......................................
လက္ပံတန္းမွသည္.......
ရွင္ေဒ၀ီ
က်မ ရွင္ေဒ၀ီ ပါ။ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းက documentary filmmaker (မွတ္တမ္းရုုပ္ရွင္ ရိုုက္ကူးသူ) ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၀ ရက္ေန႔လက္ပတန္းအၾကမ္းဖက္မႈအတြက္ မ်က္ျမင္သက္ေသ တစ္ေယာက္လဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ လက္ပံတန္း မွာ ကင္မရာနဲ႔ ေရာက္ရိွေနခဲ့ တာဟာ သတင္းဌာန တစ္ခုုခုုအတြက္ အလုုပ္လုုပ္တဲ့ media သမားအျဖစ္မဟုုတ္ဘဲ ျမန္မာနိုုင္ငံရဲ႔ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္ေတြကိုုမွတ္တမ္းတင္ စုုေဆာင္း ေနတဲ့ image collector အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္မိုု႔ က်မဟာတျခားေသာ media သမားေတြလိုု က်င့္၀တ္ ေစာင့္ထိမ္း စရာမလိုုဘဲ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ကိုု၀န္းရံႏိုုင္သူ အျဖစ္ က်မကိုုက်မ ခံယူ ပါတယ္။
အစကေျပာရမယ္ဆိုုရင္ ပညာေရးေျပာင္းလဲဖိုု႔အမွန္တကယ္လိုုအပ္လိုု႔ ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာင္းကိုု ေထာက္ခံပါတယ္။ သူတိုု႔စထြက္လာကထဲ က လံုုး၀သေဘာတူေထာက္ခံပါတယ္။ အခုုမွမစရင္ က်မတိုု႔ဘယ္ေလာက္ထပ္ေစာင့္ရဦးမတံုုး။ တဘ၀လံုုးေစာင့္ခဲ့ရတာ။
က်ေနာ္သမီးစာက်က္ေနတယ္လိုု႔။ေအးခ်မ္းစြာပညာသင္ၾကားေရးကိုုထိခိုုက္ေစေသာ ဆူပူမႈ ဆိုုတဲ့ ခံယူခ်က္ေတြ ကိုုၾကားသိရတဲ့အခါ က်မငယ္စဥ္က တစိတ္တပိုုင္းကိုုဘဲ မ ွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္။ က်မ ရဲ႔ အုုပ္ထိန္းသူက ျပည္သူပိုုင္မသိမ္းခင္ နန္ယန္ေက်ာင္း( အခုု ထ ၂ဗဟန္း မွာ ၁၀ တန္းထိသာ ပညာသင္ၾကားခဲ့သူပါ။ ဘြဲ႔မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မကိုု မူလတန္းကေန အလည္တန္းအထိ အိမ္မွာ စာျပေပးႏိုုင္ပါတယ္။ က်မတိုု႔ေခတ္ကာလ ကလဲ က်ဴရွင္ေတြဒီေလာက္ ေခတ္မစား ေသးပါဘူး။ အဓိကေျပာခ်င္တာက က်မ အုုပ္ထိမ္း သူ က်မ အေမ ရဲ႔ စာသင္ၾကား ဟန္ပါ။ သမိုုင္း၊ ျမန္မာစာ စတာေတြ ကိုု ပံုုေျပာ သလိုုေျပာျပပါတယ္။ စာကိုု ၀ါက်အလိုုက္ မက်က္ခိုုင္းဘူး။ နားလည္ၿပီဆိုုရင္ ကိုုယ့္ဘာသာ ျပန္ေရးခိုုင္းပါတယ္။ ဆရာမေပးတဲ့မွတ္စုုနဲ႔နဲကြာဟေပမယ့္ အခ်က္အလက္ က ေတာ့အတူတူပါဘဲ။ အိမ္က သင္ၾကားေပးတဲ့မူဟန္နဲ႔ဘဲ မူလတန္းကေန အလယ္တန္း (သူငယ္တန္းကေန ၈ တန္းအထိ) က်မႏွစ္ဥ္ ထူးခၽြန္ေက်ာင္းသူျဖစ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ၉ တန္းေရာက္တဲ့အခါ က်မ တိုု႔ သားအမိ အခက္ ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ က်မအေမက ဇီ၀ေဗဒ၊ ဓါတုုေဗဒ၊ စတဲ့သင္ခန္းစာေတြနဲ႔မရင္းႏွီးပါဘူး။ ျဗဳန္းကနဲ ေျပာင္းသြားတဲ့ အဂၤလိပ္လိုုသင္ရိုုးေတြ ကိုု အေမက မသင္ျပႏိုုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီမွာ က်မလဲ အလြတ္ က်က္ ရတဲ့အျဖစ္ေရာက္ခဲ့ ရပါေတာ့တယ္။ ဒီအခါကစၿပီး က်မရဲ႔ပညာေရး ေရႊေရာင္ ေန႔ရက္ ေတြၿပီးဆံုုးခဲ့ရပါတယ္။ ပညာေရးေရႊေရာင္ေတြ အညိဳေရာင္ ေျပာင္းလာ သလိုု ျမန္မာ ႏိုုင္ငံရဲ႔အေမွာင္ထုုၾကီးထဲ စုုန္းစုုန္းျမဳပ္တဲ့၁၉ ၈၈ ကိုုလဲ က်မ န၀မတန္း ေက်ာင္းသူ ဘ၀မွာၾကံဳခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။
ဒီလိုုနဲ႔ အေမွာင္ေခတ္ထဲက အလင္းေရာင္ေတြရလာနိုးတိုုက္ပြဲ၀င္ရင္း ၁၀တန္းစာေမးပြဲေျဖရမယ့္ အခ်ိန္မွာ ေထာင္ထဲေရာက္ေနတာမ်ိဳး၊ ေနာက္ႏွစ္စာေမးပြဲ မေျဖခင္ လေပါင္းမ်ားစြာဖမ္းထားခဲ့ၿပီး စာေမးပြဲနီးမွ ကပ္ၿပီးလြတ္တာမ်ိဳးနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ၁၀တန္းမေအာင္ရင္ တကၠသိုုလ္ဆိုုတာ မေရာက္ရမွာမိုု႔ အလြတ္က်က္တန္က်က္၊ကူးခ်တန္ကူးခ်နဲ႔ ဒီလိုုနဲ႔ ၁၀တန္း ကိုု ၁၉ ၉ ၃ မွာေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့အခါ က်မအမွတ္နဲ႔ေရြးစရာက က ရူပေဗဒ၊ သခ်ၤာ၊ သတၱ ေဗဒ၊ ရုုကၡေဗဒ ဆိုုတာေတြေရြးႏိုုင္ပါသတဲ့။ က်မ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာေရွ႔ေန။ က်မ ဥပေဒကိုု တက္ခြင့္မရပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ က်မ က ျမန္မာစာကိုုတက္ခ်င္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မက သိပၺံတြဲနဲ႔ ၁၀တန္းေအာင္တာမိုု႔ ၀ိဇၨာတြဲ ေျပာင္းဖိုု႔ခက္ျပန္ပါသတဲ့။ ဒီလိုုနဲ႔ က်မနဲ႔ ဘယ္လိုုမွ စိတ္မ၀င္စားတဲ့သတၱေဗဒ ဘာသာကိုုဘဲ ဘြဲ႔တခုုရနိုုင္ဖိုု႔ သင္ၾကားခဲ့ရတယ္ေပါ့။ ပညာေရး အတြက္ က်မတိုု႔ အခ်ိန္ေတြေပးခဲ့ရတယ္။ ေငြေတြေပးခဲ့ရတယ္ က်မတိုု႔ဘြဲ႔လက္မွတ္က လြဲရင္ဘာေတြ ရခဲ့ သလဲ။ ဘာမွမရတာေတာ့မဟုုတ္ပါဘူး။ လူမႈဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္တစ္ခုုေတာ့ စာသင္ၾကား ရင္းရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြနဲ႔ေတာ့ လံုုေလာက္ေက်နပ္ေနဖိုုပမျဖစ္ႏိုုင္ပါဘူး။ မတတ္သာ လုုိ႔ေခါင္းငံုု႔ အံၾကိတ္ေနခဲ့ရၿပီး အခုုေတာ့ ေခတ္ေက်ာင္းသားေတြ တစခန္းထဦးေဆာင္လိုု႔ ပညာေရး စနစ္ေျပာင္း ေတာင္းဆိုု ဆႏၵျပေနတာကိုု ေတြ႔ျမင္ရတဲ့အခါ က်မေနနဲ႔ ေထာက္ခံ ၀န္းရံ မယ္လိုု႔ ဆံုုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာေျပာစရာ ရိွလာျပန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲ အသက္အရြယ္ၾကီးတဲ့ သူေတြ ၀န္းရံေပးေနတာ ျမင္ရတဲ့အခါ ဒါလားေက်ာင္းသားလားလိုု႔ ျပစ္တင္သံ၊ ပ်က္ရယ္ျပဳသံ ေတြၾကား ေနရပါတယ္။ ဒီလိုု အသံကိုု သာမန္ ေ၀ဖန္သူေတြဆီကသာမက ျပန္/ၾကား ၀န္ ဆီကပါ ၾကားရေတာ့ ေျပာျပရဖိုု႔ျဖစ္လာရပါတယ္။ တျခားလိုုက္ပါတဲ့ သက္ၾကီးပိုုင္းေတြ မွာ သူတိုု႔ ရဲ႔ ကိုုယ္ပိုုင္ခံယူခ်က္နဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ကိုုယ္စီရိွႏိုုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား သပိတ္စစ္ေၾကာင္းမွာ ပါေနရသလဲဆိုုတဲ့ေမးခြန္းအတြက္ပါ။ က်မ အသက္ ၄၀ ပါ။ သက္ၾကီးပိုုင္း လိုု႔ဆိုုပါစိုု႔။ ဘာေၾကာင့္ ပညာေရးေျပာင္းလဲတာဟာ က်မ အတြက္ အေရးၾကီးေနရေသးတာပါလဲ။ မ်ိဳးဆက္သစ္အတြက္ အနာဂတ္ ႏိုုင္ငံေတာ္အတြက္ ဒီလိုုစကားလံုုးအၾကီးၾကီးေတြ ကိုုအျမင္ကတ္ ေနသူေတြအတြက္ ရိုုးရိုုးေလးေျပာခ်င္ ပါတယ္။ အသက္အရြယ္မေရြး ပညာသင္ၾကားႏိုုင္ခြင့္ရိွ ႏိုုင္တဲ့ အခြင့္အေရး က က်မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ အေရးပါပါတယ္။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဥပေဒပညာ သင္ခြင့္ ရၿပီး ေရွ႕ေန တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ ႏွစ္နဲနဲ ၾကာဦးမယ္ဆိုုရင္လဲ က်မ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ျပန္ျဖစ္ႏိုုင္ပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားဆိုုတာ ဘယ္အရြယ္ သာျဖစ္သင့္တ ယ္ ဆိုုတဲ့ အေတြး မ်ိဳး ေတြဟာ က်မတိုု႔ အနာဂတ္ ကိုု ပိုုၿပီးေမွာင္ပိန္း ေနေစဦး ေတာ့မွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအရြယ္ၾကီး ေက်ာင္းသားလား လိုု႔ဆိုုေနသူ ေတြ ကိုု ပညာလိုု အိုုသည္မရိွ လိုု႔ ဘဲ တသီး ပုုဂၢလ အျမင္နဲ႔ ရိုုးရိုုးေလး ဆိုုခ်င္ပါတယ္။ ဥာဏ္ပညာနဲ႔ ခ်စ္ခ်င္းတရားကသာတိုုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ႏိုုင္ပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားဆိုုတာ ျပည္သူေတြ ရဲ႔ သားသမီးပါ။ ဒီေတာ့ သပိတ္ စစ္ေၾကာင္း မွာ ၀န္းရံသူျပည္သူေတြပါ၀င္ေနတာက ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ေနရမယ့္ကိစၥဆိုုး မဟုုတ္ဘူး လို႔ျမင္ပါတယ္။အထက္ကအေၾကာင္းအရာေတြ ဟာ က်မ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ကိုု အကဲဆတ္ေနရသလဲဆိုုတဲ့ တစိတ္တေဒသ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုုဆက္ၿပီး လက္ပံတန္းအၾကမ္းဖက္မႈ ဆီကိုုသြားပါမယ္။
၁၀ ရက္ ၁၀ နာရီ စိန္ေခၚမႈ အတြက္ ၉ ရက္ေန႔ ည မွာ လက္ပံတန္းသပိတ္စခန္းမွာသြား အိပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီည မွာျဖိဳးျဖိဳးေအာင္ ကိုုေတြ႔ရတာ က်န္းမာေရးအားနည္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္မွာ ၾကီးမားတဲ့ ရင္ဆိုုင္မႈေတြ ကိုုၾကံဳရမယ္ဆိုုတာ စိတ္ပိုုင္းျဖတ္ထားၿပီးသားဆိုုတာ သိသာတယ္။ အတားအဆီးေတြ ကိုု အၾကမ္းမဖက္ တိုုး၀င္ေဖာက္ထြက္မယ္။ ဒါဟာ ဖမ္းဆီးခံရႏိုုင္တယ္ဆိုုတာ လဲ သူကသိေနတယ္။ အားလံုုးဆံုုးျဖတ္ခ်က္အတိုုင္းရဲရင့္ၾကဖိုု႔ အသင့္အေနအထားနဲ႔ တည္ျငိမ္ ေနတယ္။ အဲဒီမွာ ျဖိဳးျဖိဳးေျပာတဲ့ စကားတခြန္းကိုုက်မ မွတ္မိေနတယ္။အတားအဆီးေတြ ကိုုေက်ာ္ျဖတ္တဲ႔ အခါ သံဆူးၾကိဳးတပ္ထားတဲ့ဂိတ္ေတြ ကိုု ရင္ဆိုုင္တိုုးတဲ့ အခါ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြ ထိခိုုက္ ဒဏ္ရာရမွာ ကိုု ဘဲတဲ့။ က်မ တိုု႔အားလံုုး ၁၀ ရက္ ၁၀ နာရီ မတိုုင္ခင္ အစိုုးရ ဘက္ က အေလ်ာ့ေပးဖိုု႔ ေမ ွ်ာ္လင့္ မိခဲ့ၾက ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ေတြ ဟာ ရန္ကုုန္မွာ သပိတ္ကိုု ဆက္ဖိုု႔ ေတာင္းဆိုုေနတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုုန္ မွာေပ်ာ္ရြွင္စြာ လူထုုနဲ႔ေတြ႔ဆံုု ရန္ကုုန္ တကၠသိုုလ္ ဒါမွမဟုုတ္ ေရႊတိဂံုု စေနေထာင့္မွာ လူစုုခြဲ ေပးဖိုု႔ပါ။ ဒါၿပီးရင္လြတ္ေတာ္က ေဆြးေႏြးမႈ ကိုု ေစာင့္ၾကည့္ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးၾကဖိုု႔ပါ။ က်မတိုု႔ မရဲတရဲ နဲ႔ေမ ွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါတယ္။ စာနာ မႈေလး နဲနဲ ကိုုပါ။ အဲဒီည မွာေက်ာင္းသားေတြသီခ်င္းဆိုုၾကတယ္။ ၀ိုုင္း၀ိုုင္းရဲ႔ နဲ႔ ထူးအိမ္သင္ ရဲ႔ အေမ့အိမ္ သီ ခ်င္း ေလးေတြ ပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ သူတို႕ ေပ်ာ္ေနၾကပံုုဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတိုု႔ အနားသြားရင္ ၾကားရတဲ့ စကားေလးေတြ ရိွပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ၇န္ကုန္ေရာက္ မလား၊ေထာင္ ကိုုေရာက္မလား မသိဘူးတဲ့။ ဒီေန႔ေပ်ာ္ထားၾကတဲ့။ တေယာက္ က ေျပာတယ္ ။ ရဲေတြ၀င္ဖမ္းရင္ ေခါင္းကိုု အရိုုက္မခံရေအာင္ သတိထားဖိုု႔ ။အခ်င္းခ်င္း အၾကံေပး ေနၾကပါေသး တယ္။ အေပၚရံျမင္ရရင္ ေတာ့ေပ်ာ္ ေနၾကတယ္ေပါ့။ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ က်မတိုု႔ လူမ်ိဳး အယူသည္းပံုုက အိ္ပ္မက္မ ေကာင္းရင္ မ်က္ခံုုးလႈပ္ရင္ေတာင္ ပူပန္တတ္ တာမ်ိဳးေလ။ အခုုဟာ ကမနက္ျဖန္ ဘာျဖစ္ႏိုုင္လဲဆိုုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိႏိုုင္ေနႏိုင္တဲ့ ညမ်ိဳးမွာ သူတိုု႔ ရဲရင့္ခဲ့ၾကတယ္။ လေရာင္ သိပ္မျဖာတဲ့ည မွာ သူတိုု႔ ေတြ ဟာၾကယ္ပြင့္ေတြနဲ႔အျပိဳင္ က်မ ရင္ထဲေတာက္ပေနခဲ့ တယ္။
ေနာက္တေန႔မိုုးလင္းေတာ့ သပိတ္စခန္းဟာ ပံုုမွန္ေလးပါဘဲ။ မီဒီယာသမားေတြ တဖြဲဖြဲ၀င္လာ တယ္။ မီဒီယာသမားတခ်ိဳ႔ က ရဲမွဴးတစ္ဦး ကတခုုခုုဆိုုၾကည့္ေရွာင္ေပါ့လိုု႔ အၾကံေပး လိုုက္တာ လဲ ၾကားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြ ကေတာ့ ပံုုမွန္ပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ သံၾကားရတယ္။ ေဘာင္းဘီ၀တ္တဲ့သူေတြက ေျပးမယ့္သူေတြလားေဟ့၊ တက္လမ္း ရွာရမယ္။ သံဆူးတပ္အကာအရံေတြ ကိုုတက္ရမွာ ေလ။ အဲဒီလိုုေျပာင္ေနၾကတယ္။ ရယ္ ေနၾကတယ္။ က်မ က ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ကိုု ကိုုတိုုးတိုုးေမးတယ္။ အေျခအေနတခုုမွာ သမီး တိုု႔ထမီကၽြတ္နိုုင္တယ္။ သူတိုု႔ျပံဳးၿပီးေျပာ တယ္။ ေအာက္မွာ ေဘာင္းဘီရွည္ပါတယ္တဲ့။ ဒီလိုုပါဘဲ။ ဘာမွ မရႈပ္ေထြးေသးတဲ့မနက္ခင္း ( ၉ )နာရီေလာက္ မွာ စစ္ေၾကာင္းပံုုစံ ၄ ေယာက္တြဲထိုုင္ လိုုက္ၾက တယ္။ သီခ်င္းဆိုု ေၾကြးေက်ာ္သံတိုုင္နဲ႔ သပိတ္စစ္ေၾကာင္းရဲ႔ ပံုုမွန္အတိုုင္းပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုုးက ၁၀ နာရီ ၁၀ မိနစ္အတြက္ စိတ္ေတြ ကိုုရြက္လႊင့္လိုုက္ၾကၿပီ။
၁၀ နာရီမထိုုးခင္ ညိႏွဳိင္းဖိုု႔ သတင္းစကား၀င္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ NNER က ဦးသိန္းလြင္နဲ႔ ေဒၚညိဳညိဳသင္းပါရိွေနတယ္။ သူတိုု႔နဲ႔အတူေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ေတြညိွၾကတယ္။ မၾကာခင္သတင္းစကားေရာက္လာတယ္ လက္ပံတန္း တာဆံုု ကိုုလမ္း ေလ ွ်ာက္ ထြက္ခြင့္ျပဳမယ္။ ရန္ကုုန္ကိုု ကားနဲ႔သြားခြင့္ျပဳမယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းလံုုး အစုုလိုုက္အျပံဳလိုုက္ မသြားရဘူးတဲ့။ ဘယ္လိုုျဖစ္ျဖစ္သတင္းကေတာ့ အားတက္စရာေလ။ ဖြင့္ေပးမယ္ဆိုုေတာ့ အားလံုုးေပ်ာ္လိုုက္ၾကတာ။ သီခ်င္းေတြ ဆိုုလိုုက္ၾကတာ။ အားလံုုးလဲခုုန္ေပါက္လိုု႔။ က်မ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတြးလိုုက္တာက ေၾသာ္ အစိုုးရက ငါတိုု႔ကိုု နဲနဲညစ္ၿပီးမွ ေပးတာေပါ့ေလ။ ရန္ကုုန္ စြမ္းအားရွင္ လက္ပတ္နီကိစၥမွာ အေတာ္အရုုပ္ဆိုုးထားေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ေျခလြန္လက္လြန္ မလုုပ္ ေလာက္ဘူးလိုု႔ေပါ့။ က်မ အစိုုးရ ရဲ႔ယုုတ္မာမႈ ကိုုေလ်ာ့တြက္ခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘဘ ဦး၀င္တင္ရဲ႔ သေဘာထား သတိေပးစကားကိုု ခဏေမ့သြားပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပတ္ထားတဲ့သံဆူးၾကိဳးေဘာင္ေတြကိုု ဖယ္ေပးလိုုက္ပါတယ္။ ဒီအထိေတာ့ ရင္ခုုန္စရာေကာင္းေနတုုန္းပါဘဲ။ ရန္ကုုန္သြားခြင့္ရေတာ့မယ္ေပါ့။ စစ္ေၾကာင္းကသူေတြ ေပ်ာ္လိုုက္ၾကတာ။ က်မလဲေပ်ာ္ၿပီးခုုန္လိုု႔ ရိုုက္တဲ့အရုုပ္ေတြေတာင္ ခုုန္ကုုန္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လက္ပံတန္း ရပ္မိရပ္ဖေတြရဲ႔ သေဘာထားဆိုုတာကိုု ေလာ္စပီကာနဲ႔ လာဖြင့္တယ္။ သပိတ္စစ္ေၾကာင္းကိုု