က်ေနာ္က ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့အဆုတ္ပါ။

က်ေနာ္က ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ ညာဘက္အဆုတ္ပါ။ က်ေနာ္က ဘယ္ဘက္ အဆုတ္ ထက္ႀကီးတာမို႔ အဆုတ္ကိုယ္စားေျပာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ အပိုင္း(lobe) ၃ပိုင္းရွိၿပီး၊ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ဘယ္ဘက္ အဆုတ္မွာ အပိုင္း၂ ပိုင္းပဲရွိပါတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ က်ေနာ္တို႔ ကိုျမင္ရင္ အံ့ၾသသြားမယ္။ သူက က်ေနာ္ တို႔ကို ေဟာင္ေလာင္းေပါက္ ေဘာ္လံုးေတြသူ႔ရင္ပတ္ ထဲမွာခ်ိတ္ထားတယ္လို႔ထင္တာ။ က်ေနာ္တို႔က ေဟာင္ေလာင္းေပါက္မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ တို႔ ကိုျဖတ္ၾကည့္ရင္ ရာဘာ ေရျမဳပ္လိုမ်ိဳး ေတြ႔ရပါမယ္။ (ျမတ္ဘုရားက အဆုတ္ကို မညီမညာ ျဖတ္ေတာက္ရာရွိေသာ မုန္႔အပိုင္းအစေတြနဲ႔ တူတယ္လို႔ ေဟာ ေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္)

က်ေနာ္က ပန္းေရာင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးေမာင္ေမာင္ ခေလးဘ၀တုန္း ကေတာ့ ဟုတ္ တယ္။ အခုေတာ့ တစ္သန္းရဲ့ေလးပံုတစ္ပံု စီးကရက္ေတြရယ္၊ တစ္ဘီလီရံရဲ့ တစ္၀က္ခန္႔ ေသာ ညစ္ညမ္းတဲ့ ၿမိဳ႔ေလထုေၾကာင့္ စိတ္၀င္စားစရာမေကာင္းတဲ့ အမည္းစက္ေတြနဲ႔ မီးခိုး ေရာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ရင္ပတ္ထဲမွာ သပ္သပ္စီခြဲျခားထားတဲ့ အလံုပိတ္အခန္း ၃ခန္း ရွိပါ တယ္။ တစ္ခန္းက ႏွလံုးအတြက္၊ တစ္ခန္းက က်ေနာ့္ အတြက္၊ က်န္တစ္ခန္း က က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ ဘယ္ဘက္ အဆုတ္အတြက္ပါ။ က်ေနာ္က အခန္းလံုးၿပည့္ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ တြဲေလာင္းဆြဲေနပါတယ္။ က်ေနာ့္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ၅၀၀ ဂရမ္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ၾကြက္သားေတြမရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၾကြက္သား အားကိုးၿပီး ဘာမွ တက္တက္ၾကြၾကြ မလုပ္နိုင္ ပါဘူး။ က်ေနာ့္အခန္းထဲမွာ ေလဟာနယ္ အနည္းငယ္ရွိ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ ရင္ပတ္ ျပန္႔ကား(expand) သြားရင္ က်ေနာ္လည္းလိုက္ ျပန္႔ကား ပါတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ အသက္ရႈထုတ္လိုက္ရင္ က်ေနာ္ ေပ်ာ့ေခြ (collapse) သြားပါ တယ္။ တကယ္က ဆန္႔လိုက္၊ ရႈံ႕လိုက္ လုပ္တဲ့ စက္ပါပဲ (recoil machine)။ တကယ္လို႔ ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ ရင္ပတ္ ဒါဏ္ရာ ရၿပီး ေဖါက္မိသြားရင္ က်ေနာ့္ ေလဟာနယ္ ပ်က္သြားပါတယ္။ အနာက်က္ၿပီး ေလဟာနယ္ ျပန္မျဖစ္မခ်င္း က်ေနာ္ေပ်ာ့ေခြက်ကာ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္နိုင္ ေတာ့ပါဘူး။

