:include data='blog' name='google-analytics'/>

Sunday, June 23, 2013

က်မ ေဒၚမမရဲ့ဘယ္ဘက္ရင္သားပါ။



3 = ႏို႔အိပ္။4= နို႔သီးေခါင္း။6= ႏို႔ေခ်ာင္း။8= ရင္ပတ္။

က်မကေတာ့ ေဒၚမမကိုယ္မွာ အထင္ရွားဆံုး အမ်ိဳးသမီးအဂၤါျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြကက်မကို
အလွအပ အဂၤါတစ္ခုလို႔ပဲထင္ၾကပါတယ္။ က်မက လူေတြထင္ထားတ
ာထက္ပိုၿပီးအစြမ္း
ထက္ပါတယ္။ က်မက ဓါတုေဗဒ ပညာရွင္ပါ။ က်မက ေသြးကေန နို႔ျဖစ္ ေအာင္ေျပာင္းေပးနိုင္
တယ္ေလ။ က်မက ေဒၚမမရဲ့ဘယ္ဘက္ ရင္သားပါ။ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုမွာလိုပဲ က်မက ညာဘက္ ရင္သားထက္နဲနဲပိုႀကီးပါတယ္။

ေရွးတံုးကေတာ့ လူသားေတြအသက္ရွင္ဖို႔အတြက္ က်မတို႔အေပၚတည္ပါတယ္။ လူေတြသဘာ၀အတိုင္းေမြးၾကၿပီး ခေလးေတြမိခင္နို႔ရည္နဲ႔ရွင္သန္ၾကရတာမဟုတ္လား။ က်မတို႔က အမ်ဳိးသမီးေတြ သားဖြားနိုင္တဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလ်ာက္လံုး နို႔ထုတ္လုပ္နို္င္တယ္။ တခါတေလ ႏွစ္မ်ားစြာပိုၿပီးေတာ့
ေတာင္ နို႔ထုတ္နိုင္ေသးတယ္။ မိခင္ေသဆံုးသြားတဲ့ခေလးေတြကိုႏို႔တိုက္ဖို႔ အျခားနို႔ဆို႔သားသမီးငယ္
မရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရဲ့ရင္သားမွာ ခေလးငယ္ကိုဆို႔ေစရင္ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ့ရင္သားကေန မၾကာခင္
နို႔ရည္ေတြ သားဖြားထားတဲ့မိခင္လို ထြက္လာပါတယ္။

တကယ္က က်မတို႔ဟာ အထူးစီစဥ္ထားတဲ့ ေခၽြအိပ္ေတြပါ။ ေဒၚမမေမြးစက ေဒၚမမရဲ့မိခင္ ကိုယ္က
ေဟာ္မုန္းေတြေၾကာင့္က်မတို႔ (စုံးမႏို႔ရည္) ေခၚတဲ့ နိ႔ရည္အနည္းငယ္ထုတ္ၾကပါတယ္။ က်မတို႔လိုပဲ ဦးေမာင္ေမာင္ငယ္စဥ္ကလည္း သူ႔ရင္သားေတြက စုံးမႏို႔ရည္ အနည္းငယ္ထုတ္ၾကပါတယ္။

အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းက်မတို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတာ ေဒၚမမ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ရွိမွ သူမရဲ့ မ်ိဳးဥအိမ္က
ထုတ္လိုက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေဟာ္မုန္းေတြေၾကာင့္ က်မတို႔ေတြႀကီးထြားလာတယ္။ ေဒၚမမရဲ့တစ္ခ်ိဳ႔သူငယ္ခ်င္းေတြဆို ၈  ႏွစ္ေလာက္ကထဲက ႀကီးထြာလာတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ၾကေတာ့လည္း ၁၈ ႏွစ္အထိ ေနာက္က်တယ္။ က်မတို႔ဆီမွာအဆီေတြေရာက္လာတယ္။ အဆီေတြနဲ႔က်မတို႔ ႀကီးမားလာတယ္။
က်မရဲ့ နို႔သီးေခါင္းလည္း ႀကီးလာတယ္။ နို႔သီးေခါင္းပတ္လယ္က (alveola) လည္း အေရာင္ ပိုရင့္ လာတယ္။

က်မရဲ့ နို႔ရည္ထုတ္တဲ့ အစိတ္ အပိုင္းကပိုၿပီးစိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။ က်မမွာ နို႔ထုတ္တဲ့ အက်ိတ္
၁၇ ခုရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔အမ်ိဳးသမီး ေတြမွာပိုရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔မွာေတာ့ ေလ်ာ့ရွိတယ္။ အက်ိတ္တစ္ခုစီက သပ်က္သီးခိုင္လိုပါပဲ။