ၿမိဳ႕ခံေတြကမလိုုလားလိုု႔ အျမန္ဆံုုးထြက္သြားဖိုု႔။ အဲဒါက ေပ်ာ္ေနတဲ့ စစ္ေၾကာင္း ကိုု ေတြေ၀သြားေစတဲ့ အျပင္ေဒါသ ဆြေပးလိုုက္သလိုုပါဘဲ။ ဒါလက္ပံတန္းျပည္သူ အစစ္တြမဟုုတ္မွန္းသိေနၾကသားဘဲ။လွည့္ကြက္ေတြလာေနၿပီ။ သြားခြင့္ေပးမယ္ဆိုုတာ တခုုခုု မွားေနလိုုခံစား လာရတယ္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုုေတြ ကမူလအစီအစဥ္အတိုုင္း တိုုးခ်င္ေနၾကၿပီ။ ညိႈႏိွဳင္းမႈ က အၾကိမ္ၾကိမ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း။ ရဲေတြဘက္က လူစုုခြဲဖိုု႔ လူစုုမခြဲရင္ အေရးယူမယ္ဆိုုတာ ထပ္တလဲလဲ ဖြင့္ေနတဲ႔အသံက က်ယ္သထက္က်ယ္လာၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြဘက္ က ေက်ျငာတယ္။ က်ေနာ္တိုု႔ တိုုး၀င္မယ္။ ဖမ္းမယ္ဆိုုရင္ ဖမ္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူေတြကိုုမဖမ္းပါနဲ႔။ က်ေနာ္တိုု႔ရဲ႔ ေက်ာင္းသားသူေတြ ကိုုနာက်င္ေအာင္မလုုပ္ပါနဲ႔။ တကယ္လိုု႔ဖမ္းဆီးမႈေတြျဖစ္လာရင္ က်ေနာ္တိုု႔ရဲ႔ အလံေတာ္ ကိုုမေလးမစား မလုုပ္ပါနဲ႔ လိုု႔ ေတာက္ေလ ွ်ာက္ေၾကျငာေနတယ္။ မင္းေသြးသစ္ျဖစ္မယ္ လိုု႔ထင္ပါ တယ္။
ေနာက္ေတာ့ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ကေၾကျငာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုုးညိွႏိႈင္းမႈ က လမ္းေလ ွ်ာက္ မထြက္ေတာ့ဘူး။ သပိတ္စခန္းမွာ ကားလာေခၚမယ္။ အဲဒီကပဲ ကားေပၚတန္း တက္ၿပီး ရန္ကုုန္ သြားမယ္။ ရဲကားေတြ ေနာက္က လိုုက္လိုု႔ရတယ္။ ဒါ ေက်ာင္းသား ဘက္က ေတာင္း ဆိုု တာ။ နယ္လံုု၀န္ၾကီးကလမ္းတေလ ွ်ာက္ အလံ မေထာင္ ခြတ္ေဒါင္း ေခါင္းစည္း မစည္းရ ဖိုု႔ ေတာင္းဆိုု တယ္။ ေနာက္ဆံုုးမွာ စစ္ေၾကာင္းပါ ေက်ာင္းသား ထုုရဲ႔ သေဘာထား ကိုုေတာင္းခံ တယ္။ ေက်ာင္းသားထုု ကဆံုုးျဖတ္တယ္ သပိတ္ စစ္ေၾကာင္းရဲ႔ ပံုရိပ္ အလံေတာ္ ကိုု မထား ခဲ့ႏိုုင္ ေၾကာင္း။ အဲဒီမွာ နယ္လံုု၀န္ၾကီးက သူတိုု႔သေဘာထားနဲ႔ မျပီးလိုု႔ တင္ျပဦးမယ္ လိုု႔ဆိုုခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ေတြဘက္ က ၁၀ နာရီ ၁၀ မိနစ္ ကိုု အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေစာင့္စားေနရ တာေၾကာင့္ ၁၁နာရီ ၄၅ မိနစ္ မွအေၾကာင္းမျပန္ရင္မူလ အစီအစဥ္အတိုုင္းဘဲ တိုုး၀င္ ေတာ့မယ္လိုု႔ အေၾကာင္း ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီလိုုေျပာလိုုက္ခ်ိန္က ၁၁နာရီ ၁၅ မိနစ္ပါ။
ဘာျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုုတာ က်မခန္႔မွန္းမိပါၿပီ။ က်မတေယာက္ထဲ က်ိတ္ၿပီးဆဲဆိုုေနမိပါၿပီ။ ယံုုမိတဲ့ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ အရင္ဆဲပါတယ္။ ေနာက္ မရိုုးႏိုု္င္ေအာင္ပက္စက္လြန္းတဲ့ အစိုုးရကိုု ဆဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ေၾကာင္းကိုုစိတ္အေႏွာက္မယွက္ျဖစ္မွာစိုုး လိုု႔အသံတိတ္ဘဲဆဲ ခဲ့၇တာပါ။ နယ္လံုုဘက္ကအေၾကာင္းမျပန္ေတာ့ပါဘူး။
၁၁ နာရီ ၄၅ မွာ စတိုုးပါတယ္။ ရုုန္းရင္းဆန္ခတ္လံုုး၀မျဖစ္ေသးပါဘူး။ စနစ္တက်တိုုး၀င္ ဖိုု႔ၾကိဳးစား တယ္ဆိုု ပိုုၿပီးမွန္ပါလိမ္႔မယ္။ အလံကိုုင္တဲ့သူေတြ ကေနရာကမေရြ႔ပါဘူး။ ေက်ာင္းသား ေတြက လူ ၃တန္းရပ္ေနတဲ႔ ရဲေတြ ကိုု လူအားနဲ႔တြန္းၾကတာပါ။ တဘက္တဘက္ ေတာင့္ခံရၾကရ တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရဲေတြရဲ႔လူတံတိုုင္းက ၃ ထပ္ပါ။ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုုမွ မေဖာက္ႏိုုင္ၾကပါဘူး။ တနာရီနီးပါး တြန္းၾကထိုုးၾက ေအာ္ၾကနဲ႔။ အားကုုန္လိုု႔မူးလဲ သူေတြကိုုဆြဲထုုတ္ၾကနဲ႔။ ေက်ာင္းသား စစ္ေၾကာင္း ဘက္က စနစ္က်ဖိုု႔အျပင္းအထန္ၾကိဳးစား ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆဲဆိုုသူ၊ ေသြးဆူသူေတြလဲရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ရဲေတြ ကိုု မဆဲဖိုု႔ နစ္နစ္နာနာ မေျပာဖိုု႔ အခ်င္းခ်င္း ေျဖာင့္ျဖေနၾကပါတယ္။ တိုုးၿပီး ၄၅ မိနစ္ ေလာက္မွာေတာ့ ရဲတံတိုုင္းကိုု မေက်ာ္ႏိုုင္တာ ေသခ်ာသေလာက္ရိွေနရပါၿပီ။ မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ ငိုုတာ မူးလဲတာေတြ ျဖစ္ကုုန္ပါတယ္။ က်မ ျမင္ေတြ႔ ရတာ ကေတာ့ ေက်ာင္းသူေတြ ငိုုၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာက္လိုု႔ မဟုုတ္ပါဘူး။ သူတိုု႔ရဲ႔ ေတာင္းဆိုုခ်က္ဟာ ႏိုုင္ငံဖ်က္မယ့္ ေတာင္းဆိုုခ်က္မဟုုတ္ပါဘူး။ မိုုင္ ၅၀၀ ေက်ာ္ လမ္းေလ ွ်ာက္လာခဲ့ရတဲ့ သူတိုု႔ ရဲ႔ဆုုလဘ္အျဖစ္ ျပည္သူေတြ နဲ႔ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုုင္ငံ ပထမေက်ာင္းသား သပိ္တ္ေက်ာက္တိုုင္ေအာက္ မွာ ေက်ာင္းသားေသြးေတြရဲ႔ ဘိုုးေဘး ေတြကိုု တိုုင္တည္ခ်င္တာပါ။ သူတိုု႔စံုုစံုုညီညီနဲ႔ ျပည္ေတာ္၀င္ခ်င္တာပါ။ သူတိုု႔မခ်ိတင္ကဲျဖ စ္ထိုုက္ ပါတယ္။ ရင္ကြဲထိုုက္ပါတယ္။ ရက္စက္လိုုက္တဲ့ တုုန့္ျပန္မိန္႔ ကိုု ျပည္သူကိုု ကူညီပရေစ ဆိုုတဲ့ျပည္သူ႔ရဲေတြက ထပ္တူက်က် ေဆာင္ရြက္ ေနလိုုက္ရပံုုက ရင္က်ိဳးထိုုက္ပါတယ္။ က်မ ကင္မရာ record ကိုုႏွိပ္ရင္းတိုုးထား ေမာင္တိုု႔မယ္တိုု႔။ ေတာင့္ထားၾက။ ခြတ္ေဒါင္း ေသြးကိုုျပၾကနဲ႔ ရင္ထဲက ထြက္ခြာခြင့္မရတဲ့ စကားလံုုးေတြ။ ခြတ္ေဒါင္း အိုု က ခြတ္ေဒါင္းပ်ိဴေတြ ကိုု အသံတိတ္ဘဲ အားေပးေနရေတာ့တယ္။
ၾကားၾကရတယ္။ ပိတ္ထားတာနဲ႔မနီးမေ၀းမွာ လူထုုေရာက္ေနၿပီတဲ့။ သူတိုု႔လဲ အပိတ္ခံထား ရတယ္ တဲ့။ စစ္ေၾကာင္းက ႏွစ္ခုု ဆံုုဖိုု႔ ၾကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္အားခ်င္းမမ ွ်။ မနက္စာ ထမင္း မစား ရေသး ။ ရဲတံတိုုင္းကိုုတြန္းေနဆဲ။ က်မတစ္ခုုသတိထားမိတယ္။ လူခ်င္းတိုုးတိုုက္ ေနစဥ္မွာ ေပါက္ကြဲမႈေတြကမျပင္းထန္ေသးပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ရဲေတြဆိုု အေပ်ာ္လိုု ေတာင္ျပံဳးေနေသးတယ္။ သိပ္ရန္လိုုပံုုမရဘူး။ က်မဆိုုရင္ သူတိုု႔ တားထားတဲ့ အကာအရံေပၚ တက္ရိုုက္တာ။ အမျပဳတ္က်ရင္ရွမယ္လိုု႔သတိေပးေသးတယ္။ ဒါေတာင္ က်မကသတင္းေထာက္ မဟုုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသားေတြဘက္တဖက္သတ္ပါေနမွန္းသူတိုု႔သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတိုု႔ရိပ္မိေနၿပီ။ တခုုခုု ျဖစ္ခါနီးၿပီ။ စစ္ေၾကာင္း ေနာက္ေပါက္ကိုု အျပင္လူေတြ ေရာက္ေရာက္လာတာကိုုစိစစ္ေနရတယ္။ အျပင္လူေတြထည့္ ရႈပ္ေထြး ေအာင္ဖန္တီး ၿပီးရင္ ရုုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေအာင္ လုုပ္မယ္ဆိုုတာ သိေနျပီးသား။ ဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ေရာ။ ၁ နာရီေက်ာ္လာေတာ့ ခြန္အားေတြ ကုုန္လာသလိုု ထမ္းထုုတ္ရသူေတြပုုိ မ်ားလာတယ္။ ေနာက္တန္းလံုုျခံဳေရး စိုုးရိမ္ေနရျပီ။ မူးလဲသူကိုုတင္သြားတဲ့ လူနာတင္ကား ထြက္ဖိုု႔ဖြင့္ေပးဖိုု႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတယ္။
