ေငြမကုန္၊အႏၱရာယ္ကင္းတဲ့သြားျဖဴနည္း။

ငွက္ေပ်ာ္သီးအခြံအတြင္းပိုင္းျဖင့္သြားမ်ားအား ၂ မိနစ္ခန္႔ ပြတ္တိုက္ေပးပါက ငွက္ေပ်ာ္သီးအခြံတြင္ပါ၀င္
ေသာ ပိုတက္စီယံ၊မက္ကနီစီရံ၊မက္ကနီ စေသာဓါတ္သတၳဳမ်ားသြားအတြင္းသို႔၀င္ေရာက္သြားၿပီး သြားမ်ား ကိုျဖဴေဖြးလွပေစပါသည္။

အံ့ၾသဖြယ္ငွက္ေပ်ာ္သီးရဲ့က်န္းမာေရးဂုဏ္သတၱိမ်ား။

၁။ ငွက္ေပ်ာသီးသည္ၾကြက္သားမ်ားလိုအပ္ေသာကဆီဓါတ္စြမ္းအင္ကိုထုတ္ေပးသည္။

၂။ ငွက္ေပ်ာသီးတြင္ပိုတက္စီယံဓါတ္မ်ားစြာပါ၀င္သျဖင့္ေသြးလွည့္ပတ္မႈကိုေကင္းမြန္ေစသျဖင့္

ဥေဏွာက္သို႔ေသြးစီးမႈေကာင္းေစသည္၊ႏွလံုးခုန္မွန္ေစသည္၊ကိုယ္တြင္း ေရဓါတ္ကိုမွ်တ ေစသည္။

၃။ ငွက္ေပ်ာသီးတြင္ ဗီတာမင္ B6 ပါရွိသည္။ ၎ ဗီတာမင္ B6 သည္ေသြးတြင္းသၾကားဓါတ္ကို

မွ်တေစသျဖင့္ အခက္အခဲမ်ားေက်ာ္လႊားရာတြင္အေထာက္အကူေပးသည့္အျပင္၊စိတ္တို စိတ္ရႈပ္  (cranky moods) ျခင္းမ်ားမွလည္းကင္းလြတ္ေစသည္။

၄။ ငွက္ေပ်ာသီးတြင္ပါ၀င္သည့္ ပိုတက္စီယံဓါတ္ သည္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားအားနိုးၾကား ေစျခင္း ျဖင့္ ပညာေရးတြင္အေထာက္အကူေပးသည္။ နံနက္ႏွင့္ ေန႔လည္တြင္ငွက္ေပ်ာ္သီးစားေသာ ေက်ာင္း သာမ်ားဥာဏ္ပိုေကာင္းၿပီး စာေမးပြဲပိုမိုေျဖနိုင္ေၾကာင္းေတြ႔ရသည္။

၅။ ငွက္ေပ်ာသီးသည္ စိတ္ေနစိတ္ထား (moods) ကိုထိန္းခ်ဳပ္ေသာ tryptophan ကို ထြက္ ေစသည္။ tryptophan ကိုဥေဏွာက္ထဲတြင္ serotonin အျဖစ္ေျပာင္းလဲသည္။ ငွက္ေပ်ာသီးစားသူမ်ား စိတ္ တက္ၾကြ ၿပီးပိုမိုေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။

၆။ ငွက္ေပ်ာသီးတြင္ ဗီတာမင္ B မ်ားႏွင့္အျခားေသာ ဓါတ္သတၳဳမ်ား   ပါရွိသျဖင့္ ေဆးလိပ္တြင္ပါ          ၀င္သည့္ နစ္ကိုတင္း (nicotine) အဆိပ္ဓါတ္ဆြဲလမ္းမႈကိုနည္းေစသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေဆးလိပ္ျဖတ္ သူမ်ား၏ ကိုယ္ေရာ၊ စိတ္ပါ ခံစား ရမႈမ်ားကိုေလ်ာ့နည္းေစသည္။

၇။ ငွက္ေပ်ာသီးတြင္ သံဓါတ္မ်ားစြာပါရွိသျဖင့္ ေသြးအားနည္းေရာဂါကိုသက္သာေစသည္။

၈။ ငွက္ေပ်ာသီးတြင္ ေပ်ာ္၀င္ အမွ်င္ဓါတ္ (soluble fibre) အမ်ားအျပားပါရွိသျဖင့္ ၀မ္းခ်ဳပ္ျခင္း မွကင္း    ေ၀းေစသည္။

ေစ်းသက္သက္သာသာျဖင့္ကင္ဆာေရာဂါကာကြယ္နည္း။

မွဲ႔ေနေသာငွက္ေပ်ာ္သီးေပၚတြင္ အထက္ပါပံုအတိုင္းအမည္းစက္မ်ားေပၚလာပါသည္။ ၎အမည္းစက္မ်ား တြင္ ကင္ဆာဆဲလ္မ်ားအားေသေစသည့္ ဓါတ္မ်ား ( Tumor Necrosis  Factor -TNF) ထြက္လာပါသည္။
အမည္းစက္မ်ားသေလာက္  TNF ဓါတ္လည္းမ်ားလာပါသည္။ ေစ်းဆိုင္မ်ားက ၾကာၾကာထား၍မရေတာ့ ေသာ အမည္းစက္မ်ားသည့္ငွက္ေပ်ာ္သီးမ်ားအားေစ်းေလ်ာ့ေရာင္းေလ့ရွိပါသည္။

ကုန္းေဘာင္ေခတ္ပထမဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ထူးျခားခ်က္မ်ား။

 

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ပိဋကတ္သံုးပံုႏွင့္တကြက်မ္းဂန္အရပ္ရပ္ အလြန္ႏွံ႔စပ္ၿပီးအလြန္ ထက္ေသာ ဆရာေတာ္တစ္ပါးျဖစ္သည္။ ဘိုးေတာ္ဘုရား၏ မိဖုရား  ေ၀သာလီမင္းသမီး ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႔ စား ဥေပါတရာ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းေသာဗန္းေမာ္ေက်ာင္းတြင္သီးတင္သံုးေသာေၾကာင့္ ဗန္းေမာ္ ဆရာေတာ္ဟု တြင္သည္။

ဆရာေတာ္အားေရႊေတာင္ၿမိဳ႕ကြပ္ညႇပ္စင္ရြာ၌သကၠရာစ္ ၁၁၆၈ တြင္ဖြါးျမင္သည္။ ငယ္မည္ ေမာင္ျဖဴ၀င္း၊ ရဟန္းဘြဲ႔ ဦးပ႑ိတျဖစ္သည္။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးက ပ႑ိတ၀ံသာဘိဓဇ မဟာဓမၼရာ ဇာဓိ ရာဇဂုရုဘြဲ႔ေတာ္ကိုဆက္ကပ္လွဴဒါန္းသည္။

         ဆရာေတာ္သည္ဥပဓိရုပ္အလြန္ထူးျခားသည္။ လြန္စြာႀက့့ံခိုင္ ခန္႔ညားသည္။ အသံေတာ္ မွာလည္းနက္ၾကယ္ျပတ္သားသည္။ ထိုေခတ္တြင္ အသံႏွင့္ဥပဓိရုပ္အလြန္ေကာင္းေသာပုဂၢိဳလ္ ၂ ဦးရွိရာ ၎တို႔မွာဆရာေတာ္ႏွင့္ မင္းတုန္းမင္းတို႔ျဖစ္သည္။

         ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တြင္ထင္းရွားခဲ့ေသာသဂၤဇာဆရာေတာ္ႏွင့္ စေလဦးပုညတို႔ ၏ဆရာတစ္ဆူျဖစ္ၿပီး၊ ၀ိနည္းဘက္တြင္ၿပိဳင္ဘက္ကင္းေသာ သာသနာပိုင္ ဗားကရာဆရာေတာ္ႀကီးစီရင္ဆံုးျဖတ္ ခဲ့သမွ်၀ိနည္းစီရင္ထံုးမ်ားကိုေရးမွတ္ရေသာ ျဖတ္ထံုးေရး ရဟန္းႏွင့္ ဗားကရာဆရာေတာ္ စာခ်စဥ္ မိန္႔သမွ်ကို တစ္လံုးမက်န္လိုက္ဆိုရေသာ စာဆိုရဟန္း လည္းျဖစ္ခဲ့ဘူးသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ေၾကာက္စိတ္မရွိ၊အျပစ္ေပးလွ်င္လည္းျပံဳးျပံဳးပင္ခံယူသျဖင့္ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္က ပရစ္ ႏွင့္တူသည္။ ရွင္စဥ္လည္း မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ ေသေတာ့လည္း မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ဟုမိန္႔ေတာ္မူသည္။

 

ဆရာေတာ္သည္-

၁။ မဟုတ္လွ်င္နည္းနည္းမွ်မခံတတ္။

၂။ အျမင္မေတာ္လွ်င္ေဆာ္ထဲ့သည္။
၃။ မင္းအလိုလိုက္မင္းအႀကိဳက္မေဆာင္။
၄။ သာသနာပိုင္မ်ားဟူ၍အညႇာမေပး။

၅။ အရြဲ႕တိုက္ရာတြင္ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္။

၆။ ကန္႔လန္႔လုပ္ရာတြင္လည္းမည္သူ႔မွ်မေၾကာက္။
၇။ ေရးစရာရွိလွ်င္အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္ေရးသည္။

၈။ ႏႈိက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ခတ္ၾကမ္းၾကမ္းေရးတတ္သည္။

၉။ မိမိမွန္သည္ထင္လွ်င္ေျပာရမွ ေရးရမွေက်နပ္ေလ့ရွိသည္။

၁၀။ စာ ကဗ်ာ အေရးအသား (ဂါမေဒါသ) သင့္ေအာင္ေရးသည္။

၁၁။ အေျပာအဆိုရင့္သီးသည္။

၁၂။ အေနအထိုင္ၾကမ္းတမ္းသည္။

၁၃။ ယခုေခတ္အေခၚ ပစ္စာ (ငွက္ခါးပ်ံစာ) လုပ္ျခင္း ၀ါသနာပါသည္။

၁၄။ အစားအေသာက္ၾကမ္းသည္ (ဆန္ ႏို႔ဆီဖူးေလးလံုးခ်က္၊ စာကေလး တစ္ပိႆာခ်က္၊ ၀က္သား တစ္ပိႆာခ်က္၊အမဲသား တစ္ပိႆာခ်က္၊ဟင္းခ်ိဳဇလံုးႀကီးနဲ႔ ၃ လံုး၊မုန္႔ဆီေၾကာ္ႀကီး ၃  ခ်ပ္၊                နံ႔သာပုငွက္ေပ်ာ ၆ဖီး၊ မန္က်ည္ေဖ်ာ္ရည္ ၆ ပိႆာ ကို တစ္ထိုင္တည္း တစ္ဆက္တည္း ႏွင့္ အကုန္ ဘုန္းေပးနိုင္သည္)။

    ကိုရင္ဘ၀ အိပ္ငိုက္တတ္၍ေရတြင္းႏႈတ္ခမ္းေပၚတြင္ လူတစ္ကိုယ္စာပ်ဥ္ျပားတစ္ခ်ပ္ခင္း၍ထို

ပ်ဥ္ျပားေပၚတြင္အိပ္ၿပီးစာက်က္သည္။ စာျပန္ပြဲတြင္ ျမင္းေကာင္းေျပးသကဲ့သို႔ ေမးသမွ်ကို               ပုဒ္ပါ႒္ ပီျပင္က်နစြာရြတ္ဆိုသည့္ၾကား မွျမန္လြန္းသျဖင့္ ပုရပုိတ္ဖတ္၍စစ္ေသာ စာစစ္ဆရာေတာ္မ်ား           မွီ ေအာင္မဖတ္နိုင္ပဲ ပုရပုိတ္တစ္ခ်ပ္လွန္တိုင္းက်န္ခဲ့သျဖင့္ ဟဲ့ ကိုရင္ ရပ္အံုး ဟုအမိန္႔ရွိသည့္တိုင္ ေအာင္ ဆက္လက္ရြတ္ဖတ္ သျဖင့္ ရပ္အံုး ဆိုတာ မၾကားေရာ့သလား ဟု ေငါက္ငန္းရာ။

ဘာ ခုမွရပ္အံုးလည္း အစက ပ႑ိတလို က်က္လာခဲ့ပါလားဟု စာစစ္ဆရာတို႔ကိုျပန္ ေငါက္ငန္း ေလသည္။

ပဥၥင္းပ်ိဳဘ၀ ၾကမ္းျပဲရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ခရီးသြားရင္း၀င္ေရာက္ တည္းခိုစဥ္ ေက်ာင္း ထိုင္ဆရာေတာ္အား စာသံေပသံျဖင့္

ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းေတာ္၊ မေထရ္ေက်ာ္၊၀ါေတာ္မည္မွ်ရွိၿပီနည္း  ဟုေလ်ာက္ထားသည္။ ဆရာေတာ္က ၄၂ ၀ါ သိကၡာရၿပီ ဟုျပန္ေျဖရာ ခ်က္ခ်င္းစာျပန္စပ္သည္မွာ-

၀ါေလးဆယ့္ႏွစ္၊ရသည္ျဖစ္ရာ၊အျပစ္ေတာင္လိုမို႔လတံ့။

ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ သေဘာက်၍ ေနမေကာင္းလ်က္က ဆြမ္းျပင္ခိုင္းၿပီး ဆြမ္းဘုန္း ေပးၿပီးေနာက္ ဒူးေပၚေပါင္ေပၚ ထိုင္၍ကြမ္းရာ၀ါးသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္သည္ အစားၾကမ္း သည္။ ဖ်ားေနေသာလည္း အစာမေရွာင္ အကုန္စားသည္။ လက္တိုလက္ေတာင္းခိုင္းေသာ တူ တစ္ေယာက္သာရွိသည္။ ဆရာေတာ္က ၎အေၾကာင္း စာတစ္ပုဒ္စပ္ခိုင္းရာ -

ကြမ္းအစ္ႀကီးနီတာရဲႏွင့္၊ ၾကမ္းျပဲမွာသူေပ်ာ္၊သာေပၚတို႔တူအရီး၊

         ထိုးကြင္းမွင္ေၾကာင္နဲ႔၊ေတြ႔မေရွာင္အကုန္စားတယ္၊ဖ်ားတဲ့ခင္ႀကီး။ ဟု ခ်က္ခ်င္းစပ္ဆိုသည္ ကိုၾကမ္းၿပဲဆရာေတာ္အလြန္သေဘာက်ေတာ္မူသည္။

 

မင္းတုန္မင္းလက္ထက္တိုင္းျပည္ေရးရာကို ၀န္ႀကီးေလးပါးကတာ၀န္ယူသည္။ သို႔ရာတြင္ ၃ ပါးမွာ ေရာဂါသည္မ်ားျဖစ္ေနသည္ကိုျမင္သျဖင့္ မိမိထင္ျမင္ခ်က္ကိုေရး၍ နန္းေတာ္တြင္ ပစ္စာ အေနႏွင့္ထားခဲ့သည္။