သပ်က္သီးေတြကနို႔ထုတ္တဲ့အိပ္နဲ႔တူတယ္။ ဒါေပမဲ့နို႔က်ိတ္တစ္ခို္ွင္မွာ နို႔အိပ္ေလးေတြ ေသာင္းဂဏန္း
နဲ႔ခ်ီရွိတယ္။ နို႔ရည္ေတြဟာနို႔အိပ္ေတြကတစ္ဆင့္ တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာတဲ့နို႔ျပြန္ေခ်ာင္းေတြဆီကတဆင့္
နို႔သီးေခါင္းဆီေရာက္တယ္။ က်မရဲ့ႏို႔သီးေခါင္းမွာနို႔က်ိတ္ ၁၇ခုကလာတဲ့ နို႔ျပြန္ေခ်ာင္းႀကီး ၁၇ခု ရွိတယ္။
က်မမွာရွိတဲ့အဆီေတြက နုနယ္တဲ့ နို႔က်ိတ္ေတြ၊နို႔ေခ်ာင္းေတြမထိခိုက္ေအာင္ကာကြယ္တဲ့အျပင္၊အပူအေအး ဒါဏ္မွလည္းကာကြယ္ေပးတယ္။ က်မမွာ အမွ်င္ေတြလည္းရွိတယ္သူတို႔ကနို႔က်ိတ္ေတြ၊ 
နို႔ေခ်ာင္းေတြ မၿပိဳကြဲ ေအာင္နဲ႔ရင္ပတ္မွာတြယ္ကပ္ေနေအာင္လုပ္ေပးတယ္။ အတြင္း ဘရာဇီရာလို႔ေျပာရမယ္ထင္တယ္။

က်မတို႔ကို ေဟာ္မုန္းေတြကထိမ္းခ်ဳပ္ထားတယ္။ မီးရပ္မလာခင္ က်မတို႔ႀကီးလာတယ္။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အခ်င္းကထုတ္တဲ့ေဟာ္မုန္းေတြေၾကာင့္ က်မတို႔အလြန္႔အလြန္ႀကီးလာၾကတယ္။ က်မတို႔ရဲ့ နို႔အိပ္ေတြသာမက ေသြးေၾကာ္ေတြပါပြါးမ်ားလာတယ္။ က်မတို႔ေပၚက ေသြးေၾကာညိဳေတြ
ျမင္သာ လာတယ္။ က်မတို႔အေလးခ်ိန္ေတြ ၂ဆ ျဖစ္လာတယ္။ ေဒၚမမသမီးေလးေမႊးေမႊး ေမြးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဒၚမမ ဦးေဏွာက္ေအာက္မွာရွိတဲ့ အက်ိတ္ကေန (prolactin) ေခၚတဲ့ေဟာ္မုန္းတစ္ခုထုတ္တယ္။ အဲ့ဒီေဟာ္မုန္းက က်မတို႔ဆီက နို႔ရည္ေတြထြက္ေအာင္လုပ္ေပးတယ္။ က်မတို႔ ခေလးေမြးၿပီး ပထမ ၄ ရက္ေလာက္မွာ ၀ါတာတာ ေရလိုအရည္ (colostrum) ေတြကိုထုတ္ေပးတယ္။ ဒီအရည္မွာ ေမႊးေမႊး အတြက္ အာဟာရ ဓါတ္ေတြမပါဘူး။ ဒါေပမဲ့သူက ေမႊးေမႊးရဲ့အူထဲမွာရွိတဲ့ အမိႈက္ေတြကိုရွင္းလင္း ေပး တယ္။ ေမြးစခေလးေတြကိုေသေစနိုင္တဲ့ ၀က္သက္ေရာဂါ၊ၾကက္ညွာေခ်ာင္းဆိုးစတဲ့ ေရာဂါေတြက ကာကြယ္ေပးမဲ့ သဘာ၀ပိုးသတ္ေဆးေတြပါတယ္။ (ျမန္မာနိုင္ငံမွာ(colostrum) ဟာ ခေလး အတြက္ မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုၿပီးညွစ္ပစ္တတ္တယ္။ အဲ့ဒါအလြန္မွားတဲ့ အယူအဆနဲ႔မွာယြင္းတဲ့အက်င့္ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူ)
 ၅ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ ေမႊးေမႊးရဲ့အူလည္း ရွင္းလင္းၿပီး အစာေတြခ်က္နိုင္ၿပီးမို႔ ေမႊးေမႊးအတြက္ အာဟာရေတြျပည့္စံုတဲ့နို႔ကိုထုတ္လုပ္ေပးပါတယ္။ ေစာေစာပိုင္းမွာက်မနဲ႔ က်မရဲ့အေဖၚညာဘက္ရင္သား ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းတစ္ေန႔ကိုနို႔ တစ္လီတာထုတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုထုတ္လုပ္နိုင္ဖို႔ က်မတို႔ေသြးေတြ အမ်ားႀကီး လိုပါတယ္။
   ေသြးထဲကေနက်မတို႔ရဲ့ နို႔အိပ္ေတြက သၾကားဓါတ္ေတြစုပ္ယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသြးသၾကားကို ေမႊးေမႊးအတြက္သင့္ေတာ္မဲ့ သၾကားျဖစ္ေအာင္ေျပာင္းေပးတယ္။ အသားဓါတ္နဲ႔အဆီဓါတ္ေတြကိုလည္း သၾကား ဓါတ္လိုပဲေမႊးေမႊးအတြက္သင့္ေတာ္မဲ့ အသားဓါတ္နဲ႔အဆီဓါတ္ေတြအျဖစ္ေျပာင္းေပးတယ္။ ဒီ့အျပင္
သတၳဳဓါတ္ အထူးသျဖင့္ အရိုးေတြႀကီးထြာဖို႔အတြက္ ထံုးဓါတ္နဲ႔ဗီတာမင္ဓါတ္ေတြကိုလည္း ေသြးကစုပ္ ယူၿပီး၊နို႔ထဲကိုထဲ့ေပးၾကတယ္။
 