ဒီလိုုနဲ႔ ၁ နာရီခြဲ ခါနွီးထိ ႏွစ္ဘက္ထမင္းမစားရေသးဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ထမင္း၊ဟင္း ေတြေတာ့ေရာက္လာၿပီ။ဘယ္သူမွမစားရေသးဘူး။ မနက္ထဲကထြက္ခြင့္ေပးမယ္ လိုု့ၾကားၿပီး အေပ်ာ္လြန္စိတ္ေစာၿပီးမနက္စာလဲဘာမွမစားျဖစ္ခဲၾကဘူး။ အခုုေတာ့ မူးလဲသူေတြ၊ ေတာက္ေခါက္သူေတြ၊ မခ်ိတင္ကဲငိုုယိုသူေတြ၊ ေပါက္ကြဲလုုနီးနီး ဗံုုးတလံုုးလိုု။
၁ နာရီခြဲ ေရသန္႕ဗူးတစ္လံုုးပ်ံ၀ဲသြားတယ္။ တလံုုးထဲေနာ္။ ေက်ာင္းသားအုုပ္စုုထဲကေပါက္ကြဲ လိုုက္တာလိုု႔ယူဆရပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲ ေက်ာင္းသားဘက္ကိုုနံပတ္တုုတ္ တစ္ခုုပ်ံ၀ဲလာ။ ေက်ာင္းသားက မွတ္တမ္းတင္ဖိုု႔ေကာက္ယူေျပး။ ရဲကျပန္လုု၊ ရုုန္ရင္းဆန္ခတ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခ်င္း ၄လက္မ ေလာက္ရိွတဲ့ ခဲေတြ ရဲေတြဘက္ကေန သပိတ္အုုပ္စုုဘက္ေရာက္လာ။ အရမ္းျမန္တယ္။ စၿပီ။ ဒီမွာ ကမာၻပ်က္ၿပီ။ အရိုုက္အဖြဲ႔ေျပး၀င္ရိုုက္ၿပီ။ သူတိုု႕က တြန္းေနတဲ့ရဲတံတိုုင္းမဟုုတ္ေတာ့ဘူး ။ လည္ပတ္နီေတြ နဲ႔ ။ တပ္မ ၁၁ တဲ႔။ စစ္ဦးဘီလူး။
က်မ မွတ္တမ္းတင္ဖိုု႔ ၾကိဳးစားဖိုု႔ မီဒီယာ ေကာ္နာ ကိုုၾကည့္လိုုက္ေတာ့ အားလံုုးေျပးၾကၿပီ။ ခဲေတြ က အဆက္မျပတ္။ ေနာက္က လည္စီးနီ နဲ႔ဒုုတ္ေတြနဲ႔၀င္လာၿပီးတလၾကမ္းရိုုက္ေတာ့တာပါဘဲ။ က်မတိုု႔ နီးရာအိမ္ထဲ၀င္ေျပး။တံခါးေတြ ဂ်က္ထိုုးၿပီး အိမ္ထဲကေနေခ်ာင္းၾကည့္ရံုု သာတတ္ ႏိုုင္ပါတယ္။ ကင္မရာ Lens ဆန္႔တဲ့အေပါက္မရိွ။ အိမ္ထဲမွာ ကိုုယ္နဲ႔အတူေရာက္ေနသူေတြ က ၂၀ နီးပါး။ ကိုုယ့္ကင္မရာေၾကာင့္ အိမ္အဖြင့္ခံရရင္ လူ ၂၀ ေက်ာ္။ ေက်ာင္းသားသူေတြ လဲပါတယ္။ ရဲဲရဲေတာက္ ေတြပါ။ သူတိုု႔ရဲေဘာ္ေတြအရိုုက္ခ့ေနရလိုု႔သြားပရေစတဲ့။ ရရင့္လိုုက္တဲ့ ကေလး ေတြ။တိုုက္ပြဲဆိုုတာတၾကိမ္ထဲမဟုုတ္ေၾကာင္းေခ်ာ့ေမာ့ရင္း အိမ္ထဲကေန ရင္ဖိ၊ ေၾကကြဲ၊နာက်ည္း၊ အျပင္က ၅ ေပအကြာမွာကမာၻပ်က္ေန။ က်မ ဘာမွမကူညီႏိုုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာမွမကူညီႏိုုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အမွန္တရားေတြကိုုျမင္ခဲ့တယ္။ အမွန္ကိုုေျပာမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ကိုုကာကြယ္ ေပးခ်င္တဲ့ရဲေတြအမွန္ရိွခဲ့တယ္။ ရဲအခ်င္းခ်င္း ျပသနာတကယ္တတ္ခဲ့တယ္။ လူနာတင္ကား ကိုုရိုုက္တဲ့ကိစၥမွာ ရဲမွဴးတားေပးခဲ့တယ္။ ကဗ်ာဆရာေသာ္ဇင္အုုန္းတိုု႔ကိုုလဲ လူစိတ္ရိွတဲ့ နယ္ေျမခံရဲ ကကူညီခဲ့တယ္လိုု႔ၾကားခဲ့ရတယ္။
ယုုတ္မာတာထက္ ဆိုုးရြားတဲ့ အၾကမ္းဖက္ ရဲ၀တ္ေတြရိွခဲ့တယ္။ ရိုုက္တယ္။ ရိုုက္တယ္။ ေဒါသတၾကီး၊ အျငိဳးတၾကီး၊ မရပ္မနား၊ ျမင္ျမင္ရာ အဲဒီလိုု ရိုုက္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ၀င္ေနတဲ့အိမ္ေတြကိုုဖြင့္ခိုုင္းၿပီး အားလံုုးကိုုရိုုက္တယ္။ ဖ်က္ဆီးတယ္။ အေသးစိတ္ကေတာ့ ရဲရင့္တဲ့ သတင္းသမားေတြ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီးရိုုက္ခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းေတြမွာျမင္ႏိုုင္ပါတယ္။ က်မ ရသေလာက္အိမ္ထဲကေနရိုုက္တယ္။ တခ်ိန္ထဲ အိမ္ပြင့္ သြားၿပီးအဖမ္းခံရရင္ ဘယ္လိုုရင္ဆိုုင္ရမလ လိုု႔ ေတြးထား တယ္။ က်မနဲ႔အတူ မိတ္ေဆြ မသိႏၵီဦး ပါရိွေနတယ္။ ျပန္လြတ္ႏိုုင္ေပမယ့္အခုုခ်ိန္ ဖမ္းခ့ဲရရင္ အရိုုက္ခံရႏိုုင္တယ္လိုု႔ ေတြးထားၾကတယ္။ ေနာက္ေဖးေပါက္ဖြင့္ၿပီးေျပးဖိုု႔မစဥ္းစားႏိုုင္ၾကေသး။ အဲဒီလိုုထြက္တဲ့အခ်ိန္ ရိုုက္တဲ့သူေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ အေသအေက်ျဖစ္မွာ။ က်မ ရဲ႔စိတ္ပူမႈ ကရီစရာပါ။ ရိုုက္ခံရင္ က်မ ေခါင္းမထိ ရင္ၿပီးေရာလိုု႔ ေတြးထားႏိုုင္ေပမယ့္ က်မေခၽြးနဲစာနဲ႔၀ယ္ထားရတဲ့ကင္မရာ ဖ်က္ဆီးခံရမွာ ေသမေလာက္ စိုုးရိမ္ေနမိတယ္။ က်မအရိုုက္ခံရလိုု႔လဲသြားရင္ ကင္မရာေတြကိုုကာကြယ္ႏိုုင္မွာ မဟုုတ္ဘူးေလ။
မၾကာခဏအိမ္ကိုုဖြင့္ေပးဖိုု႔လာကန္ေက်ာက္ၾကတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ေတာ့မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုုၿပီးအိမ္ ေနာက္ ကထြက္ ေျပာငး္ခင္းေတြ ကိုုျဖတ္ ကၽြန္ကေလးေခ်ာင္းကိုုျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ျပည္လမ္းမ ေပၚကိုု က်မတိုု႔ေရာက္ရိွလြတ္ေျမာက္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ လက္ပံတန္းထဲမွာ ကမာၻပ်က္ေနတဲ႔ေနရာတစ္ခုု ကိုု က်မတိုု႔ စြန္႔ခြာခဲ့ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတိုု႔ခ်ိန္ထားခဲ့ရတာ က်မတိုု႔ရဲ႔အနာဂတ္ က်မတိုု႔ရဲ႔ႏိုုင္ငံေတာ္ အားလံုုး ကိုု စြန္႔ခဲ့ရတာ။ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ ရဲေမတိုု႕ ၀န္းရံသူျပည္သူတိုု႔ မင္းတိုု႕ကိုုခ်န္ထားခဲ့ရတဲ့အတြက္ ခြင့္လြတ္ပါ။
ဒီအၾကမ္းဘက္မႈပံုုရိပ္ေတြ ကိုုေတာ့ အားလံုုးျမင္ေတြ႔ခြင့္ရိွခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ရင္ကြဲနာက်ခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ မတူညီေသာအျမင္မ်ိဳးစံုုလဲရိွခဲ့ပါတယ္။ က်မ ေနာက္ဆံုုးေျပာလိုုတာက ေက်ာင္းသားေတြ ရန္ကုုန္ လာခ်င္တာ မွားတယ္။ မလာေစခ်င္တဲ့အစိုုးရ မွားတယ္ဆိုုတာထက္ အစိုုးရ ဟာ ညာခဲ့ တယ္၊ ေကာက္က်စ္ခဲ့တယ္၊ သူတိုု႔နဲ႔ ရင္ဆိုုင္ခဲ့ၾကသူတိုုင္းရဲ႔ ပံုုရိပ္ေတြ ကိုုအျမဲတမ္း ညစ္ႏြမ္း ေစခ်င္တယ္။ အဲဒီျဖစ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ က်မတိုု႔ျပည္သူေတြဘဲနာက်င္ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းသား၊ ျပည္သူ၊ ေနာက္ ျပည္သူထဲကအပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ျပည္သူ႕ရဲ (အၾကမ္းဘက္ လူ႔တိရစာၦန္ ေတြ ကိုု ျပည္သူ႕ရဲ လိုု႕မ သတ္မွတ္ပါ။ အားလံုုးနာက်င္ခံစားခ့ဲၾကရတာဘဲ။
အဓိကကေတာ့ တိုုင္းျပည္ ေကာင္းေအာင္ လုုပ္ခ်င္တဲ့ ေနရာမွာေစတနာထားတတ္တဲ့ သူေတြ က်မတိုု႔တိုုင္းျပည္မွာ မ်ားလာ ေစခ်င္တာပါ။ ေနာက္ေစတနာ အျမင္ထားတတ္သူေတြ လူသားဆန္သူေတြ မ်ားလာေစခ်င္တာပါ။
အခ်ဳပ္ဆိုုရရင္ေတာ့ ဒီႏိုုင္ငံမွာသပိတ္ေမွာက္ရင္ အစိုုးရသဘာထားကိုုဆန္႔က်င္ရင္ အဖမ္းခံရႏိုုင္တာ သိၿပီးသားပါ။ ဖမ္းရင္ အရိုုက္ခံရမယ္ဆိုုတာလဲ သိၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ မေန႔ ကမွတ္တမ္းေတြ အရ နဲနဲေလးမ်ားလြန္သြားပါတယ္လိုု႔ ျပဳရက္သူလူၾကီးမင္းမ်ားက မေတြးမိၾကဘူးလားဟင္။
အာဏာျပန္သိမ္းမယ္ နဲ႔လာမေျခာက္နဲ႔၊ အာဏာျပန္သိမ္းခံရရင္ဘယ္လိုုလုုပ္မလဲ မလန္႔ၾကနဲ႔။
အခုု အာဏာကိုုဘယ္သူပိုုင္ေနတာလဲ။ ေတြးၾကည့္။
ရွင္တိုု႔ က်မတိုု႔ အားလံုုး ယံုုၾကည္သင့္တဲ့အရာတစ္ခုုုရိွတယ္။ က်မတိုု႔ အနာဂတ္အတြက္ အမ်ားၾကီးမလိုုဘူး။ ဥာဏ္ပညာနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔ လူသားဆန္မႈ။ ဒါဘဲလုုိတယ္။
ရွင္ေဒ၀ီ
လက္ပံတန္းမွသည္.......
