က်ေနာ္က ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့မ်က္လံုးပါ။

ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္မႈရႈပ္ေထြးတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ့္ကို ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ဘယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းကမွ ယဥ္ၿပိဳင္နိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ က်ေနာ္က ပင္ေပါင္ေဘာ္အရြယ္ရွိေပမဲ့ မီလွ်ံေပါင္းမ်ားစြာေသာ လွ်ပ္စစ္ ဆက္သြယ္မႈေတြနဲ႔ တစ္မီလွ်ံခြဲ ရွိတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို ေန႔စဥ္ ပို႔ေဆာင္ေပးနုိင္ပါတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ရတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္   ၈၀%  ဟာ က်ေနာ္တို႔ဆီကရတာပါ။ သူက က်ေနာ့္ကို အေသးစား television camera လို႔ထင္တယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ့္ကိုေစာ္ကားတာပဲ။ က်ေနာ္က အျမင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အထူး ျခားဆံုးေသာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ အႀကီးမာဆံုး၊ တန္ဖိုးအႀကီးဆံုး TV camera ေတြထက္ မ်ားစြာစြမ္းေဆာင္နိုင္တဲ့အဂၤါျဖစ္ပါတယ္။

ယခုေခတ္က က်ေနာ့္ကို ဒုကၡေရာက္ေစ၊ပင္ပန္းေစပါတယ္။ ေက်ာက္ေခတ္တုန္းက လူသားေတြ ဟာ အႏၱရာယ္ ေရွာင္ရွား ဖို႔အတြက္ အေ၀းျမင္ ဖို႔သာ လိုအပ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ အနီးျမင္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္အျမဲအလုပ္လုပ္ေနရတယ္။ က်ေနာ္ရဲ့တည္ေဆာက္ပံုကိုုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အနီးျမင္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္ဘယ္လို လုပ္ေဆာင္ ရတယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္မွာပါ။

 

 

 

က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ အေမရိကန္နိုင္ငံသံုး ဆယ္ျပား ခန္႔ရွိတဲ့ cornea ေခၚတဲ့ ၾကည္လင္တဲ့ ျပဴးတင္ေပါက္မွန္ ရွိပါတယ္။ သူက အလင္းေရာင္တန္းေတြကိုညီညီညာညာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ ေပးတယ္။ cornea ေနာက္မွာ (Pupil) ေခၚတဲ့ က်ဥ္းနိုင္က်ယ္နိုင္တဲ့ အေပါက္ရွိတယ္။ စူးရွတဲ့ေနေရာင္ ေအာက္မွာ က်ဥ္းသြားၿပီး၊ညေမွာင္ေမွာင္မွာက်ယ္လာပါတယ္။ ဒီအဆင့္အထိ မျမင္နိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့အေပါစား camera အေနနဲ႔ဒါေတြကိုမလုပ္ေပးနိုင္ပါဘူး။ က်ေနာ္ရဲ့ ထူးျခားတဲ့အလုပ္ေတြက မွန္ဘီးလူးက စပါတယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ မွန္ဘီးလူးက ဘဲဥပံုရွိတဲ့ ဗီတာမင္ေဆးလံုး အရြယ္ေလာက္ရွိပါတယ္။ မွန္ဘီးလူးကို အလြန္ ေသးငယ္ၿပီး သန္မာတဲ့ ထူးျခားဆန္းၾကယ္တဲ့ iris ေခၚ ၾကြက္သားငယ္ေတြနဲ႔၀န္းရံထားပါတယ္။  သူတို႔ေတြ ကံ်ဳ႕လိုက္ရင္ မွန္ဘီးလူးျပားသြားၿပီး အနီးမွာရွိတဲ့အရာေတြကိုျမင္နိုင္ပါတယ္။ ၾကြက္သားငယ္ေတြ ေလ်ာ့ခ် လိုက္ရင္ အေ၀းက အရာေတြကိုျမင္နိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြအတြက္ လိုအပ္ ခ်က္ ပါပဲ။ သူတို႔အတြက္ ၆ မီတာအကြာေလာက္ကအႏၱရာယ္ကိုျမင္ဖို႔သာလိုအပ္ပါတယ္။ အခု ေခတ္မွာေတာ့ ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ကမၻာဟာက်ဥ္းေျမာင္းလာၿပီ အနီးကပ္ စာဖတ္ တာေတြ၊ အလုပ္လုပ္ တာေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့္ၾကြက္သားငယ္ေတြအျမဲအလုပ္လုပ္ေနရတယ္။ ၾကြက္သားငယ္ေတြ ပင္ပန္းၾက တယ္။