ေဒၚမမက ေမႊးေမႊး နို႔ဆို႔လို႔ က်မတို႔ပံုသ႑န္ေတြပ်က္သြားမွာ၊အလွပ်က္မွာေၾကက္တယ္။ သူမ အေျခအျမစ္မရွိ စိတ္ပူေနတာပါ။ အေလ်ာ့အတင္း (elasticity) ရွိတဲ့ ဗယာဇီယာလိုပဲ က်မတို႔မွာ (elasticity) ေတြရွိပါတယ္။ ေမႊးေမႊးနို႔ဆို႔လို႔ က်မတို႔ပံုသ႑န္ေတြပ်က္မသြားနိုင္ပါဘူး။၊ 

နို႔သီးေခါင္းမွာလည္းအဆီက်ိတ္ေတြျဖစ္လာၿပီး ၎တို႔ကထုတ္ေပးတဲ့အဆီေတြေၾကာင့္ နို႔သီးေခါင္း ေျခာက္ၿပီး ကြဲအက္ျခင္းမွကာကြယ္ေပးပါတယ္။ နို႔သီးေခါင္းမွာ နို႔သီးေခါင္းကိုေထာင္ေပးတဲ့
elastic tissues ေတြလည္းရွိပါတယ္။ ေမႊးေမႊးနို႔ဆို႔တဲ့အခါ elastic tissues ေတြကနို႔သီးေခါင္းကို
မာေတာင့္ေစျခင္းျဖင့္ ေမႊးေမႊးနို႔ဆို႔ရ လြယ္ေစပါတယ္။ နို႔သီးေခါင္းေအာက္မွာရွိတဲ့နို႔ေခ်ာင္းေတြက
အနည္းငယ္ ေဖါင္္းေနၿပီး ၎တို႔ထဲမွာနို႔အနည္းငယ္ရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမႊးေမႊးနို႔ဆို႔လိုက္တာနဲ႔
နို႔အနယ္ငယ္ထြက္လာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခဏအတြင္းမွာပဲ ေဖါင္ေနတဲ့နို႔ေခ်ာင္းထဲကနို႔ေတြကုန္သြား
ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပူစရာမရွိပါဘူး။ နို႔သီးေခါင္းမွာရွိတဲ့ နပ္ေၾကာေတြကေန ဥေဏွာက္ကို သတင္းပို႔လိုက္တာမို႔ ၃၀ စကၠန္႔အတြင္း ဥေဏွာက္ကေန (oxytocin) ဆိုတဲ့ ေဟာ္မုန္းကိုေသြးထဲကို ထုတ္ေပး လိုက္ပါတယ္။ oxytocin ကက်မတို႔ရဲ့နို႔အိပ္ေတြထဲကေနနို႔ရည္ေတြကိုညွစ္ထုတ္ေစပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ေမႊးေမႊးနို႔စုပ္စရာေတာင္မလိုေတာ့ပါဘူး။ နို႔ရည္ေတြကသူ႔ပါးစပ္ထဲေရာက္လာတာမို႔ေသာက္လိုက္ရံုပါပဲ။