က်ေနာ့္ကိုအနားကပ္ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ ၁၀ စင္တီမီတာရွည္တဲ့

ေလျပြန္ဟာ ေအာက္ပိုင္းမွာ ႏွစ္ခြျဖစ္သြားပါတယ္။ တစ္ခုကက်ေနာ့္အတြက္ က်န္တစ္ခုက က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ အတြက္။ အဲ့ဒီေလၿပြန္က က်ေနာ့္ကိုယ္ထဲမွာ သစ္ပင္ေဇာက္ထိုး ထားသလိုထပ္ၿပီး ခြဲသြား တယ္။ အဲ့ဒီ ေလျပြန္ေတြက ေလသယ္တဲ့ ေလပိုက္ရိုးရိုးေတြပဲ။ တကယ္ အလုပ္ လုပ္တာက ေနာက္ဆံုး သပ်က္သီးလို အလြန္ေသးငယ္တဲ့ ေလအိပ္ကေလးေတြပါ။ သူတို႔ေတြအားလံုးကိုျဖန္႔ခင္း လိုက္မယ္ဆိုရင္ တင္းနစ္ကြင္းတစ္၀က္ေလာက္ရွိမယ္။

 

          ေလအိပ္ကေလးတိုင္းကို ပင့္ကူမွ်င္လို ေသြးေၾကာမွ်င္ေလးေတြနဲ႔ ဖံုးအုပ္ထားတယ္။  ႏွလံုးက မႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ ေသြးေတြ ေသြးေၾကာမွ်င္ေတြထဲေရာက္လာတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေသြးဥနီေတြ တစ္လံုးခ်င္း တန္းဆီၿပီး တစ္စကၠန္႔ေလာက္ သြားၾကတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အလြန္ ထူးျခားတဲ့ ျဖစ္ပ်က္မႈေတြျဖစ္ပါြးတယ္။ ေလအိပ္ကေလးေတြရဲ့ အလြန္ပါးလႊာတဲ့ အေရျပား (membrane) ကေန ကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ အဆိပ္ဓါတ္ေတြ ေလအိပ္ထဲစိမ့္၀င္သြားတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာ ေသြးဥနီေတြက လတ္ဆပ္တဲ့ ေအာက္ဆီခ်င္ ဓါတ္ကိုစုပ္ယူသြားၾကတယ္။ ဓါတ္ေငြ႔ ဖလွယ္ရာဆိုင္ လိုပါပဲ တစ္ဘက္က အျပာေရာင္ေသြးေတြ၀င္လာ ၾကၿပီး အျခား တစ္ဘက္က ခ်ယ္ရီနီေရာင္ေသြးေတြျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။

         

ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့အေရးႀကီးတဲ့ အဂၤါေတြ အထူးသျဖင့္ႏွလံုးက ေအာတို (auto) အလုပ္ လုပ္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔လည္း ေအာတို ပါ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ႀကိဳက္လည္း လုပ္နိုင္ တယ္။ ခေလးဘ၀တုန္းက ဦးေမာင္ေမာင္ စိတ္ဆိုးၿပီး အသက္မရူပဲေအာင့္ထားတဲ့အခါ သူ အျပာေရာင္ ေျပာင္းသြားတယ္။ သူ႔အေမက အလြန္အမင္းစိတ္ပူသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ဒုကၡ မေရာက္ခင္ က်ေနာ္တို႔က ေအာတို အသက္ျပန္ရူတယ္။ သူႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ အသက္ ျပန္ရူမွာ။