ရွင္ေဒ၀ီ
က်မ ရွင္ေဒ၀ီ ပါ။ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းက documentary filmmaker (မွတ္တမ္းရုုပ္ရွင္ ရိုုက္ကူးသူ) ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၀ ရက္ေန႔လက္ပတန္းအၾကမ္းဖက္မႈအတြက္ မ်က္ျမင္သက္ေသ တစ္ေယာက္လဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ လက္ပံတန္း မွာ ကင္မရာနဲ႔ ေရာက္ရိွေနခဲ့ တာဟာ သတင္းဌာန တစ္ခုုခုုအတြက္ အလုုပ္လုုပ္တဲ့ media သမားအျဖစ္မဟုုတ္ဘဲ ျမန္မာနိုုင္ငံရဲ႔ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္ေတြကိုုမွတ္တမ္းတင္ စုုေဆာင္း ေနတဲ့ image collector အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္မိုု႔ က်မဟာတျခားေသာ media သမားေတြလိုု က်င့္၀တ္ ေစာင့္ထိမ္း စရာမလိုုဘဲ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ကိုု၀န္းရံႏိုုင္သူ အျဖစ္ က်မကိုုက်မ ခံယူ ပါတယ္။
အစကေျပာရမယ္ဆိုုရင္ ပညာေရးေျပာင္းလဲဖိုု႔အမွန္တကယ္လိုုအပ္လိုု႔ ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာင္းကိုု ေထာက္ခံပါတယ္။ သူတိုု႔စထြက္လာကထဲ က လံုုး၀သေဘာတူေထာက္ခံပါတယ္။ အခုုမွမစရင္ က်မတိုု႔ဘယ္ေလာက္ထပ္ေစာင့္ရဦးမတံုုး။ တဘ၀လံုုးေစာင့္ခဲ့ရတာ။
က်ေနာ္သမီးစာက်က္ေနတယ္လိုု႔။ေအးခ်မ္းစြာပညာသင္ၾကားေရးကိုုထိခိုုက္ေစေသာ ဆူပူမႈ ဆိုုတဲ့ ခံယူခ်က္ေတြ ကိုုၾကားသိရတဲ့အခါ က်မငယ္စဥ္က တစိတ္တပိုုင္းကိုုဘဲ မ ွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္။ က်မ ရဲ႔ အုုပ္ထိန္းသူက ျပည္သူပိုုင္မသိမ္းခင္ နန္ယန္ေက်ာင္း( အခုု ထ ၂ဗဟန္း မွာ ၁၀ တန္းထိသာ ပညာသင္ၾကားခဲ့သူပါ။ ဘြဲ႔မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မကိုု မူလတန္းကေန အလည္တန္းအထိ အိမ္မွာ စာျပေပးႏိုုင္ပါတယ္။ က်မတိုု႔ေခတ္ကာလ ကလဲ က်ဴရွင္ေတြဒီေလာက္ ေခတ္မစား ေသးပါဘူး။ အဓိကေျပာခ်င္တာက က်မ အုုပ္ထိမ္း သူ က်မ အေမ ရဲ႔ စာသင္ၾကား ဟန္ပါ။ သမိုုင္း၊ ျမန္မာစာ စတာေတြ ကိုု ပံုုေျပာ သလိုုေျပာျပပါတယ္။ စာကိုု ၀ါက်အလိုုက္ မက်က္ခိုုင္းဘူး။ နားလည္ၿပီဆိုုရင္ ကိုုယ့္ဘာသာ ျပန္ေရးခိုုင္းပါတယ္။ ဆရာမေပးတဲ့မွတ္စုုနဲ႔နဲကြာဟေပမယ့္ အခ်က္အလက္ က ေတာ့အတူတူပါဘဲ။ အိမ္က သင္ၾကားေပးတဲ့မူဟန္နဲ႔ဘဲ မူလတန္းကေန အလယ္တန္း (သူငယ္တန္းကေန ၈ တန္းအထိ) က်မႏွစ္ဥ္ ထူးခၽြန္ေက်ာင္းသူျဖစ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ၉ တန္းေရာက္တဲ့အခါ က်မ တိုု႔ သားအမိ အခက္ ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ က်မအေမက ဇီ၀ေဗဒ၊ ဓါတုုေဗဒ၊ စတဲ့သင္ခန္းစာေတြနဲ႔မရင္းႏွီးပါဘူး။ ျဗဳန္းကနဲ ေျပာင္းသြားတဲ့ အဂၤလိပ္လိုုသင္ရိုုးေတြ ကိုု အေမက မသင္ျပႏိုုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီမွာ က်မလဲ အလြတ္ က်က္ ရတဲ့အျဖစ္ေရာက္ခဲ့ ရပါေတာ့တယ္။ ဒီအခါကစၿပီး က်မရဲ႔ပညာေရး ေရႊေရာင္ ေန႔ရက္ ေတြၿပီးဆံုုးခဲ့ရပါတယ္။ ပညာေရးေရႊေရာင္ေတြ အညိဳေရာင္ ေျပာင္းလာ သလိုု ျမန္မာ ႏိုုင္ငံရဲ႔အေမွာင္ထုုၾကီးထဲ စုုန္းစုုန္းျမဳပ္တဲ့၁၉ ၈၈ ကိုုလဲ က်မ န၀မတန္း ေက်ာင္းသူ ဘ၀မွာၾကံဳခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။
ဒီလိုုနဲ႔ အေမွာင္ေခတ္ထဲက အလင္းေရာင္ေတြရလာနိုးတိုုက္ပြဲ၀င္ရင္း ၁၀တန္းစာေမးပြဲေျဖရမယ့္ အခ်ိန္မွာ ေထာင္ထဲေရာက္ေနတာမ်ိဳး၊ ေနာက္ႏွစ္စာေမးပြဲ မေျဖခင္ လေပါင္းမ်ားစြာဖမ္းထားခဲ့ၿပီး စာေမးပြဲနီးမွ ကပ္ၿပီးလြတ္တာမ်ိဳးနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ၁၀တန္းမေအာင္ရင္ တကၠသိုုလ္ဆိုုတာ မေရာက္ရမွာမိုု႔ အလြတ္က်က္တန္က်က္၊ကူးခ်တန္ကူးခ်နဲ႔ ဒီလိုုနဲ႔ ၁၀တန္း ကိုု ၁၉ ၉ ၃ မွာေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့အခါ က်မအမွတ္နဲ႔ေရြးစရာက က ရူပေဗဒ၊ သခ်ၤာ၊ သတၱ ေဗဒ၊ ရုုကၡေဗဒ ဆိုုတာေတြေရြးႏိုုင္ပါသတဲ့။ က်မ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာေရွ႔ေန။ က်မ ဥပေဒကိုု တက္ခြင့္မရပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ က်မ က ျမန္မာစာကိုုတက္ခ်င္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မက သိပၺံတြဲနဲ႔ ၁၀တန္းေအာင္တာမိုု႔ ၀ိဇၨာတြဲ ေျပာင္းဖိုု႔ခက္ျပန္ပါသတဲ့။ ဒီလိုုနဲ႔ က်မနဲ႔ ဘယ္လိုုမွ စိတ္မ၀င္စားတဲ့သတၱေဗဒ ဘာသာကိုုဘဲ ဘြဲ႔တခုုရနိုုင္ဖိုု႔ သင္ၾကားခဲ့ရတယ္ေပါ့။ ပညာေရး အတြက္ က်မတိုု႔ အခ်ိန္ေတြေပးခဲ့ရတယ္။ ေငြေတြေပးခဲ့ရတယ္ က်မတိုု႔ဘြဲ႔လက္မွတ္က လြဲရင္ဘာေတြ ရခဲ့ သလဲ။ ဘာမွမရတာေတာ့မဟုုတ္ပါဘူး။ လူမႈဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္တစ္ခုုေတာ့ စာသင္ၾကား ရင္းရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြနဲ႔ေတာ့ လံုုေလာက္ေက်နပ္ေနဖိုုပမျဖစ္ႏိုုင္ပါဘူး။ မတတ္သာ လုုိ႔ေခါင္းငံုု႔ အံၾကိတ္ေနခဲ့ရၿပီး အခုုေတာ့ ေခတ္ေက်ာင္းသားေတြ တစခန္းထဦးေဆာင္လိုု႔ ပညာေရး စနစ္ေျပာင္း ေတာင္းဆိုု ဆႏၵျပေနတာကိုု ေတြ႔ျမင္ရတဲ့အခါ က်မေနနဲ႔ ေထာက္ခံ ၀န္းရံ မယ္လိုု႔ ဆံုုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာေျပာစရာ ရိွလာျပန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲ အသက္အရြယ္ၾကီးတဲ့ သူေတြ ၀န္းရံေပးေနတာ ျမင္ရတဲ့အခါ ဒါလားေက်ာင္းသားလားလိုု႔ ျပစ္တင္သံ၊ ပ်က္ရယ္ျပဳသံ ေတြၾကား ေနရပါတယ္။ ဒီလိုု အသံကိုု သာမန္ ေ၀ဖန္သူေတြဆီကသာမက ျပန္/ၾကား ၀န္ ဆီကပါ ၾကားရေတာ့ ေျပာျပရဖိုု႔ျဖစ္လာရပါတယ္။ တျခားလိုုက္ပါတဲ့ သက္ၾကီးပိုုင္းေတြ မွာ သူတိုု႔ ရဲ႔ ကိုုယ္ပိုုင္ခံယူခ်က္နဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ကိုုယ္စီရိွႏိုုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား သပိတ္စစ္ေၾကာင္းမွာ ပါေနရသလဲဆိုုတဲ့ေမးခြန္းအတြက္ပါ။ က်မ အသက္ ၄၀ ပါ။ သက္ၾကီးပိုုင္း လိုု႔ဆိုုပါစိုု႔။ ဘာေၾကာင့္ ပညာေရးေျပာင္းလဲတာဟာ က်မ အတြက္ အေရးၾကီးေနရေသးတာပါလဲ။ မ်ိဳးဆက္သစ္အတြက္ အနာဂတ္ ႏိုုင္ငံေတာ္အတြက္ ဒီလိုုစကားလံုုးအၾကီးၾကီးေတြ ကိုုအျမင္ကတ္ ေနသူေတြအတြက္ ရိုုးရိုုးေလးေျပာခ်င္ ပါတယ္။ အသက္အရြယ္မေရြး ပညာသင္ၾကားႏိုုင္ခြင့္ရိွ ႏိုုင္တဲ့ အခြင့္အေရး က က်မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ အေရးပါပါတယ္။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဥပေဒပညာ သင္ခြင့္ ရၿပီး ေရွ႕ေန တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ ႏွစ္နဲနဲ ၾကာဦးမယ္ဆိုုရင္လဲ က်မ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ျပန္ျဖစ္ႏိုုင္ပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားဆိုုတာ ဘယ္အရြယ္ သာျဖစ္သင့္တ ယ္ ဆိုုတဲ့ အေတြး မ်ိဳး ေတြဟာ က်မတိုု႔ အနာဂတ္ ကိုု ပိုုၿပီးေမွာင္ပိန္း ေနေစဦး ေတာ့မွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအရြယ္ၾကီး ေက်ာင္းသားလား လိုု႔ဆိုုေနသူ ေတြ ကိုု ပညာလိုု အိုုသည္မရိွ လိုု႔ ဘဲ တသီး ပုုဂၢလ အျမင္နဲ႔ ရိုုးရိုုးေလး ဆိုုခ်င္ပါတယ္။ ဥာဏ္ပညာနဲ႔ ခ်စ္ခ်င္းတရားကသာတိုုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ႏိုုင္ပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားဆိုုတာ ျပည္သူေတြ ရဲ႔ သားသမီးပါ။ ဒီေတာ့ သပိတ္ စစ္ေၾကာင္း မွာ ၀န္းရံသူျပည္သူေတြပါ၀င္ေနတာက ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ေနရမယ့္ကိစၥဆိုုး မဟုုတ္ဘူး လို႔ျမင္ပါတယ္။အထက္ကအေၾကာင္းအရာေတြ ဟာ က်မ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ကိုု အကဲဆတ္ေနရသလဲဆိုုတဲ့ တစိတ္တေဒသ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုုဆက္ၿပီး လက္ပံတန္းအၾကမ္းဖက္မႈ ဆီကိုုသြားပါမယ္။