က်မတို႔ထုတ္တဲ့နို႔ရည္က ခေလးေတြအတြက္အထူးထုတ္လုပ္ထားတာမို႔ ခေလးမ်ားကို မိခင္နို႔တိုက္ေကၽြးေစခ်င္ပါတယ္။ ႏြားနို႔တိုက္လို႔ရေပမဲ့။ က်မတို႔ထုတ္တဲ့နို႔ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွမီနိုင္ပါဘူး။ နို႔တိုက္တဲ့အတြက္ ေမႊးေမႊးအျပင္ ေဒၚမမကိုလည္းေကာင္းက်ိဳးျပဳပါတယ္။ oxytocinက ကိုယ္၀န္ ေဆာင္စဥ္ကႀကီးထြာသြားတဲ့ သားအိမ္ကိုနဂိုအေနေရာက္ေအာင္ျပဳလုပ္ေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခေလးနို႔ တိုက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္စရာမလိုပဲဗိုလ္ခ်ပ္ရပ္သြားပါတယ္။

ခေလး ၃ ကီလိုေလာက္အရြယ္တံုးက သူလိုတဲ့နို႔ကိုအလံုအေလာက္ထုတ္ေပးပါတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းတစ္ေန႔ ၁လီတာထုတ္ပါတယ္။ ခေလးႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် က်မတို႔လဲလိုအပ္တဲ့နို႔ကိုပိုမိုထုတ္လုပ္ၾကတာမို႔ တစ္ေန႔ကို ၁လီတာခြဲအထိထုတ္ပါတယ္။ နို႔မွာပါတဲ့အာဟာရေတြလဲ ခေလးလိုအပ္ခ်က္အတိုင္းလိုက္ေျပာင္းၿပီးထုတ္ပါတယ္။ ခေလးႀကီးထြာဖို႔႔အတြက္  ထံုးဓါတ္ပိုမိုလိုအပ္ တာမို႔ နို႔မွာထံုးဓါတ္ေတြပိုထဲ့ေပးပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ဗီတာမင္နဲ႔သံဓါတ္ကလြဲရင္ ခေလး ၆ လအထိ အပိုအစာ မလိုပဲက်မတို႔ နို႔နဲ႔တင္လံုေလာက္ ေအာင္လုပ္ေပးနိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမႊးေမႊးနို႔မစို႔ေတာ့ဘူးဆိုရင္ က်မတို႔ရဲ့နို႔အိပ္ေတြျပန္အိပ္သြားၾကတာမို႔က်မလည္းနဂိုအရြယ္ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။ က်မရဲ့ နဂို အေလးခ်ိန္က ၁၇၀ ဂရမ္ရွိပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႔အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ရင္သားက နဂိုထက္ပိုႀကီးၿပီးကာရကံရွင္ကမလွဘူးထင္ရင္ က်မတို႔ဆီက အဆီေတြ၊အေရျပားေတြကို ခြဲထုတ္ပစ္ၿပီး၊ ရင္သားလွလွ အေနေတာ္ေလးျဖစ္ေအာင္ျပဳလုပ္နိုင္ပါတယ္။
အဲတစ္ခ်ိဳ႔အမ်ိဳးသမီးေတြက်ေတာ့လည္း သူတို႔ရင္သားကေသးေနတယ္၊မလွဘူးထင္တဲ့ အတြက္ ႀကီးေအာင္အေရျပားေအာက္မွာ silicone နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ပလပ္စတစ္အိပ္ေတြထဲ့ေပးၾကပါတယ္။ အမ်ိဳး
မေကာင္းတဲ့ silicone ထဲ့မိရင္ေတာ့ ရင္သားကင္ဆာျဖစ္ေစနိုင္ပါတယ္။