က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ေအာတို အသက္္ရူတဲ့ စင္တာ (auto respiratory centre) က ဥေဏွာက္ရဲ့ ေအာက္၊ ေက်ာ္ရိုးထဲက လာတဲ့ နပ္ေၾကာမႀကီးနဲ႔စံုတဲ့ medulla oblongata မွာရွိတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့ ၾကြက္သားေတြက ေအာက္ဆီဂ်င္ကိုမီးရိႈျပစ္ၿပီး ကာဘြန္ဒိုင္ ေအာက္ဆိုက္ အျဖစ္ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္က အက္စစ္သတၱိရွိတာမို႔ သူတို႔မ်ား လာတာကို အသက္္ရူတဲ့စင္တာက သိတယ္။ စင္တာက သိတာနဲ႔ က်ေနာ့္တို႔ကို ျမန္ျမန္ ရႈခိုင္း ေတာ့တာပဲ။ အက္စစ္သတၱိေတြ ပိုမ်ားလာရင္ ဥပမာ ဦးေမာင္ေမာင္ အားကစား လုပ္တဲ့ အခါ မ်ိဳးမွာ က်ေနာ့္တို႔ကို ျမန္ျမန္နဲ႔ ျပင္းျပင္းရႈခိုင္းတယ္။

          ဦးေမာင္ေမာင္ ေအးေအးေဆးေဆးလွဲေနတဲ့အခါ တစ္မိနစ္ကို ေလ ၉ လီတာပဲ လိုပါ တယ္။ ထိုင္ရင္ ၁၈ လီတာ၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၂၇၊ ေျပးရင္ ၅၆ လီတာလိုပါတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္က စားပြဲ ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္အလုပ္လုပ္သူမို႔ သူ ေအာက္ဆီဂ်င္သိပ္မလိုပါဘူး။

သာမန္အားျဖင့္ သူတစ္မိနစ္ကို ၁၆ ခါ ရႈပါတယ္။ တစ္ခါရူတိုင္း ေလ လီတာ၀က္ ရႈသြင္းပါ တယ္။ အဲ့ဒီေလက က်ေနာ့္ကို ေဖါင္းရံုေဖာင္းေစပါတယ္။ ဒီထက္ ၈ ဆ က်ေနာ္ေဖါင္းနိုင္ ပါ တယ္။ အဲ့ဒီလို အမ်ားဆံုးေဖါင္းရင္ေတာင္ ေလ အားလံုးက်ေနာ့္ဆီမေရာက္ပါဘူး။ သံုးပံု တစ္ပံုက ေလပိုက္ေတြ ထဲမွာ ပဲ ရွိေန ပါတယ္။

က်ေနာ္က အပူပိုင္းဇံုက ဆိုဆြတ္ေႏြးေထြးတဲ့ ေလမ်ိဳး ႀကိဳက္တယ္။ ဒီလို စပယ္ရွယ္ ေလမ်ိဳး ရေအာင္ စင္တီမီတာအနည္းငယ္ေလး ထဲမွာ လုပ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ပညာသား ပါ တယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ မ်က္လံုးကိုစြပ္ဆိုေစတဲ့ မ်က္ရည္အိပ္မ်ား၊ အဆိုဓါတ္ထုတ္တဲ့ သူ႔ႏွေခါင္းနဲ႔ လည္းေခ်ာင္းထဲက ခၽြဲအိပ္ေတြက တစ္ေန႔ကို အရည္ လီတာ၀က္ေလာက္ ထုတ္ေပးျခင္းျဖင့္ က်ေနာ္လိုအပ္တဲ့ ဆိုဆြပ္တဲ့ေလ ကိုရေစပါ တယ္။ အဲ့ဒီေနရာေတြမွာရွိတဲ့ ေသြးေၾကာေတြက ေအးတဲ့ေန႔ေတြမွာ ႀကံဳ႕ျခင္း၊ ပူတဲ့ေန႔ေတြမွာ ခ်ဲ႕ျခင္းျဖင့္ ေလရဲ့ အပူခ်ိန္ကိုထိန္းေပးပါတယ္။