ပုခန္းမွာ…………………..ေလ။

ေလာင္းရွည္မွာ…………….ဓါး။

ခမ္းလတ္မွာ……………….နား။

         ေရနံတတိုင္ခ်င္း လင္းပါ့မလား။

ပုခန္းၿမိဳ႔စားမွာ ေလနာေရာဂါေၾကာင့္ အမႈအခင္းမ်ားကိုေကာင္းစြာမဆံုးျဖတ္နိုင္။

ေလာင္းရွည္ၿမိဳ႔စားမွာျမင္းကြန္းျမင္းခုန္တိုင္အေရးတြင္ဓါးဒါဏ္ရာရ၍ခ်ိနဲ႔ေနသည္။

ခမ္းလတ္ရွည္ၿမိဳ႔စားမွာ နားထို္င္းေနသည္။

ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔စား သာက်န္းက်န္းမာမာရွိသည္။

၀န္ႀကီးမ်ားတင္မကသုဓမၼာဆရာေတာ္မ်ားအားလည္းေ၀ဖန္ခဲ့သည္။

ေမာင္သက္ပန္းက တစ္သန္းေ၀ေ၀။

ေမာင္လွေထြမွာစာေပနတၳိ။

ေမာင္စလင္းမွာေတာ့ ပ်င္းလြန္းလို႔စာမၾကည့္။

မင္းနန္မွာေတာ့လူနဲ႔ေႏွာတယ္ ေသာေသာညံ၏။

မ႑လာ မႈခ်င္းရာ မစံုစမ္းခင္က ေငါက္ငန္းပါ၏။

သက္ပန္းဆရာေတာ္က ငိုက္ျမည္းေလ့ရွိသည္။

လွေထြဆရာေတာ္က စာေပမတတ္။
စလင္းဆရာေတာ္က စာေပအေထာက္အထာရွာရန္ပ်င္း၍ အျခားဆရာေတာ္မ်ားအားလႊဲထား ေလ့ရွိသည္။
ပုခန္းဆရာေတာ္ဦးႏၵကို မင္းနန္ဟုစပ္ဆိုထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္မွာ လူဒါယကာမ်ားႏွင့္ စကားေဖါင္ေလာက္ေအာင္ေျပာတတ္ေၾကာင္း။
မ႑ာရာမဆရာေတာ္က အမႈမစစ္ေဆးခင္ႀကိဳတင္ေငါက္ငန္းတတ္ေသာေၾကာင့္။ အထက္ပါကဗ်ာကိုသုဓမၼာဇရပ္တြင္ကပ္ထားသည္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အားမင္းမိန္႔ႏွင့္ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕သို႔ႏွင္သည့္အခါ မေၾကက္မရြံ႕ မင္းတုန္းမင္း၏

ငယ္နံမည္ေမာင္လြင္ႏွင့္ေအာက္ပါစာကိုစပ္ဆိုခဲ့ေသးသည္။ ဆရာေတာ္စပ္ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း မင္းတုန္းမင္းကေနျပည္ေတာ္သို႔အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ပင့္ေလ်ာက္ေသာ္လည္း စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးသိုို           သာသြားေရာက္ သီးတင္းသံုးေတာ္မူသည္။

ဗန္းေမာ္ကိုႏွင္

ေမာင္လြင္လူမိုက္က

မုန္းလိုက္ပါဘိ

ေနရစ္ၾကေနာ္

ေနာင္ခါေသာ္

မွားပီဘုရားလို႔

ၾကားေယာင္ပါ၏

ဦးေက်ာ္ဦးရဲ့ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ရဲ့ဟာသရသကဗ်ာမ်ားႏွင့္ဥပမာပံုျပင္၀တၳဳမ်ားစာအုပ္မွ။

ျပင္သစ္ေတာင္ပိုင္ေႏြရာသီအပန္းေျဖခရီးရဲ့မွတ္တမ္းဓါတ္ပံုမ်ား။

ျပင္သစ္ေတြ ေႏြရာသီဆို ေနသာတဲ့ ျပင္သစ္ေတာင္ပိုင္းကို အပန္းေျဖခရီးထြက္ေလ့ရွိပါတယ္။ အခုပံုမွာ ပါတဲ့ေနရာက Paris ၿမိဳ႔ နဲ႔ ကီလိုမီတာ ၆၀၀ ေက်ာ္ေ၀းတဲ့ Vivier လို႔ေခၚတဲ့ၿမိဳ႔က ရြာႀကီးတစ္ရြာက ၁၂ ရာစုက ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္ကို Hotel အျဖစ္ေျပာင္းထားပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ျပင္သစ္ piano ဆရာမက ေႏြရာသီ piano သင္တန္းကို အဲ့ဒီ Hotel မွာ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ က်မက ျမန္မာထမင္းခ်က္ အေနနဲ႔လိုက္ သြားတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းက ရန္ကုန္မွာ  piano ဆရာဦးကိုကိုဆီမွာ ျမန္မာ piano ေတြ တစ္ႏွစ္သင္ခဲ့ဘူးၿပီး ျမန္မာ အစားအစာေတြ အထူးသျဖင့္ အံုးနို႔ေခါက္ဆြဲ အလြန္ႀကိဳက္ပါတယ္။ က်မလည္း အလကား လည္ရ တဲ့အျပင္ ျမန္မာ အစားအစာေတြ လက္စြမ္းျပနိုင္မယ္ဆိုၿပီး လိုက္သြား ပါ တယ္။ အဲ့ဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ဒို႔တိုင္းျပည္လည္း တစ္ေန႔ သူတို႔လိုျဖစ္ပါေစ၊ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ဆႏၵေတြ ျဖစ္မိပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေရပူ၊ေရေအး၊လွ်ပ္စစ္၊ ဓါတ္ေငြ႔၊ internet ၂၄ နာရီရပါတယ္။ Hotel ကို၂၀၀၇ မွာ  Le Routard   ဆိုတဲ့ခရီးသြား စာ ေဆာင္မွာ recommend လုပ္ထားပါတယ္။

 

Hotel ရဲ့အ၀င္။ အလယ္ကေက်ာက္တံုးကလြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္က မိုးႀကိဳပစ္လို႔ျပဳတ္က်သြားခဲ့တာပါ။

 

 

 

 

                                                    Hotel ရဲ့ေဘးဘက္ရႈခင္း။

                                                     Hotel ရဲ့ အေနာက္ဘက္တစ္ေနရာ။

 

 

                                                                   စာတိုက္ပံုး။

 

အ၀င္လမ္း။

 

 

လက္နဲ႔ဆြဲစရာမလိုပဲ ပိုင္ရွင္ေနာက္ကလိုက္ေနမဲ့ ခရီးေဆာင္ေသတၱာငယ္

 

လက္နဲ႔ဆြဲစရာမလိုတဲ့ ခရီးေဆာင္ေသတၱာငယ္ကို လက္ကို္င္ဖုန္းမွာပါတဲ့ Bluetooth နဲ႔ထိန္းခ်ဳပ္ ျခင္းအားျဖင့္ ပိုင္ရွင္ေနာက္မွ သူ႔ဘာသာလိုက္လာေအာင္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ စက္ရုပ္ ခရီးေဆာင္ ေသတၱာျ ဖစ္ပါတယ္။ Hop လို႔အမည္ေပးထားပါတယ္။ ေလယဥ္ကြင္းအတြင္းလြပ္လပ္စြာသြားနိုင္ေအာင္ ေသတၱာမွာ sensor ၃ ခုထပ္ထားပါတယ္။ ပိုင္ရွင္ေနာက္ကေနလိုက္ ေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ပိုင္ရွင္နဲ႔ဆက္သြယ္မႈျပတ္သြားမယ္ဆိုရင္ ေသတၱာအလိုလိုေသာ့ပိတ္သြားၿပီးပိုင္ရွင္ရဲ့ တယ္လီဖုန္းကိုတုန္ခါၿပီး အခ်က္ေပးမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေစ်းႏႈန္း မသတ္မွတ္ရေသးပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ (carry on) ေလယဥ္ေပၚလက္ဆြဲသယ္နိုင္တဲ့ ေသတၱာငယ္အရြယ္ပဲ တည္ထြင္ထားပါတယ္။ ေနာက္မ်ားမွာ ေလယဥ္ ေပၚက ေသတၱာထားရာေနရာသို႔ သူ႔ဘာသာတက္ေအာင္နဲ႔ ေသတၱာႀကီးမ်ားပါတည္ထြင္သြားမယ္လို႔သိရပါတယ္။