         မွန္ဘီးလူးရဲ့အေရွ႕နဲ႔အေနာက္မွာ အရည္ေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ အခန္း ၂ခုရွိတယ္။ ေရွ႔ခန္းကအရည္က ေရလိုပဲ။ ေနာက္ခန္းကအရည္ကေတာ့ ၾကက္ဥအကာရည္နဲ႔တူတယ္။ေရွ႔ခန္းအရည္က မွန္ဘီးလူးကို ျပည့္တင္းေနေစတယ္။ အလင္းေရာင္ျဖတ္သန္းဖို႔အတြက္ အရည္၂ ခုလံုးၾကည္လင္ေနဖို႔လိုအပ္တယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ လင္းလက္တဲ့ အရာေတြ ၾကည့္ တဲ့အခါ ျမင္ရတဲ့ အစက္အေျပာက္ေတြက သူ ငယ္ငယ္ အေမ့၀မ္းမွာရွိတုန္း မွန္ဘီးလူျဖစ္စက က်န္ခဲ့တဲ့ ဆဲလ္ေတြျဖစ္တယ္။ သူတို႔ေတြ မ်က္လံုးထဲက အရည္ ထဲမွာ ဦးေမာင္ေမာင္ အသက္ရွင္ ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး လြင့္ေမ်ာေနပါမယ္။