ပတ္၀န္းက်င္က က်ေနာ့္ကို ဒုကၡအေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ေစနိုင္ပါတယ္။ ေန႔တိုင္ ဦးေမာင္ေမာင္ ရူသြင္းတဲ့ ေလထဲမွာ ဘက္တီရီးယား ၊ဗိုင္းရပ္ စတဲ့ပိုးေတြပါလာပါတယ္။ ႏွေခါင္းနဲ႔ လည္းေခ်ာင္းမွာရွိတဲ့ lysosome ေခၚတဲ့ ဓါတ္တစ္မ်ိဳးက အဲ့ဒီပိုး ေတာ္ေတာ္ မ်ား မ်ားကိုဖ်က္စီးေပးပါတယ္။ က်န္တဲ့ က်ေနာ့္ ဆီေရာက္လာတဲ့ပိုးေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္ တာ၀န္ ယူနိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ phagocytes ေခၚတဲ့ ပိုးသတ္တဲ့ ပတ္တေရာင္ (patrol) ေတြရွိပါ တယ္။ သူတို႔က ပိုးေတြကိုစားေသာက္ျပစ္လိုက္ပါတယ္။

          ညစ္ညမ္းတဲ့ေလကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ တကယ့္ရန္သူပဲ။ က်န္တဲ့ အဂၤါေတြက အကာ အကြယ္ ရွိတယ္။ က်ေနာ္က ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ အျပင္မွာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့  အႏၱရာယ္ေတြၾကားမွာ။ က်ေနာ္က ႏုညံ့တယ္။ နိုင္လြန္ ေတြကိုေတာင္ အရည္ေပ်ာ္ေစတဲ့ nitrogen dioxide lead, sulphur dioxide, benzopyene, ေတြရဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာေနရတာ။ က်ေနာ္ရဲ့ ေလ သန္႔ရွင္းတဲ့အလုပ္က ႏွေခါင္းက စတယ္။ ႏွေခါင္းထဲက အေမႊးေတြက အမိႈက္ႀကီးေတြကို ဖယ္ေပးတယ္။ ႏွေခါင္း၊လည္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေလျပြန္ေတြက ထြက္တဲ့ ဆီးကပ္တဲ့ခၽြဲေတြက အမိႈက္ အေသးေတြကို ျခင္ကပ္တဲ့စကၠဴေတြလို ဖယ္ရွားေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ ေလ သန္႔ရွင္းေရး ကို cilia လို႔ေခၚတဲ့ မွန္ဘီးလူးေအာက္မွာသာ ျမင္နိုင္တဲ့ အလြန္ေသးငယ္တဲ့ အေမႊးေလးေတြက လုပ္ရတာ။ က်ေနာ္ရဲ့ ေလျပြန္ေတြမွာ သူတို႔ေတြ မီလီယ်ံ ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတယ္။ သူတို႔က ေလမွာ ယိမ္းေနတဲ့စပါးပင္ေတြလို တစ္စကၠန္႔မွာ ၁၂ ႀကိမ္လႈပ္ရွားျခင္းျဖင့္ ေအာက္မွာရွိတဲ့ အခၽြဲေတြနဲ႔ အမံႈေတြအမိႈက္ေတြကို လည္းေခ်ာင္းေရာက္ေအာင္ အေပၚဘက္ကို တြန္းတင္ ေပးတယ္။ လည္းေခ်ာင္းက်ေတာ့ သူတို႔ကိုမ်ိဳခ်လိုက္တယ္။ တကယ္လို႔ စီးကရက္ေငြ႔ေတြနဲ႔ ညစ္ညမ္းတဲ့ေလေတြ cilia ေတြေပၚေရာက္လာရင္သူတို႔ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြရပ္ကုန္တယ္။ စီးကရက္ေငြ႔ေတြနဲ႔ ညစ္ညမ္းတဲ့ ေလေတြ ဆက္လက္ရွိေနရင္ cilia ေတြပ်က္စီးၿပီး ေသဆံုး ကုန္တယ္။ cilia ေသသြားရင္အစားျပန္ မရေတာ့ဘူး။ ဦးေမာင္ေမာင္ အႏွစ္ ၃၀ စီးကရက္ ေသာက္ခဲ့တာမို႔ သူ႔မွာ cilia ေတြ မရွိသေလာက္ကိုနည္းကုန္ၿပီ။ သူ႔ရဲ့ အခၽြဲထုတ္တဲ့ ေနရာက လည္း ၃ဆေလာက္ထူလာၿပီး ခၽြဲေတြ မထုတ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေတြကို ဦးေမာင္ေမာင္လံုး၀ မသိ ဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူေရနစ္ေတာ့မွာ။ တကယ္လို႔သာ လံုေလာက္တဲ့ ခၽြဲေတြ ေလအိပ္ေတြထဲ ကိုက်သြားရင္ ေရေတြ အဆုတ္ထဲ၀င္သလိုပဲ အသက္ရႈရပ္သြားမွာ။ ဒီအႏၱရာယ္က ကာကြယ္ ေပးေနတာက သူ႔ရဲ့ နားၿငီးစရာေကာင္းတဲ့ေဆးလိပ္ေသာက္သူတို႔ရဲ့ေခ်ာင္းဆိုးသံပဲ။ ေခ်ာင္းဆိုးျခင္းက အသံတိတ္ cilia ေတြရဲ့ အလုပ္ ကို၀င္လုပ္ေပးရတာ။ ဦးေမာင္ေမာင္အေနနဲ႔ သတိျပဳ ရမွာက က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ ေလသန္႔ရွင္းေရး အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဒီတနည္းပဲရွိေတာ့တယ္ ဆိုတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးေတြ မေသာက္ဖို႔လိုအပ္တယ္။