 

က်ေနာ္က ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့မ်က္လံုးပါ။

ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္မႈရႈပ္ေထြးတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ့္ကို ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ဘယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းကမွ ယဥ္ၿပိဳင္နိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ က်ေနာ္က ပင္ေပါင္ေဘာ္အရြယ္ရွိေပမဲ့ မီလွ်ံေပါင္းမ်ားစြာေသာ လွ်ပ္စစ္ ဆက္သြယ္မႈေတြနဲ႔ တစ္မီလွ်ံခြဲ ရွိတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို ေန႔စဥ္ ပို႔ေဆာင္ေပးနုိင္ပါတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ရတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္   ၈၀%  ဟာ က်ေနာ္တို႔ဆီကရတာပါ။ သူက က်ေနာ့္ကို အေသးစား television camera လို႔ထင္တယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ့္ကိုေစာ္ကားတာပဲ။ က်ေနာ္က အျမင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အထူး ျခားဆံုးေသာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ အႀကီးမာဆံုး၊ တန္ဖိုးအႀကီးဆံုး TV camera ေတြထက္ မ်ားစြာစြမ္းေဆာင္နိုင္တဲ့အဂၤါျဖစ္ပါတယ္။

ယခုေခတ္က က်ေနာ့္ကို ဒုကၡေရာက္ေစ၊ပင္ပန္းေစပါတယ္။ ေက်ာက္ေခတ္တုန္းက လူသားေတြ ဟာ အႏၱရာယ္ ေရွာင္ရွား ဖို႔အတြက္ အေ၀းျမင္ ဖို႔သာ လိုအပ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ အနီးျမင္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္အျမဲအလုပ္လုပ္ေနရတယ္။ က်ေနာ္ရဲ့တည္ေဆာက္ပံုကိုုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အနီးျမင္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္ဘယ္လို လုပ္ေဆာင္ ရတယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္မွာပါ။

 

 

 

က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ အေမရိကန္နိုင္ငံသံုး ဆယ္ျပား ခန္႔ရွိတဲ့ cornea ေခၚတဲ့ ၾကည္လင္တဲ့ ျပဴးတင္ေပါက္မွန္ ရွိပါတယ္။ သူက အလင္းေရာင္တန္းေတြကိုညီညီညာညာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ ေပးတယ္။ cornea ေနာက္မွာ (Pupil) ေခၚတဲ့ က်ဥ္းနိုင္က်ယ္နိုင္တဲ့ အေပါက္ရွိတယ္။ စူးရွတဲ့ေနေရာင္ ေအာက္မွာ က်ဥ္းသြားၿပီး၊ညေမွာင္ေမွာင္မွာက်ယ္လာပါတယ္။ ဒီအဆင့္အထိ မျမင္နိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့အေပါစား camera အေနနဲ႔ဒါေတြကိုမလုပ္ေပးနိုင္ပါဘူး။ က်ေနာ္ရဲ့ ထူးျခားတဲ့အလုပ္ေတြက မွန္ဘီးလူးက စပါတယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ မွန္ဘီးလူးက ဘဲဥပံုရွိတဲ့ ဗီတာမင္ေဆးလံုး အရြယ္ေလာက္ရွိပါတယ္။ မွန္ဘီးလူးကို အလြန္ ေသးငယ္ၿပီး သန္မာတဲ့ ထူးျခားဆန္းၾကယ္တဲ့ iris ေခၚ ၾကြက္သားငယ္ေတြနဲ႔၀န္းရံထားပါတယ္။  သူတို႔ေတြ ကံ်ဳ႕လိုက္ရင္ မွန္ဘီးလူးျပားသြားၿပီး အနီးမွာရွိတဲ့အရာေတြကိုျမင္နိုင္ပါတယ္။ ၾကြက္သားငယ္ေတြ ေလ်ာ့ခ် လိုက္ရင္ အေ၀းက အရာေတြကိုျမင္နိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြအတြက္ လိုအပ္ ခ်က္ ပါပဲ။ သူတို႔အတြက္ ၆ မီတာအကြာေလာက္ကအႏၱရာယ္ကိုျမင္ဖို႔သာလိုအပ္ပါတယ္။ အခု ေခတ္မွာေတာ့ ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ကမၻာဟာက်ဥ္းေျမာင္းလာၿပီ အနီးကပ္ စာဖတ္ တာေတြ၊ အလုပ္လုပ္ တာေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့္ၾကြက္သားငယ္ေတြအျမဲအလုပ္လုပ္ေနရတယ္။ ၾကြက္သားငယ္ေတြ ပင္ပန္းၾက တယ္။

         မွန္ဘီးလူးရဲ့အေရွ႕နဲ႔အေနာက္မွာ အရည္ေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ အခန္း ၂ခုရွိတယ္။ ေရွ႔ခန္းကအရည္က ေရလိုပဲ။ ေနာက္ခန္းကအရည္ကေတာ့ ၾကက္ဥအကာရည္နဲ႔တူတယ္။ေရွ႔ခန္းအရည္က မွန္ဘီးလူးကို ျပည့္တင္းေနေစတယ္။ အလင္းေရာင္ျဖတ္သန္းဖို႔အတြက္ အရည္၂ ခုလံုးၾကည္လင္ေနဖို႔လိုအပ္တယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ လင္းလက္တဲ့ အရာေတြ ၾကည့္ တဲ့အခါ ျမင္ရတဲ့ အစက္အေျပာက္ေတြက သူ ငယ္ငယ္ အေမ့၀မ္းမွာရွိတုန္း မွန္ဘီးလူျဖစ္စက က်န္ခဲ့တဲ့ ဆဲလ္ေတြျဖစ္တယ္။ သူတို႔ေတြ မ်က္လံုးထဲက အရည္ ထဲမွာ ဦးေမာင္ေမာင္ အသက္ရွင္ ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး လြင့္ေမ်ာေနပါမယ္။