က်မတို႔အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ျပႆနာက ရင္သားကင္ဆာေရာဂါပါ။ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုအမ်ားဆံုး သတ္ေနတဲ့ကင္ဆာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ေဒၚမမအေနဲ႔ ဒီေရာဂါကို ကာကြယ္နိုင္တဲ့နည္းလမ္းေတြရွိပါတယ္။ ရင္သားကင္ဆာကိုေစာေစာသိရင္ ကင္ဆာျဖစ္ေနတဲ့ေနရာ၊ဒါမွမဟုတ္ ရင္သားတစ္ခုလံုးကို ထုတ္ပစ္နိုင္ပါတယ္။ ရင္သားကင္ဆာ ေစာေစာသိဖို႔အတြက္ တိုးတက္တဲ့နိုင္ငံေတြမွာ ရင္သား ကင္ဆာျဖစ္တဲ့မိသားစုကအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္အမ်ိဳးသမီးေတြကို စနစ္တက် ၂ ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ရင္သားကိုအထူးဓါတ္ပံုရိုက္ျခင္း ( mammography) ျဖင့္ ကင္ဆာ ျဖစ္ျဖစ္ျခင္း ကိုသိနိုင္ပါတယ္။ ( mammography) မလုပ္နိုင္ရင္လည္းစိတ္မပူပါနဲ႔ မိမိရင္သားကို တစ္လတစ္ႀကိမ္ အိပ္ယာထဲမွာအိပ္ေနစဥ္စမ္းသပ္ျခင္းျဖင့္သိနိုင္ပါတယ္။ 




ပထမ ဘယ္ဘက္ပုခံုးေအာက္မွာ ေခါင္းအံုးေလးခံလိုက္ပါ။ ၿပီးရင္ ညာဘက္လက္ဖ၀ါးနဲ႔ ဘယ္ဘက္ရင္သားကို အျပားလိုက္စမ္းပါ။ က်မ မွာအက်ိတ္အဖုေလးရွိရင္ ရွိမွန္းသိပါလိမ့္မယ္။
ဥပမာ ေျမျပင္မွာ ဖိနပ္မပါပဲ လမ္းေလွ်ာက္ထဲ့အခါ ခဲလံုးနင္းမိသလိုမ်ိဳးေပါ့။ ညာဘက္ရင္သား
အတြက္ေတာ့ ညာဘက္ပုခံုးေအာက္မွာ ေခါင္းအံုးခံၿပီး ဘယ္လက္ဖ၀ါးနဲ႔စမ္းသပ္ရပါမယ္။
 


                                           လူဗိုလ္ဟူသည္မွကူးယူပါသည္

အေပၚမွာျပထားတဲ့ပံုလို ရင္သားကိုလက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔စမ္းရင္ေတာ့ ရင္သားတစ္ခုလံုးအက်ိတ္ေတြ
နဲ႔ျပည့္ေနပါလိမ့္မယ္။ ရင္သားဆိုတာ အထူးတီထြင္ထားတဲ့အက်ိတ္ႀကီးဆိုတာမေမ့ပါနဲ႔။


စမ္းဖို႔မေမ့ေအာင္ ျပကၡဒိန္မွာ ရက္တစ္ရက္ (မီးရပ္လာၿပီး ၂ ရက္ေလာက္) သတ္မွတ္ထားၿပီး စမ္းတဲ့ အက်င့္ေလးလုပ္ ရင္ပို ေကာင္းပါတယ္။
အက်ိတ္ေတြ႔ရင္လည္းသိပ္စိတ္မပူပါနဲ႔ ကင္ဆာမဟုတ္တဲ့အက်ိတ္ေတြလည္းျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ ဆရာ၀န္နဲ႔အျမန္ဆံုးျပသဖို႔လိုပါတယ္။

ေနာက္သတိထားရမဲ့အခ်က္ေတြက နို႔သီးေခါင္းပံုစံေျပာင္းတာ၊ ရင္သားတစ္ေနရာရာခ်ိဳင့္၀င္တာ၊နို႔သီးေခါင္းကေနနို႔ရည္မဟုတ္တဲ့အရည္ေတြထြက္ရင္ ဆရာ၀န္နဲ႔ျပသရပါမယ္။

ကင္ဆာအက်ိတ္ဆိုရင္လည္းသိပ္စိတ္ပူဖို႔မလိုပါဘူး။ ကင္ဆာအက်ိတ္ကရင္သားထဲမွာပဲရွိေနေသးရင္
ရင္သားကိုခြဲထုတ္ျခင္းျဖင့္ကင္ဆာေရာဂါမွေပ်ာက္ကင္းေအာင္လုပ္နိုင္ပါတယ္။