၁၀ ရက္ ၁၀ နာရီ စိန္ေခၚမႈ အတြက္ ၉ ရက္ေန႔ ည မွာ လက္ပံတန္းသပိတ္စခန္းမွာသြား အိပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီည မွာျဖိဳးျဖိဳးေအာင္ ကိုုေတြ႔ရတာ က်န္းမာေရးအားနည္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္မွာ ၾကီးမားတဲ့ ရင္ဆိုုင္မႈေတြ ကိုုၾကံဳရမယ္ဆိုုတာ စိတ္ပိုုင္းျဖတ္ထားၿပီးသားဆိုုတာ သိသာတယ္။ အတားအဆီးေတြ ကိုု အၾကမ္းမဖက္ တိုုး၀င္ေဖာက္ထြက္မယ္။ ဒါဟာ ဖမ္းဆီးခံရႏိုုင္တယ္ဆိုုတာ လဲ သူကသိေနတယ္။ အားလံုုးဆံုုးျဖတ္ခ်က္အတိုုင္းရဲရင့္ၾကဖိုု႔ အသင့္အေနအထားနဲ႔ တည္ျငိမ္ ေနတယ္။ အဲဒီမွာ ျဖိဳးျဖိဳးေျပာတဲ့ စကားတခြန္းကိုုက်မ မွတ္မိေနတယ္။အတားအဆီးေတြ ကိုုေက်ာ္ျဖတ္တဲ႔ အခါ သံဆူးၾကိဳးတပ္ထားတဲ့ဂိတ္ေတြ ကိုု ရင္ဆိုုင္တိုုးတဲ့ အခါ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြ ထိခိုုက္ ဒဏ္ရာရမွာ ကိုု ဘဲတဲ့။ က်မ တိုု႔အားလံုုး ၁၀ ရက္ ၁၀ နာရီ မတိုုင္ခင္ အစိုုးရ ဘက္ က အေလ်ာ့ေပးဖိုု႔ ေမ ွ်ာ္လင့္ မိခဲ့ၾက ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ေတြ ဟာ ရန္ကုုန္မွာ သပိတ္ကိုု ဆက္ဖိုု႔ ေတာင္းဆိုုေနတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုုန္ မွာေပ်ာ္ရြွင္စြာ လူထုုနဲ႔ေတြ႔ဆံုု ရန္ကုုန္ တကၠသိုုလ္ ဒါမွမဟုုတ္ ေရႊတိဂံုု စေနေထာင့္မွာ လူစုုခြဲ ေပးဖိုု႔ပါ။ ဒါၿပီးရင္လြတ္ေတာ္က ေဆြးေႏြးမႈ ကိုု ေစာင့္ၾကည့္ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးၾကဖိုု႔ပါ။ က်မတိုု႔ မရဲတရဲ နဲ႔ေမ ွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါတယ္။ စာနာ မႈေလး နဲနဲ ကိုုပါ။ အဲဒီည မွာေက်ာင္းသားေတြသီခ်င္းဆိုုၾကတယ္။ ၀ိုုင္း၀ိုုင္းရဲ႔ နဲ႔ ထူးအိမ္သင္ ရဲ႔ အေမ့အိမ္ သီ ခ်င္း ေလးေတြ ပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ သူတို႕ ေပ်ာ္ေနၾကပံုုဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတိုု႔ အနားသြားရင္ ၾကားရတဲ့ စကားေလးေတြ ရိွပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ၇န္ကုန္ေရာက္ မလား၊ေထာင္ ကိုုေရာက္မလား မသိဘူးတဲ့။ ဒီေန႔ေပ်ာ္ထားၾကတဲ့။ တေယာက္ က ေျပာတယ္ ။ ရဲေတြ၀င္ဖမ္းရင္ ေခါင္းကိုု အရိုုက္မခံရေအာင္ သတိထားဖိုု႔ ။အခ်င္းခ်င္း အၾကံေပး ေနၾကပါေသး တယ္။ အေပၚရံျမင္ရရင္ ေတာ့ေပ်ာ္ ေနၾကတယ္ေပါ့။ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ က်မတိုု႔ လူမ်ိဳး အယူသည္းပံုုက အိ္ပ္မက္မ ေကာင္းရင္ မ်က္ခံုုးလႈပ္ရင္ေတာင္ ပူပန္တတ္ တာမ်ိဳးေလ။ အခုုဟာ ကမနက္ျဖန္ ဘာျဖစ္ႏိုုင္လဲဆိုုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိႏိုုင္ေနႏိုင္တဲ့ ညမ်ိဳးမွာ သူတိုု႔ ရဲရင့္ခဲ့ၾကတယ္။ လေရာင္ သိပ္မျဖာတဲ့ည မွာ သူတိုု႔ ေတြ ဟာၾကယ္ပြင့္ေတြနဲ႔အျပိဳင္ က်မ ရင္ထဲေတာက္ပေနခဲ့ တယ္။
ေနာက္တေန႔မိုုးလင္းေတာ့ သပိတ္စခန္းဟာ ပံုုမွန္ေလးပါဘဲ။ မီဒီယာသမားေတြ တဖြဲဖြဲ၀င္လာ တယ္။ မီဒီယာသမားတခ်ိဳ႔ က ရဲမွဴးတစ္ဦး ကတခုုခုုဆိုုၾကည့္ေရွာင္ေပါ့လိုု႔ အၾကံေပး လိုုက္တာ လဲ ၾကားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြ ကေတာ့ ပံုုမွန္ပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ သံၾကားရတယ္။ ေဘာင္းဘီ၀တ္တဲ့သူေတြက ေျပးမယ့္သူေတြလားေဟ့၊ တက္လမ္း ရွာရမယ္။ သံဆူးတပ္အကာအရံေတြ ကိုုတက္ရမွာ ေလ။ အဲဒီလိုုေျပာင္ေနၾကတယ္။ ရယ္ ေနၾကတယ္။ က်မ က ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ကိုု ကိုုတိုုးတိုုးေမးတယ္။ အေျခအေနတခုုမွာ သမီး တိုု႔ထမီကၽြတ္နိုုင္တယ္။ သူတိုု႔ျပံဳးၿပီးေျပာ တယ္။ ေအာက္မွာ ေဘာင္းဘီရွည္ပါတယ္တဲ့။ ဒီလိုုပါဘဲ။ ဘာမွ မရႈပ္ေထြးေသးတဲ့မနက္ခင္း ( ၉ )နာရီေလာက္ မွာ စစ္ေၾကာင္းပံုုစံ ၄ ေယာက္တြဲထိုုင္ လိုုက္ၾက တယ္။ သီခ်င္းဆိုု ေၾကြးေက်ာ္သံတိုုင္နဲ႔ သပိတ္စစ္ေၾကာင္းရဲ႔ ပံုုမွန္အတိုုင္းပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုုးက ၁၀ နာရီ ၁၀ မိနစ္အတြက္ စိတ္ေတြ ကိုုရြက္လႊင့္လိုုက္ၾကၿပီ။
၁၀ နာရီမထိုုးခင္ ညိႏွဳိင္းဖိုု႔ သတင္းစကား၀င္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ NNER က ဦးသိန္းလြင္နဲ႔ ေဒၚညိဳညိဳသင္းပါရိွေနတယ္။ သူတိုု႔နဲ႔အတူေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ေတြညိွၾကတယ္။ မၾကာခင္သတင္းစကားေရာက္လာတယ္ လက္ပံတန္း တာဆံုု ကိုုလမ္း ေလ ွ်ာက္ ထြက္ခြင့္ျပဳမယ္။ ရန္ကုုန္ကိုု ကားနဲ႔သြားခြင့္ျပဳမယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းလံုုး အစုုလိုုက္အျပံဳလိုုက္ မသြားရဘူးတဲ့။ ဘယ္လိုုျဖစ္ျဖစ္သတင္းကေတာ့ အားတက္စရာေလ။ ဖြင့္ေပးမယ္ဆိုုေတာ့ အားလံုုးေပ်ာ္လိုုက္ၾကတာ။ သီခ်င္းေတြ ဆိုုလိုုက္ၾကတာ။ အားလံုုးလဲခုုန္ေပါက္လိုု႔။ က်မ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတြးလိုုက္တာက ေၾသာ္ အစိုုးရက ငါတိုု႔ကိုု နဲနဲညစ္ၿပီးမွ ေပးတာေပါ့ေလ။ ရန္ကုုန္ စြမ္းအားရွင္ လက္ပတ္နီကိစၥမွာ အေတာ္အရုုပ္ဆိုုးထားေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ေျခလြန္လက္လြန္ မလုုပ္ ေလာက္ဘူးလိုု႔ေပါ့။ က်မ အစိုုးရ ရဲ႔ယုုတ္မာမႈ ကိုုေလ်ာ့တြက္ခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘဘ ဦး၀င္တင္ရဲ႔ သေဘာထား သတိေပးစကားကိုု ခဏေမ့သြားပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပတ္ထားတဲ့သံဆူးၾကိဳးေဘာင္ေတြကိုု ဖယ္ေပးလိုုက္ပါတယ္။ ဒီအထိေတာ့ ရင္ခုုန္စရာေကာင္းေနတုုန္းပါဘဲ။ ရန္ကုုန္သြားခြင့္ရေတာ့မယ္ေပါ့။ စစ္ေၾကာင္းကသူေတြ ေပ်ာ္လိုုက္ၾကတာ။ က်မလဲေပ်ာ္ၿပီးခုုန္လိုု႔ ရိုုက္တဲ့အရုုပ္ေတြေတာင္ ခုုန္ကုုန္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လက္ပံတန္း ရပ္မိရပ္ဖေတြရဲ႔ သေဘာထားဆိုုတာကိုု ေလာ္စပီကာနဲ႔ လာဖြင့္တယ္။ သပိတ္စစ္ေၾကာင္းကိုု ၿမိဳ႕ခံေတြကမလိုုလားလိုု႔ အျမန္ဆံုုးထြက္သြားဖိုု႔။ အဲဒါက ေပ်ာ္ေနတဲ့ စစ္ေၾကာင္း ကိုု ေတြေ၀သြားေစတဲ့ အျပင္ေဒါသ ဆြေပးလိုုက္သလိုုပါဘဲ။ ဒါလက္ပံတန္းျပည္သူ အစစ္တြမဟုုတ္မွန္းသိေနၾကသားဘဲ။လွည့္ကြက္ေတြလာေနၿပီ။ သြားခြင့္ေပးမယ္ဆိုုတာ တခုုခုု မွားေနလိုုခံစား လာရတယ္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုုေတြ ကမူလအစီအစဥ္အတိုုင္း တိုုးခ်င္ေနၾကၿပီ။ ညိႈႏိွဳင္းမႈ က အၾကိမ္ၾကိမ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း။ ရဲေတြဘက္က လူစုုခြဲဖိုု႔ လူစုုမခြဲရင္ အေရးယူမယ္ဆိုုတာ ထပ္တလဲလဲ ဖြင့္ေနတဲ႔အသံက က်ယ္သထက္က်ယ္လာၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြဘက္ က ေက်ျငာတယ္။ က်ေနာ္တိုု႔ တိုုး၀င္မယ္။ ဖမ္းမယ္ဆိုုရင္ ဖမ္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူေတြကိုုမဖမ္းပါနဲ႔။ က်ေနာ္တိုု႔ရဲ႔ ေက်ာင္းသားသူေတြ ကိုုနာက်င္ေအာင္မလုုပ္ပါနဲ႔။ တကယ္လိုု႔ဖမ္းဆီးမႈေတြျဖစ္လာရင္ က်ေနာ္တိုု႔ရဲ႔ အလံေတာ္ ကိုုမေလးမစား မလုုပ္ပါနဲ႔ လိုု႔ ေတာက္ေလ ွ်ာက္ေၾကျငာေနတယ္။ မင္းေသြးသစ္ျဖစ္မယ္ လိုု႔ထင္ပါ တယ္။
ေနာက္ေတာ့ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ကေၾကျငာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုုးညိွႏိႈင္းမႈ က လမ္းေလ ွ်ာက္ မထြက္ေတာ့ဘူး။ သပိတ္စခန္းမွာ ကားလာေခၚမယ္။ အဲဒီကပဲ ကားေပၚတန္း တက္ၿပီး ရန္ကုုန္ သြားမယ္။ ရဲကားေတြ ေနာက္က လိုုက္လိုု႔ရတယ္။ ဒါ ေက်ာင္းသား ဘက္က ေတာင္း ဆိုု တာ။ နယ္လံုု၀န္ၾကီးကလမ္းတေလ ွ်ာက္ အလံ မေထာင္ ခြတ္ေဒါင္း ေခါင္းစည္း မစည္းရ ဖိုု႔ ေတာင္းဆိုု တယ္။ ေနာက္ဆံုုးမွာ စစ္ေၾကာင္းပါ ေက်ာင္းသား ထုုရဲ႔ သေဘာထား ကိုုေတာင္းခံ တယ္။ ေက်ာင္းသားထုု ကဆံုုးျဖတ္တယ္ သပိတ္ စစ္ေၾကာင္းရဲ႔ ပံုရိပ္ အလံေတာ္ ကိုု မထား ခဲ့ႏိုုင္ ေၾကာင္း။ အဲဒီမွာ နယ္လံုု၀န္ၾကီးက သူတိုု႔သေဘာထားနဲ႔ မျပီးလိုု႔ တင္ျပဦးမယ္ လိုု႔ဆိုုခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ေတြဘက္ က ၁၀ နာရီ ၁၀ မိနစ္ ကိုု အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေစာင့္စားေနရ တာေၾကာင့္ ၁၁နာရီ ၄၅ မိနစ္ မွအေၾကာင္းမျပန္ရင္မူလ အစီအစဥ္အတိုုင္းဘဲ တိုုး၀င္ ေတာ့မယ္လိုု႔ အေၾကာင္း ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီလိုုေျပာလိုုက္ခ်ိန္က ၁၁နာရီ ၁၅ မိနစ္ပါ။
ဘာျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုုတာ က်မခန္႔မွန္းမိပါၿပီ။ က်မတေယာက္ထဲ က်ိတ္ၿပီးဆဲဆိုုေနမိပါၿပီ။ ယံုုမိတဲ့ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ အရင္ဆဲပါတယ္။ ေနာက္ မရိုုးႏိုု္င္ေအာင္ပက္စက္လြန္းတဲ့ အစိုုးရကိုု ဆဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ေၾကာင္းကိုုစိတ္အေႏွာက္မယွက္ျဖစ္မွာစိုုး လိုု႔အသံတိတ္ဘဲဆဲ ခဲ့၇တာပါ။ နယ္လံုုဘက္ကအေၾကာင္းမျပန္ေတာ့ပါဘူး။
၁၁ နာရီ ၄၅ မွာ စတိုုးပါတယ္။ ရုုန္းရင္းဆန္ခတ္လံုုး၀မျဖစ္ေသးပါဘူး။ စနစ္တက်တိုုး၀င္ ဖိုု႔ၾကိဳးစား တယ္ဆိုု ပိုုၿပီးမွန္ပါလိမ္႔မယ္။ အလံကိုုင္တဲ့သူေတြ ကေနရာကမေရြ႔ပါဘူး။ ေက်ာင္းသား ေတြက လူ ၃တန္းရပ္ေနတဲ႔ ရဲေတြ ကိုု လူအားနဲ႔တြန္းၾကတာပါ။ တဘက္တဘက္ ေတာင့္ခံရၾကရ တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရဲေတြရဲ႔လူတံတိုုင္းက ၃ ထပ္ပါ။ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုုမွ မေဖာက္ႏိုုင္ၾကပါဘူး။ တနာရီနီးပါး တြန္းၾကထိုုးၾက ေအာ္ၾကနဲ႔။ အားကုုန္လိုု႔မူးလဲ သူေတြကိုုဆြဲထုုတ္ၾကနဲ႔။ ေက်ာင္းသား စစ္ေၾကာင္း ဘက္က စနစ္က်ဖိုု႔အျပင္းအထန္ၾကိဳးစား ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆဲဆိုုသူ၊ ေသြးဆူသူေတြလဲရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ရဲေတြ ကိုု မဆဲဖိုု႔ နစ္နစ္နာနာ မေျပာဖိုု႔ အခ်င္းခ်င္း ေျဖာင့္ျဖေနၾကပါတယ္။ တိုုးၿပီး ၄၅ မိနစ္ ေလာက္မွာေတာ့ ရဲတံတိုုင္းကိုု မေက်ာ္ႏိုုင္တာ ေသခ်ာသေလာက္ရိွေနရပါၿပီ။ မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ ငိုုတာ မူးလဲတာေတြ ျဖစ္ကုုန္ပါတယ္။ က်မ ျမင္ေတြ႔ ရတာ ကေတာ့ ေက်ာင္းသူေတြ ငိုုၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာက္လိုု႔ မဟုုတ္ပါဘူး။ သူတိုု႔ရဲ႔ ေတာင္းဆိုုခ်က္ဟာ ႏိုုင္ငံဖ်က္မယ့္ ေတာင္းဆိုုခ်က္မဟုုတ္ပါဘူး။ မိုုင္ ၅၀၀ ေက်ာ္ လမ္းေလ ွ်ာက္လာခဲ့ရတဲ့ သူတိုု႔ ရဲ႔ဆုုလဘ္အျဖစ္ ျပည္သူေတြ နဲ႔ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုုင္ငံ ပထမေက်ာင္းသား သပိ္တ္ေက်ာက္တိုုင္ေအာက္ မွာ ေက်ာင္းသားေသြးေတြရဲ႔ ဘိုုးေဘး ေတြကိုု တိုုင္တည္ခ်င္တာပါ။ သူတိုု႔စံုုစံုုညီညီနဲ႔ ျပည္ေတာ္၀င္ခ်င္တာပါ။ သူတိုု႔မခ်ိတင္ကဲျဖ စ္ထိုုက္ ပါတယ္။ ရင္ကြဲထိုုက္ပါတယ္။ ရက္စက္လိုုက္တဲ့ တုုန့္ျပန္မိန္႔ ကိုု ျပည္သူကိုု ကူညီပရေစ ဆိုုတဲ့ျပည္သူ႔ရဲေတြက ထပ္တူက်က် ေဆာင္ရြက္ ေနလိုုက္ရပံုုက ရင္က်ိဳးထိုုက္ပါတယ္။ က်မ ကင္မရာ record ကိုုႏွိပ္ရင္းတိုုးထား ေမာင္တိုု႔မယ္တိုု႔။ ေတာင့္ထားၾက။ ခြတ္ေဒါင္း ေသြးကိုုျပၾကနဲ႔ ရင္ထဲက ထြက္ခြာခြင့္မရတဲ့ စကားလံုုးေတြ။ ခြတ္ေဒါင္း အိုု က ခြတ္ေဒါင္းပ်ိဴေတြ ကိုု အသံတိတ္ဘဲ အားေပးေနရေတာ့တယ္။
ၾကားၾကရတယ္။ ပိတ္ထားတာနဲ႔မနီးမေ၀းမွာ လူထုုေရာက္ေနၿပီတဲ့။ သူတိုု႔လဲ အပိတ္ခံထား ရတယ္ တဲ့။ စစ္ေၾကာင္းက ႏွစ္ခုု ဆံုုဖိုု႔ ၾကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္အားခ်င္းမမ ွ်။ မနက္စာ ထမင္း မစား ရေသး ။ ရဲတံတိုုင္းကိုုတြန္းေနဆဲ။ က်မတစ္ခုုသတိထားမိတယ္။ လူခ်င္းတိုုးတိုုက္ ေနစဥ္မွာ ေပါက္ကြဲမႈေတြကမျပင္းထန္ေသးပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ရဲေတြဆိုု အေပ်ာ္လိုု ေတာင္ျပံဳးေနေသးတယ္။ သိပ္ရန္လိုုပံုုမရဘူး။ က်မဆိုုရင္ သူတိုု႔ တားထားတဲ့ အကာအရံေပၚ တက္ရိုုက္တာ။ အမျပဳတ္က်ရင္ရွမယ္လိုု႔သတိေပးေသးတယ္။ ဒါေတာင္ က်မကသတင္းေထာက္ မဟုုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသားေတြဘက္တဖက္သတ္ပါေနမွန္းသူတိုု႔သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတိုု႔ရိပ္မိေနၿပီ။ တခုုခုု ျဖစ္ခါနီးၿပီ။ စစ္ေၾကာင္း ေနာက္ေပါက္ကိုု အျပင္လူေတြ ေရာက္ေရာက္လာတာကိုုစိစစ္ေနရတယ္။ အျပင္လူေတြထည့္ ရႈပ္ေထြး ေအာင္ဖန္တီး ၿပီးရင္ ရုုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေအာင္ လုုပ္မယ္ဆိုုတာ သိေနျပီးသား။ ဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ေရာ။ ၁ နာရီေက်ာ္လာေတာ့ ခြန္အားေတြ ကုုန္လာသလိုု ထမ္းထုုတ္ရသူေတြပုုိ မ်ားလာတယ္။ ေနာက္တန္းလံုုျခံဳေရး စိုုးရိမ္ေနရျပီ။ မူးလဲသူကိုုတင္သြားတဲ့ လူနာတင္ကား ထြက္ဖိုု႔ဖြင့္ေပးဖိုု႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတယ္။
