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ ေန႕စဥ္ ရံုးခ်ိန္ျပင္ပ မိမိတို႕ အားလံုး အားလပ္ခ်ိန္မွာ အာဟာရ ဒါန ေစတနာ့ ၀န္ထမ္းလုပ္ရမယ္လို႕ ေမတၱာရပ္ခံၿပီး လုပ္ေဆာင္ရမယ့္လုပ္ငန္းေတြကိုခ်ျပလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အထက္လူႀကီးရဲ႕ ဆႏၵသည္ သူတို႕အတြက္ အမိန္႕လို႕ ခံယူထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္၀န္ထမ္းေတြဟာ အားက်ိဳးမာန္ထည့္ႀကိဳးစားေပးၾကပါေတာ့တယ္။ အဲသည္လိုႏွင့္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမိသားစုမ်ားအတြက္ အပန္းေျဖေစရန္ညေနခင္းမ်ားအတြက္ တန္ဖိုးသင့္ညစာလုပ္ငန္းကိုစတင္လုပ္ကိုင္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ႏွစ္စဥ္ျမန္မာ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္စတုဒီသာေကၽြးေနက်ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့စတုဒိသာ မေကၽြးေတာ့ဘဲ ကုန္က်မည့္ပိုက္ဆံႏွင့္ဆိုက္ကားတစ္စီး၀ယ္ အိုးခြက္ငရုတ္ၾကက္သြန္ ဆီဆန္ေတြကို၀ယ္လိုက္ ပါေတာ့တယ္၊ သီးစံုပဲကုလားဟင္း ၀က္သားဟင္း ၾကက္သားဟင္း ထမင္းတို႕ကိုခ်က္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဆိုက္ကားေပၚတင္ ထမင္းႏွင့္ သီးစံုပဲဟင္းဆို ေငြက်ပ္ ၂၀၀ ထမင္းႏွင့္၀က္သားဆို ၃၀၀ ထမင္းႏွင့္ ၾကက္သားဆို ၅၀၀ လို႕သတ္မွတ္ၿပီး ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ရပ္ကြက္ေတြကို လိုက္လံေရာင္းခ်ေစခဲ့ပါတယ္။ အပန္းေျဖေစရန္ ညေနခင္းမ်ားအတြက္ အာဟာရျပည့္၀ေသာတန္ဖိုးသင့္ညစာ လို႕ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေဆာင္ရြက္တဲ့အခါ တစ္ခဏအတြင္းမွာဘဲ အျမန္ကုန္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ပထမဦးဆံုးေန႕မွာဘဲ စုရပ္သံုးခု သြားဖို႕ရည္ရြယ္ထားရာမွ တစ္ခုထဲမွာဘဲ ကုန္သြားေအာင္တခဲနက္အားေပးၾကပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေန႕လည္း လာပါ တန္လိုက္တာ ထင္းဖိုးသာသာေလာက္ရွိတဲ့ တန္ေၾကးႏွင့္ ဟင္းေတြစားရတာလို႕ ေၾကြးေၾကာ္ၾကပါေတာ့ တယ္။ လုပ္အားခ အားလံုးမယူၾကတဲ့အတြက္ထည့္မတြက္တဲ့အခါ ေစ်း၀ယ္ ေစ်းေရာင္းကေန ပထမဦးဆံုးေန႕မွာဘဲေငြတစ္ေထာင္ ျမတ္ခဲ့ပါတယ္။ အျမတ္ရယ္ဆိုတာထက္ လူအမ်ားစုကို ၾကည္ႏူးေစလိုၿပီး ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူေတြ ကိုလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလို အာဟာရျပည့္၀စြာေကၽြးႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။
ေနာက္ေန႕ေနာက္ေန႕ေတြမွာလည္း တခဲနက္အားေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ေန႕တိုင္းတိုးခ်က္ေနေသာ္လည္း ၀ယ္လိုအားကက်သြားျခင္းမရွိၾကပါဘူး။ ဆီသန္႕သန္႕ အာဟာရစံညႊန္းအတိုင္း ဆရာမတစ္ဦးကို ႀကီးၾကပ္ခိုင္းၿပီး တာ၀န္ခ်ိန္ျပင္ပ ၀န္ထမ္းမ်ား ၀န္ထမ္းမိသားစုမ်ားအားလံုးတစ္ညီတစ္ညႊတ္ထဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကၽြန္ေတာ္ကေငြအားဥာဏ္အားစိုက္ထုတ္ သူတို႕ေတြက လုပ္အားစိုက္ထုတ္ႏွင့္ အခိ်န္တိုတိုအတြင္း ေအာင္ျမင္မႈေတြကိုရရွိလာပါေတာ့တယ္။ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကာလည္းထိခိုက္မႈမရွိေတာ့ပါဘူး။ ၀ယ္စားတာ အလကားလိုက္စားတာမဟုတ္ဘူးလို႕ ေၾကြးေၾကာ္ခ်င္လည္းေၾကာ္ၾကပါေစေတာ့။ ဘယ္လိုဆိုဆို ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အာဟာရျပည့္၀ေသာ ဟင္းလ်ာမ်ားကေတာ့ သူတို႕ဆီကို ဂုဏ္သိကာရွိရွိေရာက္ရွိ သြားခဲ့ပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေဆာင္ရြက္ေနတာကိုသိရွိသြားတဲ့မိတ္ေဆြအသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားကလည္း ဒီလုပ္ငန္းေလး အဓြန္႕ ရွည္ၾကာစြာ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေစရန္ ေငြပင္ေငြရင္းေတြ ၀ိုင္း၀န္းထူေထာင္ ထည့္၀င္ေပးၾကပါတယ္။ လုပ္အားဒါနေပးလွဴၾကတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕တက္ၾကြေနတဲ့ျဖဴစင္စိတ္ထားႏွင့္တပည့္ေတြကို အ၀တ္အစား ဦးထုပ္မိုးကာကအစ ကူညီေထာက္ပံ့ ၾကပါေတာ့တယ္။ မိတ္ေဆြမ်ားရဲ႕ ေစတနာအားေတြေၾကာင့္ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ စုရပ္တစ္ခုတည္းကို ေရာင္းေနရတာထက္ စုရပ္ႏွစ္ခုသံုးခုကို တစ္ၿပိဳင္တည္း ေရာင္းခ်ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆိုက္ကား စီးေရ တိုးခ်ဲ႕ႏိုင္ပါေတာ့မယ္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲမိသားစုထဲကတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဟင္းခ်က္တဲ့ေနရာ ဟင္းေတြပို႕ေဆာင္တဲ့ေနရာေတြမွာ အလုပ္ေပး ထမင္းေကၽြး လခပါေပးႏိုင္ပါေတာ့မယ္။ ေစတနာမွန္ရင္ကံျဖစ္လာတာပါဘဲ။ ခုဆို ႏွစ္ေသာင္းရင္းရင္ ငါးေထာင္ျမတ္တဲ့အထိေအာင္ျမင္လာခဲ့ပါၿပီ။ ေရာင္းအားေကာင္းလာရင္ေကာင္းလာသေလာက္ အျမတ္ကလိုက္လာမွာပါ။ ႏွစ္ေသာင္းဖိုးရင္းရင္ လူဦးေရ (၁၀၀)ကို လႊမ္းၿခံဳႏိုင္ပါတယ္။ သခၤ်ာနည္းအရတြက္ရင္ ၂၅ရာႏွဳန္းနီးပါးျမတ္တဲ့အလုပ္တစ္ခုလည္းျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံမွာ ဆင္းရဲမႈႏွဳန္းက ၂၆ရာႏွဳန္းရွိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာအဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ၄၀ရာႏွဳန္းအထိရွိတယ္လို႕ဆိုၾကပါတယ္။တစ္နည္းဆိုရင္ လူဦးေရသန္းငါးဆယ္မွာ ဆယ္သန္းကေန သန္းႏွစ္ဆယ္ အထိကဆင္းရဲၾကပါတယ္။ ဆယ္သန္းဘဲဆုိၾကပါစို႕။ တစ္ေန႕သိန္းႏွစ္ေထာင္ရင္းၿပီး တန္ဖိုးသင့္ ထမင္းဟင္း ေရာင္းေပးလိုက္ရင္ တစ္ေန႕တည္းမွာ သိန္းငါးရာျမတ္ေနပါၿပီ။ ခ်မ္းသာလွတဲ့သူေဌးႀကီးမ်ား ခင္ဗ်ား ရန္ကုန္လိုေနရာ မႏၱေလးလို ေနရာေတြမွာ ေစ်းကြက္ကို၀ိုင္းလုေနမယ့္အစား ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေစ်းကြက္ႀကီးကို မ်က္စိက်ၾကပါလားဗ်ာ။ ကုသိုလ္လည္းရ ၀မ္းလည္း၀မယ့္အလုပ္ပါဘဲ။
ေလာေလာဆည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ရွိစုမဲ့စု ေခၽြးနည္းစာေငြႏွစ္သိန္းကိုအရင္းျပဳ ေန႕စဥ္ ႏွစ္ေသာင္းဖိုးဟင္းခ်က္ တစ္ေန႕ငါးေထာင္အျမတ္ကေလးေတြကိုစု ထပ္ထပ္ၿပီးလုပ္ငန္းေလးေတြကို မိတ္ေဆြ မ်ားရဲ႕ အရင္းအႏွီးႏွင့္ ခ်ဲ႕ထြင္ရင္း ႏြမ္းပါးမိဘျပည္သူမ်ားကို အာဟာရေတြျပည့္၀ေအာင္ တန္ဖိုးသင့္ညစာမ်ားကိုစီစဥ္လ်က္ရွိပါေတာ့တယ္။ တကယ္ျဖစ္ခ်င္ တကယ္လုပ္ အဟုတ္ျဖစ္ရမည္။
နႏၵ၀င္း(ေဆး-၁)
Nanda Win Facebook Page မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္
No comments:
Post a Comment