ယေန႔ေခတ္ေဆးပညာအရ အခ်ိဳ႔ရင္သားကင္ဆာဟာမ်ိဳးရိုးဇ (BRCA1 လိုု႔ေခၚတဲ့ Gene ဗီဇမ်ဳိးတခုုဟာ မ်ဳိးရိုုးလိုုက္ျပီးေတာ့ ရင္သားနဲ႔ သားအိမ္ကင္ဆာျဖစ္ပြား ေစပါတယ္) ေၾကာင့္ျဖစ္တာေၾကာင္႔အဲ့ဒီ မ်ိဳးရိုးဗီဇရွိလား ဆိုတာစမ္းသပ္နိင္္ၿပီး၊ရွိေနရင္ ကင္ဆာမျဖစ္ခင္ ကာကြယ္တဲ့သေဘာအေနနဲ႔ ရင္သားႏွစ္ခုလံုးကို ခြဲထုတ္္ၿပီးရင္သားအတုတပ္ဆင္တာလုပ္နိုင္ပါတယ္။
 
အသက္ ၃၇ အရြယ္ နာမည္ေက်ာ္ ေဟာလိ၀ုုဒ္မင္းသမီး၊ လူမႈေရးစံျပေစတနာရွင္ အင္ဂ်ီလီနာဂ်ဴိလီက ရင္သားကင္ဆာ ျဖစ္ဖိုု႔ ၈၇ ရာခိုုင္ႏႈန္း အလားအလာရွိေနတဲ့ (BRCA1 လိုု႔ေခၚတဲ့ Gene ဗီဇမ်ဳိးရွိေနတဲ့ အတြက္ သူမရဲ့ ရင္သား ၁စုုံ (၂ ခုုစလုုံး) ကိုု ခြဲစိတ္ၿပီး ရင္သားအတု တပ္လိုုက္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ရင္သားကင္ဆာဟာအမ်ိဳးသားေတြရဲ့ရင္သားမွာလည္းျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသား ရင္သား ကင္ဆာဟာ ပိုမိုဆိုးတတ္ပါတယ္။ ၎တို႔ရဲ့ရင္သားမွာအဆီသိပ္မရွိတာေၾကာင့္
ေအာက္က နံရိုးနဲ႔အျခားအဂၤါမ်ားကိုကူးဆက္ျမန္ေစပါတယ္။ အမ်ိဳးသားေတြမွာျဖစ္မွန္းမသိတာေၾကာင့္ ေနာက္က်မွ သိတာလဲအေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။

 I am Joe`s body ကိုဆီေလ်ာ္ေအာင္ဘာသာျပန္ပါသည္။
 


Tuesday, June 18, 2013

အခ်ိဳးခံရတဲ့ဆူး တစ္ေခ်ာင္း။


 
 
ျပင္သစ္နိုင္ငံ ပါရီၿမိဳ႔ရဲ့ဆင္ေျခဖံု စိတ္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ရပ္ကြက္မွာ ဦးျပဲန႔ဲေဒၚမာလာတို႔ေနထို္င္ၾကပါတယ္။
၎တို႔ႏွစ္ဦးလံုး ပင္စင္စားမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ လာမဲ့ ေဆာင္းရာသီမွာ ယိုဒယားနိုင္ငံဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ကို အလည္သြားဖို႔စီစဥ္ထားၾကပါတယ္။ ေဆာင္းရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ခရီးသြားသူမ်ားတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ကိုေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ့အိမ္ေဘးမွာေတာ့ လက္ထပ္ၿပီးကာစ အသက္ ၂၅ ႏွစ္
သာရွိေသးတဲ့ ေမာင္ေမာင္နဲ႔ မမတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံေနၾကပါတယ္။ သူတို႔မဂၤလာေဆာင္မွာ ဦးျပဲန႔ဲေဒၚမာလာတို႔ သက္ေသ လက္မွတ္ ထိုးေပးခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ေမာင္ေမာင္က ေက်ာင္းဆရာပါ။ မမကေတာ့ အျပင္ အလုပ္မလုပ္ပါဘူး။

ယခုတစ္ေလာ ေမာင္ေမာင္တို႔အိမ္က ရန္ျဖစ္သံေတြ၊ ဆူညံ့သံေတြ မၾကာခဏၾကားေနရပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဆူညံသံေတြၾကားၿပီးေနာက္ မမအိမ္ထဲကထြက္လာၿပီးကားေမာင္းထြက္သြားတာေတြ႔လိုက္ရ ပါတယ္။ မမလက္မွာလည္းေသြးေတြ ေပးေနတာေတြ႔ရပါတယ္။

ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ။ ေမာင္ေမာင္က မမကိုရိုက္ႏွက္လို႔လား။ ဦးျပဲအေနနဲ႔ ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ ပါဘူး။ အိမ္နီးခ်င္းေကာင္း မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္အေနန႔ဲ ကူညီ ရေအာင္ေမာင္ေမာင္တို႔အိမ္ဖက္ ကူးလာခဲ့ပါတယ္။