ဒီလိုုနဲ႔ ၁ နာရီခြဲ ခါနွီးထိ ႏွစ္ဘက္ထမင္းမစားရေသးဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ထမင္း၊ဟင္း ေတြေတာ့ေရာက္လာၿပီ။ဘယ္သူမွမစားရေသးဘူး။ မနက္ထဲကထြက္ခြင့္ေပးမယ္ လိုု့ၾကားၿပီး အေပ်ာ္လြန္စိတ္ေစာၿပီးမနက္စာလဲဘာမွမစားျဖစ္ခဲၾကဘူး။ အခုုေတာ့ မူးလဲသူေတြ၊ ေတာက္ေခါက္သူေတြ၊ မခ်ိတင္ကဲငိုုယိုသူေတြ၊ ေပါက္ကြဲလုုနီးနီး ဗံုုးတလံုုးလိုု။
၁ နာရီခြဲ ေရသန္႕ဗူးတစ္လံုုးပ်ံ၀ဲသြားတယ္။ တလံုုးထဲေနာ္။ ေက်ာင္းသားအုုပ္စုုထဲကေပါက္ကြဲ လိုုက္တာလိုု႔ယူဆရပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲ ေက်ာင္းသားဘက္ကိုုနံပတ္တုုတ္ တစ္ခုုပ်ံ၀ဲလာ။ ေက်ာင္းသားက မွတ္တမ္းတင္ဖိုု႔ေကာက္ယူေျပး။ ရဲကျပန္လုု၊ ရုုန္ရင္းဆန္ခတ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခ်င္း ၄လက္မ ေလာက္ရိွတဲ့ ခဲေတြ ရဲေတြဘက္ကေန သပိတ္အုုပ္စုုဘက္ေရာက္လာ။ အရမ္းျမန္တယ္။ စၿပီ။ ဒီမွာ ကမာၻပ်က္ၿပီ။ အရိုုက္အဖြဲ႔ေျပး၀င္ရိုုက္ၿပီ။ သူတိုု႕က တြန္းေနတဲ့ရဲတံတိုုင္းမဟုုတ္ေတာ့ဘူး ။ လည္ပတ္နီေတြ နဲ႔ ။ တပ္မ ၁၁ တဲ႔။ စစ္ဦးဘီလူး။
က်မ မွတ္တမ္းတင္ဖိုု႔ ၾကိဳးစားဖိုု႔ မီဒီယာ ေကာ္နာ ကိုုၾကည့္လိုုက္ေတာ့ အားလံုုးေျပးၾကၿပီ။ ခဲေတြ က အဆက္မျပတ္။ ေနာက္က လည္စီးနီ နဲ႔ဒုုတ္ေတြနဲ႔၀င္လာၿပီးတလၾကမ္းရိုုက္ေတာ့တာပါဘဲ။ က်မတိုု႔ နီးရာအိမ္ထဲ၀င္ေျပး။တံခါးေတြ ဂ်က္ထိုုးၿပီး အိမ္ထဲကေနေခ်ာင္းၾကည့္ရံုု သာတတ္ ႏိုုင္ပါတယ္။ ကင္မရာ Lens ဆန္႔တဲ့အေပါက္မရိွ။ အိမ္ထဲမွာ ကိုုယ္နဲ႔အတူေရာက္ေနသူေတြ က ၂၀ နီးပါး။ ကိုုယ့္ကင္မရာေၾကာင့္ အိမ္အဖြင့္ခံရရင္ လူ ၂၀ ေက်ာ္။ ေက်ာင္းသားသူေတြ လဲပါတယ္။ ရဲဲရဲေတာက္ ေတြပါ။ သူတိုု႔ရဲေဘာ္ေတြအရိုုက္ခ့ေနရလိုု႔သြားပရေစတဲ့။ ရရင့္လိုုက္တဲ့ ကေလး ေတြ။တိုုက္ပြဲဆိုုတာတၾကိမ္ထဲမဟုုတ္ေၾကာင္းေခ်ာ့ေမာ့ရင္း အိမ္ထဲကေန ရင္ဖိ၊ ေၾကကြဲ၊နာက်ည္း၊ အျပင္က ၅ ေပအကြာမွာကမာၻပ်က္ေန။ က်မ ဘာမွမကူညီႏိုုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာမွမကူညီႏိုုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အမွန္တရားေတြကိုုျမင္ခဲ့တယ္။ အမွန္ကိုုေျပာမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ကိုုကာကြယ္ ေပးခ်င္တဲ့ရဲေတြအမွန္ရိွခဲ့တယ္။ ရဲအခ်င္းခ်င္း ျပသနာတကယ္တတ္ခဲ့တယ္။ လူနာတင္ကား ကိုုရိုုက္တဲ့ကိစၥမွာ ရဲမွဴးတားေပးခဲ့တယ္။ ကဗ်ာဆရာေသာ္ဇင္အုုန္းတိုု႔ကိုုလဲ လူစိတ္ရိွတဲ့ နယ္ေျမခံရဲ ကကူညီခဲ့တယ္လိုု႔ၾကားခဲ့ရတယ္။
ယုုတ္မာတာထက္ ဆိုုးရြားတဲ့ အၾကမ္းဖက္ ရဲ၀တ္ေတြရိွခဲ့တယ္။ ရိုုက္တယ္။ ရိုုက္တယ္။ ေဒါသတၾကီး၊ အျငိဳးတၾကီး၊ မရပ္မနား၊ ျမင္ျမင္ရာ အဲဒီလိုု ရိုုက္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ၀င္ေနတဲ့အိမ္ေတြကိုုဖြင့္ခိုုင္းၿပီး အားလံုုးကိုုရိုုက္တယ္။ ဖ်က္ဆီးတယ္။ အေသးစိတ္ကေတာ့ ရဲရင့္တဲ့ သတင္းသမားေတြ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီးရိုုက္ခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းေတြမွာျမင္ႏိုုင္ပါတယ္။ က်မ ရသေလာက္အိမ္ထဲကေနရိုုက္တယ္။ တခ်ိန္ထဲ အိမ္ပြင့္ သြားၿပီးအဖမ္းခံရရင္ ဘယ္လိုုရင္ဆိုုင္ရမလ လိုု႔ ေတြးထား တယ္။ က်မနဲ႔အတူ မိတ္ေဆြ မသိႏၵီဦး ပါရိွေနတယ္။ ျပန္လြတ္ႏိုုင္ေပမယ့္အခုုခ်ိန္ ဖမ္းခ့ဲရရင္ အရိုုက္ခံရႏိုုင္တယ္လိုု႔ ေတြးထားၾကတယ္။ ေနာက္ေဖးေပါက္ဖြင့္ၿပီးေျပးဖိုု႔မစဥ္းစားႏိုုင္ၾကေသး။ အဲဒီလိုုထြက္တဲ့အခ်ိန္ ရိုုက္တဲ့သူေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ အေသအေက်ျဖစ္မွာ။ က်မ ရဲ႔စိတ္ပူမႈ ကရီစရာပါ။ ရိုုက္ခံရင္ က်မ ေခါင္းမထိ ရင္ၿပီးေရာလိုု႔ ေတြးထားႏိုုင္ေပမယ့္ က်မေခၽြးနဲစာနဲ႔၀ယ္ထားရတဲ့ကင္မရာ ဖ်က္ဆီးခံရမွာ ေသမေလာက္ စိုုးရိမ္ေနမိတယ္။ က်မအရိုုက္ခံရလိုု႔လဲသြားရင္ ကင္မရာေတြကိုုကာကြယ္ႏိုုင္မွာ မဟုုတ္ဘူးေလ။
မၾကာခဏအိမ္ကိုုဖြင့္ေပးဖိုု႔လာကန္ေက်ာက္ၾကတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ေတာ့မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုုၿပီးအိမ္ ေနာက္ ကထြက္ ေျပာငး္ခင္းေတြ ကိုုျဖတ္ ကၽြန္ကေလးေခ်ာင္းကိုုျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ျပည္လမ္းမ ေပၚကိုု က်မတိုု႔ေရာက္ရိွလြတ္ေျမာက္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ လက္ပံတန္းထဲမွာ ကမာၻပ်က္ေနတဲ႔ေနရာတစ္ခုု ကိုု က်မတိုု႔ စြန္႔ခြာခဲ့ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတိုု႔ခ်ိန္ထားခဲ့ရတာ က်မတိုု႔ရဲ႔အနာဂတ္ က်မတိုု႔ရဲ႔ႏိုုင္ငံေတာ္ အားလံုုး ကိုု စြန္႔ခဲ့ရတာ။ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ ရဲေမတိုု႕ ၀န္းရံသူျပည္သူတိုု႔ မင္းတိုု႕ကိုုခ်န္ထားခဲ့ရတဲ့အတြက္ ခြင့္လြတ္ပါ။
ဒီအၾကမ္းဘက္မႈပံုုရိပ္ေတြ ကိုုေတာ့ အားလံုုးျမင္ေတြ႔ခြင့္ရိွခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ရင္ကြဲနာက်ခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ မတူညီေသာအျမင္မ်ိဳးစံုုလဲရိွခဲ့ပါတယ္။ က်မ ေနာက္ဆံုုးေျပာလိုုတာက ေက်ာင္းသားေတြ ရန္ကုုန္ လာခ်င္တာ မွားတယ္။ မလာေစခ်င္တဲ့အစိုုးရ မွားတယ္ဆိုုတာထက္ အစိုုးရ ဟာ ညာခဲ့ တယ္၊ ေကာက္က်စ္ခဲ့တယ္၊ သူတိုု႔နဲ႔ ရင္ဆိုုင္ခဲ့ၾကသူတိုုင္းရဲ႔ ပံုုရိပ္ေတြ ကိုုအျမဲတမ္း ညစ္ႏြမ္း ေစခ်င္တယ္။ အဲဒီျဖစ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ က်မတိုု႔ျပည္သူေတြဘဲနာက်င္ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းသား၊ ျပည္သူ၊ ေနာက္ ျပည္သူထဲကအပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ျပည္သူ႕ရဲ (အၾကမ္းဘက္ လူ႔တိရစာၦန္ ေတြ ကိုု ျပည္သူ႕ရဲ လိုု႕မ သတ္မွတ္ပါ။ အားလံုုးနာက်င္ခံစားခ့ဲၾကရတာဘဲ။
အဓိကကေတာ့ တိုုင္းျပည္ ေကာင္းေအာင္ လုုပ္ခ်င္တဲ့ ေနရာမွာေစတနာထားတတ္တဲ့ သူေတြ က်မတိုု႔တိုုင္းျပည္မွာ မ်ားလာ ေစခ်င္တာပါ။ ေနာက္ေစတနာ အျမင္ထားတတ္သူေတြ လူသားဆန္သူေတြ မ်ားလာေစခ်င္တာပါ။
အခ်ဳပ္ဆိုုရရင္ေတာ့ ဒီႏိုုင္ငံမွာသပိတ္ေမွာက္ရင္ အစိုုးရသဘာထားကိုုဆန္႔က်င္ရင္ အဖမ္းခံရႏိုုင္တာ သိၿပီးသားပါ။ ဖမ္းရင္ အရိုုက္ခံရမယ္ဆိုုတာလဲ သိၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ မေန႔ ကမွတ္တမ္းေတြ အရ နဲနဲေလးမ်ားလြန္သြားပါတယ္လိုု႔ ျပဳရက္သူလူၾကီးမင္းမ်ားက မေတြးမိၾကဘူးလားဟင္။
အာဏာျပန္သိမ္းမယ္ နဲ႔လာမေျခာက္နဲ႔၊ အာဏာျပန္သိမ္းခံရရင္ဘယ္လိုုလုုပ္မလဲ မလန္႔ၾကနဲ႔။
အခုု အာဏာကိုုဘယ္သူပိုုင္ေနတာလဲ။ ေတြးၾကည့္။
ရွင္တိုု႔ က်မတိုု႔ အားလံုုး ယံုုၾကည္သင့္တဲ့အရာတစ္ခုုုရိွတယ္။ က်မတိုု႔ အနာဂတ္အတြက္ အမ်ားၾကီးမလိုုဘူး။ ဥာဏ္ပညာနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔ လူသားဆန္မႈ။ ဒါဘဲလုုိတယ္။
ရွင္ေဒ၀ီ
No comments:
Post a Comment