         ဦးေမာင္ေမာင္ တစ္ခုခုကိုၾကည့္တဲ့အခါ အလင္းတန္းေတြ မွန္ဘီးလူးကိုျဖတ္သြားၾကတယ္။ မွန္ဘီးလူးက Retina လို႔ေခၚတဲ့ အေပၚမွာ ပံုရိပ္ထင္ေအာင္လုပ္ေပးတယ္။ Retina ဆိုတာ ၾကက္သြန္ခြံလို နံရံကပ္စကၠဴ (wallpaper) လို မ်က္လံုးရဲ့ အေနာက္ဘက္ သံုးပံု ႏွစ္ပံုကိုဖံုးအုပ္ထားတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ ဥေဏွာက္ကလြဲရင္ အလြန္ေသးငယ္တဲ့ ေနရာမွာ Retina လို ဆဲလ္ေတြစုပံုေနတာမရွိဘူးလို႔ထင္တယ္။ ၃ စင္တီမီတာအက်ယ္အ၀န္းရွိတဲ့ Retina မွာ အလင္းေရာင္ကိုသိတဲ့ဆဲလ္ ၁၃၇ မီလွ်ံ ရွိပါတယ္။ ၁၃၀ မီလွ်ံ ဆဲလ္ေတြက အျဖဴ အမည္းကိုျမင္နိုင္တဲ့ ဒုတ္ေခ်ာင္းပံု (rods) ဆဲလ္ေတြျဖစ္ၿပီး၊ ၇ မီလွ်ံက အေရာင္ကိုျမင္ နိုင္တဲ့ ကေတာ့ပံု (cones) ဆဲလ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတ္ေခ်ာင္းပံု ဆဲလ္ေတြက Retina ရဲ့ ေနရာ အႏွံ႔အျပား မွာျပန္႔က်ဲေနၾကပါတယ္။ ညဘက္မွာ ပိုးစုန္းၾကဴးတစ္ေကာင္ကိုျမင္တယ္ဆိုရင္။ က်ေနာ့္တို႔ကိုယ္ထဲမွာ ရႈပ္ေထြးတဲ့ဓါတ္ျပဳမႈေတြျဖစ္ပ်က္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဒုတ္ေခ်ာင္းပံု ဆဲလ္ထဲက ခရမ္းေရာင္လႊမ္းတဲ့ အနီ ေရာင္ကို ပိုးစုန္းၾကဴးရဲ့မႈန္မႊားတဲ့အလင္းေရာင္က အေရာင္ခၽြတ္ျပစ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီလို အေရာင္ ခၽြတ္ခ်ိ္န္ မွာ အလြန္ အားနည္းတဲ့ လွ်ပ္စစ္ေတြ (ျခင္တစ္ေကာင္ကိုေတာင္ ဂလိမထိုးနိုင္တဲ့ ဗိုလ္အားတစ္ခုရဲ့ မီးလွ်ံ ပံုမွ်) ထုတ္လႊတ္တယ္။ အဲ့ဒီလွ်ပ္စစ္က က်ေနာ္ရဲ့ ေကာက္ရိုးေလာက္ႀကီးတဲ့ အျမင္အာရံုေၾကာ (optic nerve) က ေနတစ္ဆင့္ ဥေဏွာက္ဆီကို တစ္နာရီ ၄၅၀ ကီလိုမီတာနႈန္းနဲ႔စီးဆင္းသြားတယ္။ ဥေဏွာက္က အဲ့ဒါကို ပိုးစုန္းၾကဴးလို႔ အဓိပၸါယ္ေဖၚေပးတယ္။ အဲ့ဒီကိစၥေတြအားလံုး တစ္စကၠန္႔ရဲ့ တစ္ေထာင္ပံု ၂ပံု အတြင္းမွာၿပီးစီးသြားတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ ကေတာ့ပံု ဆဲလ္ေတြကပိုလို႔ေတာင္ရႈပ္ေထြးေသးတယ္။ သူတို႔ေတြက အ၀ါေရာင္ ပင္အပ္အရြယ္ ရွိတဲ့ fovea ေခၚတဲ့ အနည္းငယ္ခ်ိဳင့္ေနတဲ့ ေနရာမွာရွိၾကတယ္။ အဲ့ဒီေနရာက အျမင္အားအေကာင္းဆံုးေနရာျဖစ္တယ္။ ဒီေနရာက စာဖတ္တာ၊ အနီးကပ္ၾကည့္တာနဲ႔ အေရာင္ေတြခြဲျခားျမင္ေအာင္ လုပ္ ေပးတယ္။ ကေတာ့ပံုဆဲလ္ေတြမွာလည္း အေရာင္ခၽြတ္နိုင္တဲ့ ေဆးေရာင္ (pigment) ေတြရွိတယ္။ အနီေရာင္၊ အစိမ္းေရာင္၊ အျပာေရာင္ တစ္မ်ိဳးဆီ အတြက္ pigment ေတြ သီးျခား ရွိတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာလိုပဲ ဥေဏွာက္က အဲ့ဒီ အေျခခံအေရာင္ေတြကိုေရာေထြးျခင္းျဖင့္ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေစနိုင္တယ္။ တကယ္လို႔ အဲ့ဒီ လွ်ပ္စစ္ဓါတုေျပာင္းလဲျခင္း ေတြမွာ ျပႆနာျဖစ္ရင္ ဦးေမာင္ေမာင္ အေရာင္ေတြခြဲျခားမျမင္နိုင္ေတာ့ဘူး (color blind)။ လူ ၈ ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ အနည္းနဲ႔အမ်ား အေရာင္ ခြဲျခားျမင္မႈ အားနည္းတတ္တယ္။

အလင္းေရာင္အားနည္းတဲအခါမ်ားမွာ ကေတာ့ပံုဆဲလ္ေတြရဲ့စြမ္းအားက်ဆင္းတာေၾကာင့္ အေရာင္ခြဲျခားျမင္နိုင္မႈလည္းက်ဆင္းၿပီး အရာအားလံုး မီးခိုးေရာင္ေတြ အေနနဲ႔ ပဲ ျမင္တာဟာ ဒုတ္ေခ်ာင္းပံု ဆဲလ္ေတြက ကေတာ့ပံုဆဲလ္ေတြရေနရာကို၀င္ေရာက္တာ၀န္ယူၾကတာေၾကာင့္ပါ။