ေမာင္ေမာင္ ဘာျဖစ္ေနၾကလဲ။ မမကိုလည္းကားေမာင္းသြားတာေတြ႔တယ္။သူ႔လက္မွာလည္းေသြးေတြ
ေပေနတယ္။
ဦးျပဲ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ မမ သူ႔ဘာသာ ဓါးခုတ္ရင္းလက္ထိသြားလို႔ ေဆးရံုသြားတာပါ။
ဦးျပဲ ေမာင္ေမာင္ေျပာတာဘယ္လိုမွ မယံုပါဘူး။ လက္ဓါးထိတာဆိုရင္ဘာလို႔ ေဒၚမာလာဆီမလာတာလဲ။
ေဒၚမာလာက သူနာျပဳဆရာမ ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကာယကံရွင္က ျငင္းေနမွေတာ့ အိမ္ျပန္ရံုပဲရွိေတာေပါ့။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ မမရဲ့လက္ကို ေဒၚမာလာ ေဆးထဲ့ေပးေနတာေတြ႔ပါတယ္။ မမက သူေခ်ာ္လဲ က် တာပါတဲ့။ ေဆးရံုသြားမယ္လုပ္ၿပီးမွ မသြားခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ေဒၚမာလာဆီလာျပတာလို႔ဆိုပါတယ္။မမရဲ့ဒါဏ္ရာက ေခ်ာ္လဲလို႔ရတဲ့ ဒါဏ္ရာမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခုခုနဲ႔ရိုက္လို႔ရတဲ့ဒါဏ္ရာပါ။ ေခ်ာ္လဲရင္ လက္တြင္မက က်န္ေနရာေတြမွာပါဒါဏ္ရာရွိရမွာေပါ့။ ေဆးရံုကေမးရင္ ေမာင္ေမာင္ရိုက္တာသိမွာစိုးလို႔ မသြားတာလား။ ညာေနတယ္ဆိုတာသိေပမဲ့။ မသိခ်င္ေရာင္ပဲေနလိုက္ၾကပါတယ္။

သူတို႔အခက္အခဲကို ကူညီနိုင္ေအာင္လို႔ ရင္ဖြင့္ခ်င္ ဖြင့္နိုင္ေအာင္ ညေနစာ အိမ္မွာလာစားဖို႔ ထမင္းစာ
ဖိတ္လိုက္ပါတယ္။ ညေနထမင္းစားခ်ိန္မွာ စကားစၾကည့္ေပမဲ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး
လို႔ တြင္တြင္ျငင္းေနတာမို႔ ညစာ စားပြဲမွာ ဘယ္သူမွ စကားဆက္မေျပာၾကေတာ့ပဲ ေမာင္ေမာင္တို႔လင္မယား ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေျပာၿပီးျပန္သြားၾကပါတယ္။

ဒီိမနက္လည္း ေမာင္ေမာင္တို႔အိမ္က ဆူညံသံေတြၾကားရျပန္ပါၿပီ။ မၾကာခင္ မမ အ၀တ္ေသတၱာဆြဲၿပီး
ထြက္လာတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဦးျပဲမေနနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မမ ခင္ျမာသနားပါတယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔
သူ႔ေယာက်္ားရဲ့ အရိုက္အႏွက္ကိုခံေနရရွာတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ဘာမွမေျပာရွာဘူး။ သူမေျပာေပမဲ့ ဦးျပဲတို႔ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ ပုလိပ္ကိုဖုန္းဆက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကား လိုက္ ပါတယ္။ ပုလိပ္မ်ားေရာက္လာၿပီး ေမာင္ေမာင့္ကိုဖမ္းသြားၾကပါတယ္။ မမကိုေတာ့ဦးျပဲတို႔အိပ္ယာမွာပဲ
အိပ္ေစပါတယ္။ မမလည္းစိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေနလိုက္တာ ခေလးတစ္ေယာက္လိုပါပဲ။ သနားပါတယ္။ ဦးျပဲတို႔သာမရွိရင္ သူမခင္ျမာ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္မွာ။ အဆိုးဆံုးအေနနဲ႔ေသေတာင္ေသနိုင္တယ္။ ျပင္သစ္မွာ ၃ ရက္မွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္သူတို႔ေယာက်္ားေတြရိုက္ႏွက္လို႔ေသေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။