         ဦးေမာင္ေမာင္ တစ္ခုခုကိုၾကည့္တဲ့အခါ အလင္းတန္းေတြ မွန္ဘီးလူးကိုျဖတ္သြားၾကတယ္။ မွန္ဘီးလူးက Retina လို႔ေခၚတဲ့ အေပၚမွာ ပံုရိပ္ထင္ေအာင္လုပ္ေပးတယ္။ Retina ဆိုတာ ၾကက္သြန္ခြံလို နံရံကပ္စကၠဴ (wallpaper) လို မ်က္လံုးရဲ့ အေနာက္ဘက္ သံုးပံု ႏွစ္ပံုကိုဖံုးအုပ္ထားတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့ ဥေဏွာက္ကလြဲရင္ အလြန္ေသးငယ္တဲ့ ေနရာမွာ Retina လို ဆဲလ္ေတြစုပံုေနတာမရွိဘူးလို႔ထင္တယ္။ ၃ စင္တီမီတာအက်ယ္အ၀န္းရွိတဲ့ Retina မွာ အလင္းေရာင္ကိုသိတဲ့ဆဲလ္ ၁၃၇ မီလွ်ံ ရွိပါတယ္။ ၁၃၀ မီလွ်ံ ဆဲလ္ေတြက အျဖဴ အမည္းကိုျမင္နိုင္တဲ့ ဒုတ္ေခ်ာင္းပံု (rods) ဆဲလ္ေတြျဖစ္ၿပီး၊ ၇ မီလွ်ံက အေရာင္ကိုျမင္ နိုင္တဲ့ ကေတာ့ပံု (cones) ဆဲလ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတ္ေခ်ာင္းပံု ဆဲလ္ေတြက Retina ရဲ့ ေနရာ အႏွံ႔အျပား မွာျပန္႔က်ဲေနၾကပါတယ္။ ညဘက္မွာ ပိုးစုန္းၾကဴးတစ္ေကာင္ကိုျမင္တယ္ဆိုရင္။ က်ေနာ့္တို႔ကိုယ္ထဲမွာ ရႈပ္ေထြးတဲ့ဓါတ္ျပဳမႈေတြျဖစ္ပ်က္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဒုတ္ေခ်ာင္းပံု ဆဲလ္ထဲက ခရမ္းေရာင္လႊမ္းတဲ့ အနီ ေရာင္ကို ပိုးစုန္းၾကဴးရဲ့မႈန္မႊားတဲ့အလင္းေရာင္က အေရာင္ခၽြတ္ျပစ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီလို အေရာင္ ခၽြတ္ခ်ိ္န္ မွာ အလြန္ အားနည္းတဲ့ လွ်ပ္စစ္ေတြ (ျခင္တစ္ေကာင္ကိုေတာင္ ဂလိမထိုးနိုင္တဲ့ ဗိုလ္အားတစ္ခုရဲ့ မီးလွ်ံ ပံုမွ်) ထုတ္လႊတ္တယ္။ အဲ့ဒီလွ်ပ္စစ္က က်ေနာ္ရဲ့ ေကာက္ရိုးေလာက္ႀကီးတဲ့ အျမင္အာရံုေၾကာ (optic nerve) က ေနတစ္ဆင့္ ဥေဏွာက္ဆီကို တစ္နာရီ ၄၅၀ ကီလိုမီတာနႈန္းနဲ႔စီးဆင္းသြားတယ္။ ဥေဏွာက္က အဲ့ဒါကို ပိုးစုန္းၾကဴးလို႔ အဓိပၸါယ္ေဖၚေပးတယ္။ အဲ့ဒီကိစၥေတြအားလံုး တစ္စကၠန္႔ရဲ့ တစ္ေထာင္ပံု ၂ပံု အတြင္းမွာၿပီးစီးသြားတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ ကေတာ့ပံု ဆဲလ္ေတြကပိုလို႔ေတာင္ရႈပ္ေထြးေသးတယ္။ သူတို႔ေတြက အ၀ါေရာင္ ပင္အပ္အရြယ္ ရွိတဲ့ fovea ေခၚတဲ့ အနည္းငယ္ခ်ိဳင့္ေနတဲ့ ေနရာမွာရွိၾကတယ္။ အဲ့ဒီေနရာက အျမင္အားအေကာင္းဆံုးေနရာျဖစ္တယ္။ ဒီေနရာက စာဖတ္တာ၊ အနီးကပ္ၾကည့္တာနဲ႔ အေရာင္ေတြခြဲျခားျမင္ေအာင္ လုပ္ ေပးတယ္။ ကေတာ့ပံုဆဲလ္ေတြမွာလည္း အေရာင္ခၽြတ္နိုင္တဲ့ ေဆးေရာင္ (pigment) ေတြရွိတယ္။ အနီေရာင္၊ အစိမ္းေရာင္၊ အျပာေရာင္ တစ္မ်ိဳးဆီ အတြက္ pigment ေတြ သီးျခား ရွိတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာလိုပဲ ဥေဏွာက္က အဲ့ဒီ အေျခခံအေရာင္ေတြကိုေရာေထြးျခင္းျဖင့္ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေစနိုင္တယ္။ တကယ္လို႔ အဲ့ဒီ လွ်ပ္စစ္ဓါတုေျပာင္းလဲျခင္း ေတြမွာ ျပႆနာျဖစ္ရင္ ဦးေမာင္ေမာင္ အေရာင္ေတြခြဲျခားမျမင္နိုင္ေတာ့ဘူး (color blind)။ လူ ၈ ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ အနည္းနဲ႔အမ်ား အေရာင္ ခြဲျခားျမင္မႈ အားနည္းတတ္တယ္။

အလင္းေရာင္အားနည္းတဲအခါမ်ားမွာ ကေတာ့ပံုဆဲလ္ေတြရဲ့စြမ္းအားက်ဆင္းတာေၾကာင့္ အေရာင္ခြဲျခားျမင္နိုင္မႈလည္းက်ဆင္းၿပီး အရာအားလံုး မီးခိုးေရာင္ေတြ အေနနဲ႔ ပဲ ျမင္တာဟာ ဒုတ္ေခ်ာင္းပံု ဆဲလ္ေတြက ကေတာ့ပံုဆဲလ္ေတြရေနရာကို၀င္ေရာက္တာ၀န္ယူၾကတာေၾကာင့္ပါ။

ဦးေမာင္ေမာင္က မ်က္လံုးနဲ႔ျမင္တယ္ ထင္ေပမဲ့ တကယ္က သူ႔ဦးေဏွာက္ ကျမင္တာပါ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ေခါင္းေနာက္မွာအျပင္းအထန္ဒါဏ္ရာရၿပီး အျမင္အာရံုဆိုင္ရာဥေဏွာက္ေနရာကိုထိခိုက္မိရင္ မ်က္လံုး ေကာင္းေပမဲ့ သူမျမင္ ေတာ့ပါဘူး။ ဒါဏ္ရာက ကန္း ေလာက္ေအာင္ အားမျပင္းဘူးဆိုရင္ ၾကယ္ ေတြ ျမင္ေနပါမယ္။ လွ်ပ္စစ္ထုတ္လုပ္မႈေတြ ကဆင့္ကလ်ားျဖစ္ကုန္ၾကလို႔ပါ။

ဦးေမာင္ေမာင္အိပ္မက္မက္တဲ့အခါ မ်က္လံုးေတြမွိတ္ၿပီး၊ အေမွာင္ထဲ့မွာေရာက္ေနေပမဲ့ သူရုပ္ပံုေတြျမင္ရတာဟာ ဥေဏွာက္ရဲ့စြမ္းေဆာင္ခ်က္ပါ။ တကယ္လို႔သူ ဟာ ေမြးဖြါးကတဲက မ်က္မျမင္ ဆိုရင္ သူအိပ္မက္ထဲမွာရုပ္ပံုေတြမျမင္နိုင္ပါဘူး။ အသံေတြ၊ အနံ႔ေတြ၊ အေတြ႔အထိ စတာေတြကိုပဲ အိပ္မက္မက္ပါလိမ့္မယ္။ 

