ဂ်ပန္နိုင္ငံေရာက္ခဲ့စဥ္က (၁)

JICA (Japanese International Co-operation Agency ) ရဲ့အေထာက္အပံ့ျဖင့္ ဂ်ပန္နိုင္ငံကို ၁၉၈၆-၁၉၈၈ ပညာေတာ္သင္သြားစဥ္က တိုက်ိဳၿမိဳ႔ JICA centre မွာ ေနရပါတယ္။ JICA centre မွာ ၅၈ နိုင္ငံက JICA အေထာက္အပံ့ ျဖင့္ လာေရာက္သူမ်ားလည္းရွိပါတယ္။

              ျမန္မာနိုင္ငံမွ ပညာေတာ္သင္လာသူမ်ားမွာ ဌာနစံုကျဖစ္ၿပီး၊ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ ရက္ပိုင္း၊လပိုင္းမွ တစ္ႏွစ္အထိျဖစ္ပါတယ္။ က်မအေနနဲ႔ ခက္ခဲတဲ့ အႏုၾကည့္ မွန္ဘီး လူး (electron microscope) သံုးၿပီးျမန္မာနိုင္ငံ မႏၱေလးၿမိဳ႔မွာျဖစ္ပြါးခဲ့တဲ့ အသဲေရာင္အသား၀ါေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သုေတသနျပဳ လုပ္ ရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ exceptionally ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔ ၂ ႏွစ္ေနရမွာျဖစ္ ပါတယ္။  ဒါေၾကာင့္က်မ ကိုျမန္မာ ပညာသင္ေတြက ႏွစ္ႀကီးသမားလို႔ (ခ်စ္စနိုးေခၚၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။)

          ညေနဘက္ဆိုရင္ သင္းတန္းကျပန္လာၾကတဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ က်မအခန္းမွာစုၿပီး ျမန္မာထမင္းဟင္းခိုးခ်က္စားၾကပါတယ္။ (JICA centre မွာ အခန္းထဲမွာ ခ်က္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ေအာက္ထပ္မွာ restaurant ရွိပါတယ္။ မီးေလာင္မွာေၾကာက္လို႔ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာအမ်ားစုက ကိုယ့္
ျမန္မာ ထမင္းဟင္းကိုသာ ႏုတ္မိန္တာေရာ၊ ပိုက္ဆံစုခ်င္တာေရာေၾကာင့္ပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က နိုင္ငံျခားမွာ
၃ လတိတိေနထိုင္တဲ့သူ ကားသြင္းခြင့္ရွိပါတယ္။ ၃လနဲ႔ ကားသြင္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပိုက္ဆံ အေသစုရ ပါမယ္။ (အဲ့ဒီအခ်ိန္က နိင္ငံတကာက restaurant ေတြရွိတဲ့ တိုက်ိဳၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွ မရွိပါဘူး။ ယခုေတာ့ရွိၿပီလားမသိပါဘူး။)

           ထမင္းစားရင္း ေထြရာေလးပါးေျပာဆိုၾကရာက တစ္ေန႔မွာ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ပညာေတာ္သင္ တစ္ေယာက္က သူဒီေန႔သူ႔သင္တန္းကိုသြားတာ ၀င္ဖို႔တံခါးေပါက္ရွာမေတြ႔လို႔ျပန္လာခဲ့ရေၾကာင္းေျပာ ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ထဲက ဂ်ပန္နို္ငံက အေဆာက္အဦးအားလံုးက တံခါးေတြက လူလာရပ္မွ အလိုလိုပြင့္တဲ့
တံခါးေတြျဖစ္တာမို႔ သူပြင့္ေနတဲ့တံခါးမေတြ႔ခဲ့တာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ရန္ကုန္အင္းယားလိပ္ေဟာ္တည္ တစ္ခုမွာပဲရွိေသးတယ္ထင္ပါတယ္။

       က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက ေမေမ စာတိုက္ပံုမွာစာထဲ့ဖို႔ခို္င္းစဥ္ကလည္း စာတိုက္ပံုမွာ အေပါက္ရွာမရလို႔ျပန္လာခဲ့ဘူးပါတယ္။

ၾကြားလို၍ေရးျခင္းမဟုတ္ပါ၊အပ်င္းေျပဗဟုသုတရေစရန္ႏွင့္ ငါလို၊သူလို လူေတြပဲဟု သိေစရန္ ရည္ရြယ္ပါသည္။ ဆက္လက္၍သတိရသည္မ်ားကိုေရးပါအံုးမယ္။