ဦးေမာင္ေမာင္က မ်က္လံုးနဲ႔ျမင္တယ္ ထင္ေပမဲ့ တကယ္က သူ႔ဦးေဏွာက္ ကျမင္တာပါ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ေခါင္းေနာက္မွာအျပင္းအထန္ဒါဏ္ရာရၿပီး အျမင္အာရံုဆိုင္ရာဥေဏွာက္ေနရာကိုထိခိုက္မိရင္ မ်က္လံုး ေကာင္းေပမဲ့ သူမျမင္ ေတာ့ပါဘူး။ ဒါဏ္ရာက ကန္း ေလာက္ေအာင္ အားမျပင္းဘူးဆိုရင္ ၾကယ္ ေတြ ျမင္ေနပါမယ္။ လွ်ပ္စစ္ထုတ္လုပ္မႈေတြ ကဆင့္ကလ်ားျဖစ္ကုန္ၾကလို႔ပါ။

ဦးေမာင္ေမာင္အိပ္မက္မက္တဲ့အခါ မ်က္လံုးေတြမွိတ္ၿပီး၊ အေမွာင္ထဲ့မွာေရာက္ေနေပမဲ့ သူရုပ္ပံုေတြျမင္ရတာဟာ ဥေဏွာက္ရဲ့စြမ္းေဆာင္ခ်က္ပါ။ တကယ္လို႔သူ ဟာ ေမြးဖြါးကတဲက မ်က္မျမင္ ဆိုရင္ သူအိပ္မက္ထဲမွာရုပ္ပံုေတြမျမင္နိုင္ပါဘူး။ အသံေတြ၊ အနံ႔ေတြ၊ အေတြ႔အထိ စတာေတြကိုပဲ အိပ္မက္မက္ပါလိမ့္မယ္။ 

ဦးေမာင္ေမာင္ေမြးကာစက အလင္းေရာင္နဲ႔ အရိပ္ေတြပဲျမင္န ိုင္ ပါတယ္။ ပထမ လ အနည္းငယ္မွာ သူ ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြလို အေ၀းကိုပဲျမင္နိုင္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ ကစား စရာေတြေလ့လာဖို႔ သူ႔မ်က္လံုးနဲ႔ အေ၀းဆံုးေရာက္ေအာင္သူ႔လက္ကိုဆန္႔တန္းထားရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္လံုး ၂ လံုးက လည္း ဟန္ခ်က္ညီညီ မလုပ္နိုင္ေသးဘူး။ က်ေနာ္က တစ္ဘက္ကိုၾကည့္ ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ အေဖၚကေနာက္ တစ္ဘက္ကိုၾကည့္ေနတတ္တာေၾကာင့္ သူ႔အေမ လန္႔ တတ္ပါတယ္။ ေၾကာက္ဖို႔မလိုပါဘူး။ လ အနည္း ငယ္အတြင္း က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ညီညီညာညာလႈပ္ရွားတတ္ပါၿပီ။ သူ ၆ လသားအရြယ္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ့ အျမင္အာရံု အထူးေကာင္မြန္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့အျမင္အာရံု အျမင့္ဆံုးကိုေတာ့ အသက္ ၈ ႏွစ္ ေရာက္မွ ရရွိ မွာျဖစ္ပါတယ္။ သူငယ္ငယ္က အလင္းေရာင္မွိန္မွိန္မွာ သူစာဖတ္နိုင္တယ္။ သူ႔မိခင္က သူ႔ကို မ်က္လံုး အားနည္း ေစ တယ္လို႔ေျပာတယ္။ ဒါ မမွန္ဘူး။ လူငယ္ေတြဟာ လူႀကီးေတြထက္ အလင္းေရာင္မွိန္မွိန္မွာ ပိုျမင္နိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျမင္အာရံုကိုထိခိုက္မႈမရွိဘူး။

         က်ေနာ့္မွာ အျခားထူးျခားတဲ့ အရာေတြရွိေသးတယ္။ တစ္ခုကေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ အလြန္ေသး ငယ္ တဲ့ၾကြက္သားေတြပဲ။ မီလီဂရမ္ခ်င္းႏႈိင္းဆမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ဟာ ကိုယ္ထဲမွာရွိတဲ့ အားအရွိ ဆံုး ၾကြက္သား စာရင္း၀င္ေတြျဖစ္တယ္။ သာမန္ေန႔တစ္ေန႔မွာ က်ေနာ္ အရာ၀တၳဳေတြျမင္နိုင္ေအာင္ အခါေပါင္း တစ္သိန္း ေလာက္ လႈပ္ရွားရတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္က ၾကြက္သားေတြ က်ေနာ့္ၾကြက္သားေတြနည္း တူလႈပ္ရွားဖို႔ သူ မိုင္ ၅၀ လမ္းေလ်ာက္ ရမယ္။