ဦးေမာင္ေမာင္ေမြးကာစက အလင္းေရာင္နဲ႔ အရိပ္ေတြပဲျမင္န ိုင္ ပါတယ္။ ပထမ လ အနည္းငယ္မွာ သူ ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြလို အေ၀းကိုပဲျမင္နိုင္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ ကစား စရာေတြေလ့လာဖို႔ သူ႔မ်က္လံုးနဲ႔ အေ၀းဆံုးေရာက္ေအာင္သူ႔လက္ကိုဆန္႔တန္းထားရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္လံုး ၂ လံုးက လည္း ဟန္ခ်က္ညီညီ မလုပ္နိုင္ေသးဘူး။ က်ေနာ္က တစ္ဘက္ကိုၾကည့္ ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ အေဖၚကေနာက္ တစ္ဘက္ကိုၾကည့္ေနတတ္တာေၾကာင့္ သူ႔အေမ လန္႔ တတ္ပါတယ္။ ေၾကာက္ဖို႔မလိုပါဘူး။ လ အနည္း ငယ္အတြင္း က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ညီညီညာညာလႈပ္ရွားတတ္ပါၿပီ။ သူ ၆ လသားအရြယ္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ့ အျမင္အာရံု အထူးေကာင္မြန္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့အျမင္အာရံု အျမင့္ဆံုးကိုေတာ့ အသက္ ၈ ႏွစ္ ေရာက္မွ ရရွိ မွာျဖစ္ပါတယ္။ သူငယ္ငယ္က အလင္းေရာင္မွိန္မွိန္မွာ သူစာဖတ္နိုင္တယ္။ သူ႔မိခင္က သူ႔ကို မ်က္လံုး အားနည္း ေစ တယ္လို႔ေျပာတယ္။ ဒါ မမွန္ဘူး။ လူငယ္ေတြဟာ လူႀကီးေတြထက္ အလင္းေရာင္မွိန္မွိန္မွာ ပိုျမင္နိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျမင္အာရံုကိုထိခိုက္မႈမရွိဘူး။

         က်ေနာ့္မွာ အျခားထူးျခားတဲ့ အရာေတြရွိေသးတယ္။ တစ္ခုကေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ အလြန္ေသး ငယ္ တဲ့ၾကြက္သားေတြပဲ။ မီလီဂရမ္ခ်င္းႏႈိင္းဆမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ဟာ ကိုယ္ထဲမွာရွိတဲ့ အားအရွိ ဆံုး ၾကြက္သား စာရင္း၀င္ေတြျဖစ္တယ္။ သာမန္ေန႔တစ္ေန႔မွာ က်ေနာ္ အရာ၀တၳဳေတြျမင္နိုင္ေအာင္ အခါေပါင္း တစ္သိန္း ေလာက္ လႈပ္ရွားရတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္က ၾကြက္သားေတြ က်ေနာ့္ၾကြက္သားေတြနည္း တူလႈပ္ရွားဖို႔ သူ မိုင္ ၅၀ လမ္းေလ်ာက္ ရမယ္။

         က်ေနာ္ရဲ့သန္႔ရွင္းေရးအဖြဲ႔ကလည္း ၾကြက္သားေတြလို စြမ္းေဆာင္မႈထူးခၽြန္တယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ မ်က္ရည္အိပ္ (lacrimal gland) ေတြက အစဥ္အျမဲမ်က္ရည္ေတြထုတ္ၿပီး မ်က္လံုးေတြကို ေဆးေၾကာ ေပးတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ မ်က္ခြံက ကားေရွ႔မွန္ ေရသုတ္လို မ်က္လံုးထဲေရာက္လာတဲ့ အမႈိက္ေတြကို ဖယ္ရွားေပးတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ တစ္မိနစ္မွာ ၃-၆ ခါ မ်က္ေတာင္ခတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ပင္ပန္းရင္ ပိုၿပီးမ်က္ေတာင္ခတ္တယ္။ ဒီလိုလုပ္ျခင္းျဖင့္ က်ေနာ္ရဲ့ cornea ေခၚတဲ့ အျပင္ဆံုးျပဴတင္းေပါက္မွန္ကို သန္႔ရွင္းဆြတ္ဆိုေစတယ္။ မ်က္ရည္ထဲမွာ lysozyme ေခၚတဲ့ ဓါတ္တစ္မ်ိဳးပါတယ္။ သူက စြမ္းအား ထက္တဲ့ ပိုးသတ္ေစျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ မပင္ပန္းေအာင္တတ္နိုင္သမွ် က်ေနာ္အနားယူတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ မ်က္ေတာင္ခတ္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္အနားရတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္အေဖၚ တစ္လွည့္ဆီတာ၀န္ယူၾက တယ္။ က်ေနာ္က ၉၀%  အလုပ္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္ က်ေနာ့္အေဖၚက အနားယူတယ္။ က်ေနာ့္ အေဖၚက  ၉၀ % အလုပ္လုပ္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ အနားယူတယ္။

သဘာ၀က က်ေနာ့္ကို အကာအကြယ္ေပးတားတယ္။ က်ေနာ့္ကို အရိုးအိမ္ထဲမွာထဲ့ထားတယ္။ ေငါထြက္ေနတဲ့ ပါးရိုးေတြနဲ႔ နဖူးရိုးေတြက က်ေနာ့္ကို ကာကြယ္ေပးတယ္။ က်ေနာ့္ဆီ မီးေသြးျပာလို အႏၱရာယ္ေတြ၀င္လာ နိုင္တယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းၾကားမဲ့ အလြန္အာရံုသိလြယ္တဲ့ အာရံုေၾကာေတြ လည္းရွိတယ္။

         ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္မွာအျခားျပႆနာေတြ ျဖစ္လာနိုင္တယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ ပံုရိပ္ထင္မႈေတြ ေကာင္းေကာင္း အလုပ္မလုပ္နိုင္ဘူး။ မ်က္မွန္ေတြက ဒီျပႆနာရဲ့ ၉၅ %ကိုေျဖရွင္းေပးနိုင္ပါတယ္။ မ်က္လံုး ေရာဂါေတြက ပိုၿပီးဆိုးတယ္။ ေရာဂါတစ္ခုက က်ေနာ္ရဲ့ မ်က္ရည္ထုတ္လုပ္မႈ လြန္ကဲၿပီး၊ မ်က္ရည္သိမ္းဆည္းမႈအားနည္း လို႔ မ်က္လံုးထဲမွာ ေရဖိအားေတြမ်ားလာၿပီ အျမင္အာရံုေၾကာကိုဖိတဲ့ glaucoma ေခၚတဲ့ေရတိမ္ ေရာဂါျဖစ္ ပါတယ္။ ေရာဂါဆိုးရင္ ရက္ပိုင္းအတြင္း လံုး၀ ကန္းသြားနိုင္ပါတယ္။ ဒီေရာဂါရွိ  မရွိသိဖို႔ သူ႔မိသားစုဆရာ ၀န္အေနနဲ႔မ်က္လံုးထဲကေရဖိအားကို tonometer ေခၚတဲ့ကရိယာေလး မ်က္လံုးေပၚတင္ၿပီး တိုင္းနိုင္ပါ တယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္အေနနဲ႔ တစ္နွစ္တစ္ခါ စမ္းသပ္ စစ္ေဆးသင့္ပါတယ္။ ေရတိမ္ေရာဂါကို မ်က္စင္း ေဆး၊ ခြဲစိပ္ကုသျခင္းမ်ားနဲ႔ ကာကြယ္၊ကုသနိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ျပႆနာတစ္ခုက astigmatism ေခၚတဲ့ က်ေနာ္ရဲ့ ျပဴတင္းမွန္ (cornea) အခံု မညီမႈျဖစ္ ပါတယ္။ ဒီေရာဂါမွာေတာ့ အရာ၀တၳဳေတြ ပံုသ႑န္မမွန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ မ်က္မွန္ေတြနဲ႔ ဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးနိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ျပႆနာတစ္ခုက ပိုအႏၱရာယ္ရွိတယ္။ အဲ့ဒါက ပံုရိပ္ထင္တဲ့ retina မွာ ရည္ၾကည္ဖု ေတြ ျဖစ္တာ၊ ကြာက်တာေတြပါ။ သူျဖစ္ရင္ မီးေရာင္လိုလင္းလက္တာေတြျမင္ရပါတယ္။ ပံုရိပ္ေတြ ပံုသ႑န္ ္မမွန္တာ၊ ပံုရိပ္မႈန္မႊားတာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ခြဲစိပ္ဆရာ၀န္အေနနဲ႔ ၈၀% ခန္႔ျပန္လည္ကပ္ေပးနို္င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ ျပဴတင္ေပါက္မွန္နဲ႔ မွန္ဘီးလူးေတြဟာ လံုး၀ၾကည္ လင္ေနပါတယ္။ သူတို႔ တိမ္ဆြဲရင္ မျမင္နုိင္ ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္လို႔ ျပဴတင္းေပါက္မွန္မွာတိမ္ျဖစ္ရင္ တစ္ျခားလူရဲ့ cornea နဲ႔အစားထိုး ကုသ နိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ မွန္ဘီးလူးမွာတိမ္ျဖစ္တာဆိုရင္ (အတြင္းတိမ္) ခြဲစိပ္ထုတ္ၿပီး မ်က္လံုးထဲမွာ မွန္ဘီး လူး တပ္ျခင္း ( implant)၊ အျပင္မ်က္မွန္အထူတပ္ျခင္းျဖင့္ကုစားနိုင္ပါတယ္။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဦးေမာင္ေမာင္မွာ အခုထက္ထိ အဲ့ဒီေရာဂါေတြမျဖစ္ေသးပါဘူး။ သူအိုလာသလို က်ေနာ္လည္းအိုလာပါၿပီ။ က်ေနာ္ရဲ့ၾကည္လင္တဲ့ အစိတ္ အပိုင္းေတြလည္း သိပ္ မၾကည္လင္ ေတာ့ပါဘူး။က်ေနာ္ရဲ့ၾကြက္သားေတြလည္း အားေပ်ာ့လာပါၿပီ၊ က်ေနာ္ရဲ့ ေသြးေၾကာေတြ ကလည္း retina ကိုေသြးပို႔တာနည္းလာပါၿပီ။ ဒါေတြ အားလံုးဆက္လက္ျဖစ္ေနၾကပါအံုးမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးေမာင္ေမာင္အေနနဲ႔ က်ေနာ့္အတြက္သိပ္စိတ္ပူဖို႔မလိုပါဘူး။ က်ေနာ္ သူအသက္ရွင္ေနသမွ် ကာလ ပတ္လံုးသူ႔ကိုတတ္နိုင္သမွ် ကူညီသြားမွာပါ။