          မၾကာခဏ ဦးေမာင္ေမာင္ အမိႈက္ေတြရႈသြင္းတတ္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အမိႈက္ေတြက က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ေလျပြန္ေတြကိုပိတ္ျပစ္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က က်ေနာ္တို႔ကိုအနာရြတ္ျဖစ္ေစတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ႏုနယ္တဲ့ ေလအိပ္ေတြရဲ့နံရံမွာရွိတဲ့ ရႈံနိုင္၊ဆန္႔နိုင္တဲ့ သတၱိ (elasticity) ကို ပ်က္စီးေစတယ္။ အဲ့ဒီအခါမ်ိဳးမွာ အသက္ ရႈထုတ္လိုက္ေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ျပားခ်ပ္မသြားဘူး။ ဆိုလိုတာက အသက္ရူသြင္းလို႔ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရႈထုတ္လို႔မရဘူး။ ကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ ေတြ ေလအိပ္ေတြထဲမွာ က်န္ေနတယ္။ ေအာက္ဆီဂ်င္နဲ႔ လဲလွယ္လို႔မရဘူး။ အက်ိဳး (result) ကေတာ့ emphysema ေခၚတဲ့ အဆုတ္ေဖါင္းတဲ့ေရာဂါျဖစ္တယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ မသိေပမဲ့ သူ႔ရဲ့ ေလအိပ္ မီလီယ်ံေပါင္းမ်ားစြာမွာ ဒီအေျခအေန ျဖစ္ေနၿပီ။ ဦးေမာင္ေမာင္က စားပြဲမွာ ထိုင္လုပ္ရတဲ့သူမို႔ ေလ သိပ္မလိုအပ္တာမို႔ သူထိုင္ေနတဲ့အခါ ဒုကၡ မေပးေပမဲ့ သူနည္းနည္း ေလး လႈပ္ရွားတာနဲ႔ အသက္ရႈမ၀ ျဖစ္လာတာ သူသတိထားမိလာတယ္။ အဲ့ဒါက်ေနာ္ရဲ့ သတိေပးခ်က္ပဲ။ သူ႔အေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကိုနည္းနည္း ဂရုစိုက္သင့္ၿပီ။ ေလေကာင္း ေလသန္႔ ရႈေပးဖို႔ လိုတယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ပဲ။ အဲ့ဒါေတြမလုပ္နိုင္ဘူးဆိုရင္ သိပ္ေစ်းမႀကီးတဲ့ ေလသန္႔ရွင္းတဲ့စက္တစ္လံုးသူအိပ္ခန္းထဲမွာ ထားရင္ အနည္းဆံုး ၈ နာရီ က်ေနာ္တို႔နားရတာေပါ့။ ေနာက္တစ္လံုး သူ႔ရံုခန္းမွာထားရင္ ေနာက္ထပ္ ၈ နာရီနားရတာေပါ့။