         က်ေနာ္ရဲ့သန္႔ရွင္းေရးအဖြဲ႔ကလည္း ၾကြက္သားေတြလို စြမ္းေဆာင္မႈထူးခၽြန္တယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ မ်က္ရည္အိပ္ (lacrimal gland) ေတြက အစဥ္အျမဲမ်က္ရည္ေတြထုတ္ၿပီး မ်က္လံုးေတြကို ေဆးေၾကာ ေပးတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ မ်က္ခြံက ကားေရွ႔မွန္ ေရသုတ္လို မ်က္လံုးထဲေရာက္လာတဲ့ အမႈိက္ေတြကို ဖယ္ရွားေပးတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ တစ္မိနစ္မွာ ၃-၆ ခါ မ်က္ေတာင္ခတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ပင္ပန္းရင္ ပိုၿပီးမ်က္ေတာင္ခတ္တယ္။ ဒီလိုလုပ္ျခင္းျဖင့္ က်ေနာ္ရဲ့ cornea ေခၚတဲ့ အျပင္ဆံုးျပဴတင္းေပါက္မွန္ကို သန္႔ရွင္းဆြတ္ဆိုေစတယ္။ မ်က္ရည္ထဲမွာ lysozyme ေခၚတဲ့ ဓါတ္တစ္မ်ိဳးပါတယ္။ သူက စြမ္းအား ထက္တဲ့ ပိုးသတ္ေစျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ မပင္ပန္းေအာင္တတ္နိုင္သမွ် က်ေနာ္အနားယူတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ မ်က္ေတာင္ခတ္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္အနားရတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္အေဖၚ တစ္လွည့္ဆီတာ၀န္ယူၾက တယ္။ က်ေနာ္က ၉၀%  အလုပ္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္ က်ေနာ့္အေဖၚက အနားယူတယ္။ က်ေနာ့္ အေဖၚက  ၉၀ % အလုပ္လုပ္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ အနားယူတယ္။

သဘာ၀က က်ေနာ့္ကို အကာအကြယ္ေပးတားတယ္။ က်ေနာ့္ကို အရိုးအိမ္ထဲမွာထဲ့ထားတယ္။ ေငါထြက္ေနတဲ့ ပါးရိုးေတြနဲ႔ နဖူးရိုးေတြက က်ေနာ့္ကို ကာကြယ္ေပးတယ္။ က်ေနာ့္ဆီ မီးေသြးျပာလို အႏၱရာယ္ေတြ၀င္လာ နိုင္တယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းၾကားမဲ့ အလြန္အာရံုသိလြယ္တဲ့ အာရံုေၾကာေတြ လည္းရွိတယ္။

         ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္မွာအျခားျပႆနာေတြ ျဖစ္လာနိုင္တယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ ပံုရိပ္ထင္မႈေတြ ေကာင္းေကာင္း အလုပ္မလုပ္နိုင္ဘူး။ မ်က္မွန္ေတြက ဒီျပႆနာရဲ့ ၉၅ %ကိုေျဖရွင္းေပးနိုင္ပါတယ္။ မ်က္လံုး ေရာဂါေတြက ပိုၿပီးဆိုးတယ္။ ေရာဂါတစ္ခုက က်ေနာ္ရဲ့ မ်က္ရည္ထုတ္လုပ္မႈ လြန္ကဲၿပီး၊ မ်က္ရည္သိမ္းဆည္းမႈအားနည္း လို႔ မ်က္လံုးထဲမွာ ေရဖိအားေတြမ်ားလာၿပီ အျမင္အာရံုေၾကာကိုဖိတဲ့ glaucoma ေခၚတဲ့ေရတိမ္ ေရာဂါျဖစ္ ပါတယ္။ ေရာဂါဆိုးရင္ ရက္ပိုင္းအတြင္း လံုး၀ ကန္းသြားနိုင္ပါတယ္။ ဒီေရာဂါရွိ  မရွိသိဖို႔ သူ႔မိသားစုဆရာ ၀န္အေနနဲ႔မ်က္လံုးထဲကေရဖိအားကို tonometer ေခၚတဲ့ကရိယာေလး မ်က္လံုးေပၚတင္ၿပီး တိုင္းနိုင္ပါ တယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္အေနနဲ႔ တစ္နွစ္တစ္ခါ စမ္းသပ္ စစ္ေဆးသင့္ပါတယ္။ ေရတိမ္ေရာဂါကို မ်က္စင္း ေဆး၊ ခြဲစိပ္ကုသျခင္းမ်ားနဲ႔ ကာကြယ္၊ကုသနိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ျပႆနာတစ္ခုက astigmatism ေခၚတဲ့ က်ေနာ္ရဲ့ ျပဴတင္းမွန္ (cornea) အခံု မညီမႈျဖစ္ ပါတယ္။ ဒီေရာဂါမွာေတာ့ အရာ၀တၳဳေတြ ပံုသ႑န္မမွန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ မ်က္မွန္ေတြနဲ႔ ဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးနိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ျပႆနာတစ္ခုက ပိုအႏၱရာယ္ရွိတယ္။ အဲ့ဒါက ပံုရိပ္ထင္တဲ့ retina မွာ ရည္ၾကည္ဖု ေတြ ျဖစ္တာ၊ ကြာက်တာေတြပါ။ သူျဖစ္ရင္ မီးေရာင္လိုလင္းလက္တာေတြျမင္ရပါတယ္။ ပံုရိပ္ေတြ ပံုသ႑န္ ္မမွန္တာ၊ ပံုရိပ္မႈန္မႊားတာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ခြဲစိပ္ဆရာ၀န္အေနနဲ႔ ၈၀% ခန္႔ျပန္လည္ကပ္ေပးနို္င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ ျပဴတင္ေပါက္မွန္နဲ႔ မွန္ဘီးလူးေတြဟာ လံုး၀ၾကည္ လင္ေနပါတယ္။ သူတို႔ တိမ္ဆြဲရင္ မျမင္နုိင္ ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္လို႔ ျပဴတင္းေပါက္မွန္မွာတိမ္ျဖစ္ရင္ တစ္ျခားလူရဲ့ cornea နဲ႔အစားထိုး ကုသ နိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ မွန္ဘီးလူးမွာတိမ္ျဖစ္တာဆိုရင္ (အတြင္းတိမ္) ခြဲစိပ္ထုတ္ၿပီး မ်က္လံုးထဲမွာ မွန္ဘီး လူး တပ္ျခင္း ( implant)၊ အျပင္မ်က္မွန္အထူတပ္ျခင္းျဖင့္ကုစားနိုင္ပါတယ္။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဦးေမာင္ေမာင္မွာ အခုထက္ထိ အဲ့ဒီေရာဂါေတြမျဖစ္ေသးပါဘူး။ သူအိုလာသလို က်ေနာ္လည္းအိုလာပါၿပီ။ က်ေနာ္ရဲ့ၾကည္လင္တဲ့ အစိတ္ အပိုင္းေတြလည္း သိပ္ မၾကည္လင္ ေတာ့ပါဘူး။က်ေနာ္ရဲ့ၾကြက္သားေတြလည္း အားေပ်ာ့လာပါၿပီ၊ က်ေနာ္ရဲ့ ေသြးေၾကာေတြ ကလည္း retina ကိုေသြးပို႔တာနည္းလာပါၿပီ။ ဒါေတြ အားလံုးဆက္လက္ျဖစ္ေနၾကပါအံုးမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးေမာင္ေမာင္အေနနဲ႔ က်ေနာ့္အတြက္သိပ္စိတ္ပူဖို႔မလိုပါဘူး။ က်ေနာ္ သူအသက္ရွင္ေနသမွ် ကာလ ပတ္လံုးသူ႔ကိုတတ္နိုင္သမွ် ကူညီသြားမွာပါ။

J.D.RADCLIFF ရဲ့ I AM JOE’S BODY ကိုသင့္ေလ်ာ္ေအာင္ဘာသာျပန္ပါသည္။