J.D.RADCLIFF ရဲ့ I AM JOE’S BODY ကိုသင့္ေလ်ာ္ေအာင္ဘာသာျပန္ပါသည္။

 

 

 

 

 

ဆရာ၀န္ျဖစ္ရတဲ့ဒုကၡ။

 

တစ္ေန႔လယ္ စပ္စံထြန္းေဆးရံု အျပင္လူနာဌာနမွာ တာ၀န္က်ေနစဥ္၊ လူအုပ္ႀကီး ထမ္းစင္နဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္။ အျဖစ္က လက္ေ၀ွ႔ၿပိဳင္ပြဲမွာလက္ေ၀ွ႔ထိုးေနရင္း လဲက် ေသဆံုးသြားလို႔ပါတဲ့။ လူနာကိုစမ္းသပ္ၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ေသဆံုးေနပါၿပီ။ ကိုယ္ေပၚမွာေတာ့ ဘာမွႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ဒါဏ္ရာမေတြ႔ရပါဘူး။ ေဆးရံုကို အေလာင္းေရာက္ လာတယ္ဆိုေတာ့ထံုစံအတိုင္းရင္ခြဲစစ္ေဆးဖို႔ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ ရင္ခြဲလိုက္ေတာ့ ရင္ပတ္နံရိုးေတြေအာက္က ႏွလံုးကြဲေနတာေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ လက္ေ၀ွ႔အားက ေတာ္ေတာ္ျပင္း ပံုရပါတယ္။ အျပင္မွာ ဒါဏ္ရာမရွိပဲ အတြင္းေၾက ေၾကတယ္လို႔ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာ၊ထိုင္းလက္ေ၀ွ႔ေတြကအလြန္အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ ေသေစနိုင္တဲ့အဂၤါ ေတြရွိတဲ့ေနရာေတြကို ထိုးခြင့္ရွိတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ အခုလိုယဥ္ေက်းလာတဲ့ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ လူ လူခ်င္းထိုးသတ္တဲ့လက္ေ၀ွ႔လိုမ်ိဳး မရွိသင့္ေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ က်မေတာ့ ဒီလိုထိုးသတ္တာ အားကစားလို႔မျမင္ပါဘူး။ ၿပိဳင္တဲ့သူေရာ၊ၾကည့္တဲ့သူေရာ အကုသိုလ္ပြါးဖို႔ပဲရွိပါတယ္။

ေနာက္တစ္လေလာက္ေနေတာ့ လူအုပ္ႀကီး ထမ္းစင္နဲ႔ ထပ္ေရာက္လာပါတယ္။ ေတာင္ႀကီးေကာ္လိပ္ (ယခုတကၠသိုလ္) မွ ေက်ာင္းသားမ်ားစုေပါင္း ကန္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရာမွေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေရနစ္ေသဆံုးသြားလို႔ အေလာင္းသယ္လာတာျဖစ္ပါတယ္။ က်မလည္း လူအုပ္ကိုေဆးခန္းအျပင္ကို ထြက္ခိုင္းၿပီး ထမ္းစင္ေပၚက လူငယ္ ကိုစမ္းသပ္ပါတယ္။ လူငယ္က ေသဆံုးတာအခ်ိန္အနယ္ငယ္ၾကာခဲ့တာမို႔သူ႔ရဲ့ သူငယ္အိမ္ေတာင္ က်ယ္၀န္းေနပါၿပီ။ လူငယ္ရဲ့ ပါးစပ္ကလည္း အျမဳတ္ ငယ္မ်ား ထြက္က် ေနပါတယ္။ ဒီအခ်က္က ေရႏွစ္ေသဆံုးတယ္ဆိုတဲ့သက္ေသပါပဲ။ ေဆးပညာမွာ ထူးျခားေသာလကၡဏာ (characteristic signs) လို႔ေခၚပါတယ္။ လူငယ္ရဲ့လက္မွာေတာ့ ဘာမွဆုပ္ကိုင္ ထား တာမေတြ႔ရပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေရႏွစ္ေသဆံုးသူမ်ားေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔အနားမွာရွိတဲပစၥည္းေတြကို အားကိုး တစ္ႀကီးနဲ႔ ဆြဲကိုင္ တတ္ၾကပါတယ္။ ျမက္ပင္ေလးကအစ ဆြဲကိုင္တတ္လို႔ လက္ထဲမွာျမက္ပင္ေတြ၊ သဲေတြ ဆုပ္ကိုင္ထားတာကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။

ေရႏွစ္ေသတာမ်ိဳး၊ ေဆးရံုေရာက္ၿပီး ၂၄ နာရီအတြင္းေသဆံုးတာမ်ိဳးဟာ ရာဇ၀တ္မႈေၾကာင့္ေသဆံုးတာျဖစ္နိုင္တာမို႔ တာ၀န္က်ဆရာ၀န္က အေလာင္းကိုရင္ခြဲစစ္ေဆးရ ပါတယ္။ ေသဆံုးလူငယ္က မူဆလင္ဘာသာ၀င္ျဖစ္တာေၾကာင့္ အေလာင္းခ်က္ခ်င္းျပန္ယူခ်င္တယ္ဆိုလို႔ အျပင္လူနာဌာနမွာ လူနာရွင္းတံုးရင္ခြဲရံုေျပးရျပန္ပါတယ္။ ရင္ခြဲရံုမွာ အေလာင္းေပၚမွာ အျခားေသာဒါဏ္ရာမ်ားရွိမရွိစစ္ေဆးျခင္း၊ ကိုယ္တြင္းအဂၤါမ်ား၌ ေသေစနိုင္ေသာေရာဂါမ်ားရွိမရွိ၊ အဆိပ္ခတ္ ခံထားရျခင္းရွိမရွိတို႔ကို စစ္ေဆးၿပီး၊ ပိုမိုေသျခာ ေစရန္အစာအိမ္အရည္မ်ားကိုဓါတ္ခြဲခန္းသို႔ပို႔ေစခဲ့ပါတယ္။