သူေလ့က်င့္ခန္း နည္းနည္းနဲ႔ အစားအေသာက္ဂရုစိုက္ရင္ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာ။ ကိုယ္လက္ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း၊လမ္းေလွ်က္ျခင္း၊ေလွခါးတက္ျခင္း စတာေတြကအသက္ျပင္း ျပင္း ရႈေစျခင္းျဖင့္ ေလမ်ားမ်ား၀င္ေစတယ္။ ဒ့ီအျပင္ က်ေနာ္တို႔ အတြက္ အထူး ေလ့က်င့္ခန္းေတြလည္းရွိ တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေျဖးေျဖးနဲ႔ ျပင္းျပင္းရႈတာ ေကာင္းတယ္။ ေလ မ်ားမ်ား၀င္ၿပီး ဓါတ္ေငြ႔ လွဲလွယ္ ဖို႔အခိ်န္ပိုရေစတယ္။

ခေလးငယ္ေတြနဲ႔ အိုပရာသီးခ်င္းဆိုသူေတြလို ဗိုလ္နဲ႔ရႈတာပိုေကာင္းတယ္။ ဒီနည္းမွာ ရင္ပတ္ ႀကီးက်ယ္သြားတာမဟုတ္ပဲ၊ diaphragm လို႔ေခၚတဲ့ ရင္ပတ္နဲ႔ဗိုလ္ကို ကာထားတဲ့ ခန္းဆီးလို အသားျပား ႀကီးကိုေအာက္ကိုႏွိမ့္ခ်လိုက္တာ။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ရႈတဲ့အခါ ဗိုလ္ ေဖါင္းလာတာ (မဟာစည္ဆရာေတာ္ ဘုရားရဲ့ ေဖါင္းတယ္ပိန္တယ္ဆိုတာ ဗိုလ္နဲ႔ အသက္ရူတဲ့ နည္းပဲ)။ ဒီနည္းမွာ ေလေတြ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ေအာက္ဆံုးေလအိပ္ေတြအထိ ေရာက္တယ္။ သူ ဒီနည္းကို ေလ့က်င့္သင့္တယ္။

          ဦးေမာင္ေမာင္အေနနဲ႔ ေန႔စဥ္ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလိုမ်ိဳးလုပ္သင့္တယ္။ သူထင္တာက အသက္ရႈ ထုတ္လိုက္ရင္ က်ေနာ့္မွာ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူးလို႔။ အဲ့ဒါ လံုး၀မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ အေနနဲ႔ ပါးစပ္ကေန ေလေတြကို တတ္နိုင္သမွ်မႈတ္ထုတ္ရမယ္။ တကယ္လို႔ သူ႔ႏွခန္းကို စုထား (purse)  မယ္ဆိုရင္ သူ ေလ ပိုၿပီးမႈတ္ထုတ္နိုင္မယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတုံး သူ႔ ပါးစပ္စုၿပီးေလမႈထုတ္ရင္သူအံ့ၾသၿပီးရပ္သြားမွာ။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ေဆးလိပ္ေငြ႔ေတြ သူ႔ ပါးစပ္ထဲက ထြက္လာတာ သူျမင္ရလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီေဆးလိပ္ေငြ႔ ေတြက သာမာန္အားျဖင့္ အဆုတ္ထဲမွာက်န္ေနတာ။ 

          က်န္တဲ့အဂၤါေတြက အဆိပ္ေတြကို ဖယ္ရွားနိုင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာ အဲ့ဒီလို ဖယ္ရွားနိုင္စြမ္း မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခုေခတ္ေလထုညစ္ညမ္းမႈေၾကာင့္ အဆုတ္ေရာဂါ ေတြေၾကာက္ခမန္းလိလိ အျဖစ္မ်ားလာတာ။

J.D.RADCLIFF ရဲ့ I AM JOE’S BODY ကိုသင့္ေလ်ာ္ေအာင္ဘာသာျပန္ပါသည္။