ဓါတ္ခြဲခန္းအေျဖအရ အဆိပ္ခတ္ထားတာလည္းမေတြ႔ရ၊ လူအမ်ားေရွ႕မွာ ေရႏွစ္ေသဆံုးတာမို႔ ဒီအမႈက သာမန္မေတာ္တဆ ေရႏွစ္ေသဆံုးမႈျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အံ့ၾသစြာ

အေလာင္းခြဲစိပ္ၿပီး ေမ့ေလာက္သည့္အခ်ိန္မွာ ရံုးေတာ္မွာအစစ္ခံဖို႔ဆိုၿပီး ၀ါရမ္းေရာက္လာပါတယ္။ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ တရားရံုးဆိုတာလည္းမေရာက္ဖူး၊ ၀ါရမ္းဆိုတဲ့ ရံုးအမိန္႔ ဆိုတာမ်ိဳးလည္းတစ္ခါမွမရဖူးလို႔ ေတာ္ေတာ္ထိပ္လန္႔သြားမိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္စာတိုက္ေတြရဲ့ အဲဒီအခ်ိန္က အလြန္တာ၀န္ေၾက (competent) ၾကတာေၾကာင့္ ၇ ရက္အတြင္း လာရမယ္ဆိုတဲ့ ၀ါရမ္းကို ကံေကာင္းစြာ သြားရမဲ့ေန႔ မနက္မွအခ်ိန္မီရလိုက္ပါတယ္။ တရားရံုးကိုတစ္ေယာက္ထဲ ေရာင္လယ္လယ္နဲ႔ေရာက္သြားပါတယ္။

က်မရဲ့ ဆရာ၀န္စစ္ခ်က္ကိုသက္ေသခံဖို႔ သက္ေသခံေနရာမွာထိုင္ရပါတယ္။ ေရွ႕ေနဆိုသူကက်မရဲ့ေဆးစစ္ခ်က္ကိုဖတ္ျပၿပီး၊ ေရႏွစ္ေသဆံုးတာဟုတ္သလား၊ အျခား အေၾကာင္းေၾကာင့္ေရာမေသနိုင္ဘူးလား၊သူမ်ားေရႏွစ္သတ္တာေရာမျဖစ္နိုင္ဘူးလားလို႔ေမးပါတယ္။ က်မလည္း ေရႏွစ္ေသဆံုးတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေသနိုင္တဲ့ ဘာေရာဂါမွ မေတြ႔ ေၾကာင္း၊သူတစ္ပါးေရႏွစ္သတ္တဲ့ဒါဏ္ရာေတြမေတြ႔ရေၾကာင္းျပန္လည္းေျဖဆိုပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်မအသက္ ၃၀ ၀န္းက်င္ရွိပါၿပီး၊ ဒါေပမဲ့က်မကညွက္တယ္။ (ႀကံဳတံုးၾကြား လိုက္အံုးမယ္။ အိမ္မွာဆို က်မညီမေတြက က်မကို မမညွက္လို႔ စေလ့ရွိတယ္။ ေဆးေက်ာင္း ေမာင္မယ္သစ္လြင္္ႀကိဳဆိုပြဲမွာ ခံုနံပါတ္အတိုင္းထိုင္ရတယ္။ က်မနားမွာ ကို - ထိုင္တယ္။ သူက က်မနဲ႔ေျပာင္းျပန္ထြားႀကိဳင္တယ္။ အတန္းသားေတြက က်မအေဖက က်မကိုသိပ္ခ်စ္လို႔ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ႀကိဳဆိုပြဲအထိလိုက္လာတယ္လို႔ထင္ၾကတယ္တဲ့)။

ေရွ႔ေနက က်မကိုဆရာ၀န္ေပါက္စဆိုၿပီး အထင္ေသးတယ္နဲ႔တူပါတယ္။ က်မဘယ္တံုးကဘြဲ႔ရတာလဲတဲ့။ က်မလည္း ၃ ႏွစ္ရွိၿပီးလို႔ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ဒီလို လူေသမႈမ်ိဳး

ဘယ္ေလာက္ျမင္ဘူးသလဲလို႔ထပ္ေမးပါတယ္။ သူဆိုလိုခ်င္တာက က်မအေနနဲ႔အေတြ႔အႀကံဳ (experience) မရွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္က်မရဲ့ေဆးစစ္ခ်က္ေတြမမွန္နိုင္ဘူးလို႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ က်မလည္း ဟုတ္တယ္။ က်မ ဆရာ၀န္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီအမႈဟာ ပထမဦးဆံုးေသာေရနစ္ေသဆံုးမႈျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးေက်ာင္းသူဘ၀မွာ အမ်ားႀကီးျမင္ဖူးတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီအေလာင္းမွာေတြ႔ရတဲ့ ေရနစ္ေသဆံုးသူေတြရဲ့ထူးျခားတဲ့လကၡဏာေတြရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေရနစ္ေသဆံုးျခင္းကလြဲၿပီးဘာမွမျဖစ္နိုင္ဘူးလို႔ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက ေသဆံုးသူရဲ့ဖခင္က ၎ရဲ့သား မေသဆံုးခင္က ေျခးငွါးထားတဲ့ေငြ ၅၀၀ က်ပ္ျပန္ရလိုလို႔တရားဆြဲတာလို႔သိရပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ေရႊေစ်း ၁၆၀၀ က်ပ္ ပဲ ရွိ ပါတယ္။

အဲ့ဒီအမႈကိုသက္ေသခံသြားရတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာက်မ အထူးကု တက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ နို႔မို႔ဆိုေဆးကုသတဲ့အလုပ္ထက္ ပိုဥေဏွာက္ေျခာက္ရတဲ့ အလုပ္ေတြနဲ႔ အျမဲ ရင္ဆိုင္ေနရေတာ့မွာပါ။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အျပင္ က်မညအိပ္ရာ၀င္တိုင္း ဆုတစ္ခုလည္းအျမဲေတာင္းပါတယ္။ အဲ့ဒီဆုကေတာ့ က်မတာ၀န္က်ခ်ိန္မွာ ကလိမ္ကက်စ္ မုဒိန္းမႈေတြ မလာပါေစနဲ႔ ဆိုတာပါပဲ။

ကလိမ္ကက်စ္ မုဒိန္းမႈဆိုတာ မေကာင္းတဲ့မိန္္းမေတြနဲ႔ေပ်ာ္ပါးၾကၿပီးမွ မဒိန္းမႈအေနနဲ႔တိုင္းတန္းတဲ့အမႈေတြပါ။ အဲ့ဒီလိုအမႈမ်ိဳးမွာ အထက္ကလိုထူးျခားတဲ့လကၡဏာေတြ မရွိတဲ့အျပင္၊တစ္ဘက္နဲ႔တစ္ဘက္ ေဆးပညာရဲ့အားနည္းခ်က္ေတြကိုသိတဲ့ ေရွ႕ေနအေက်ာ္အေမာ္ေတြငွါးၿပီး၊အျပန္အလွန္ေျခပၾကတာမိ္ု႔ၾကားထဲကေျမဇာပင္ ဆရာ၀န္ အရွက္ ကြဲရမွာပါ။