အဲ့ဒီညေနမွာ ေမာင္ေမာင္ဦးျပဲတို႔အိမ္ေရာက္လာပါတယ္။ မမက တရားမဆြဲတာေၾကာင့္ ပုလိပ္ကျပန္ လႊတ္လိုက္တာပါ။ ေမာင္ေမာင္က မမနဲ႔ ခဏ ႏွစ္ေယာက္ထဲေဆြးေႏြးခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ ဦးျပဲက ၅ မိနစ္ပဲခြင့္ျပဳနိုင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း။ မင္း မမ ကိုဒုကၡေပးဖို႔ေတာ့ မၾကံနဲ႔ ငါတို႔အိမ္ေပၚထပ္ကေနေစာင့္ၾကည့္ ေနမယ္လို႔ သတိေပးၿပီးေတြ႔ခြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။

မၾကာပါဘူး ေအာက္ထပ္က ဆူညံသံေတြၾကားတာမို႔ ဦးျပဲတို႔လင္မယား ေအာက္ထပ္ကိုအေျပးအလႊား ဆင္းလာၾကပါတယ္။ ထင္ထားတာနဲ႔တက္တက္ဆင္လြဲကာ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ၾကမ္း ေပၚမွာ ေခါင္းေပၚလက္အုပ္ၿပီး မမကို မရိုက္ဖို႔ေတာင္ပန္ေနပါတယ္။ မမက အားကုန္ စီးထားတဲ့ရူးဖိနပ္နဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ကို ပိတ္ပိတ္ကန္ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။

ေမာင္ေမာင္ရယ္ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ။ ဘာလို႔ တို႔ကိုမေျပာတာလဲ။
က်ေနာ္ရွက္လို႔မေျပာတာပါ။ လက္ထပ္ၿပီးကတဲက မမတစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ကိုအႀကီးအက်ယ္စိတ္မခ်
ျဖစ္ၿပီး၊ က်ေနာ့္ ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသူေတြစာေမးဖို႔ ဖုန္းဆက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ အျခားဆရာမ တစ္ေယာက္ ေယာက္ကအလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးဖုန္းဆက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔သကၤာမကင္းျဖစ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ရိုက္ေတာ့ တာပါပဲ။ အခုဆို တစ္ႏွစ္နီးပါးရွိပါၿပီတဲ့။

ဦးျပဲတို႔လင္မယားလည္း မိမိတို႔ ေမာင္ေမာင့္ကို အထင္မွားခဲ့တာကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိၿပီး စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ ဘန္ေကာက္ကိုအလည္လိုက္ခဲ့ဖို႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ မမ အေနနဲ႔ေတာ့ စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရံုမွာ ေဆးကုသဖို႔ပို႔ေပးလိုက္ပါတယ္။

ဆူးေပၚဖက္က်လည္း ဖက္ေပါက္၊
ဖက္ေပၚဆူးက်လည္း ဖက္ေပါက္.... ဆိုတဲ့စကားေလးက ျမန္မာမိန္းခေလးငယ္မ်ားကို မိခင္မ်ားက
ဒုကၡေပးနိုင္တဲ့ ေယာက်္ားမ်ားရဲ့အႏၱရာယ္ကို သတိထားရန္ေျပာဆိုၾကတဲ့စကားျဖစ္ပါတယ္။

စကားပံုကို ေဗါင္ျပန္လွန္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုသူရဲေကာင္းေတြလို႔ ခ်ီးမြမ္းသင့္တယ္လို႔ထင္ပါသလား။
မထင္ပါနဲ႔  ျမတ္ဘုရားက လူအခ်င္းခ်င္းႏွိပ္စက္ျခင္းကင္းၾကဖို႔ဆံုးမေတာ္မူထားတာမေမ့သင့္ပါဘူး။
ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ မႏွိပ္စက္ မေစာ္ကားပဲ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနျခင္းျဖင့္ေလာကႀကီးကိုအလွဆင္ၾကပါဆို႔။


မွတ္ခ်က္။
ျပင္သစ္နိုင္ငံမွာေယာက်္ားမ်ားရဲ့ရိုက္ႏွက္ျခင္းေၾကာင့္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး သံုးရက္ မွာတစ္ေယာက္ႏႈန္းနဲ႔ေသဆံုး ေနၾက တယ္လို႔သိရပါတယ္။ အႏွိက္စက္ခံရၿပီးတိုင္းၾကားေသာအမ်ိဳးသမီးေပါင္း တစ္သန္း ေက်ာ္ရွိပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီး ၂ ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ ဟာ၎တို႔ရဲ့ ခ်စ္သူဆိုသူတို႔ရဲ့ ရိုက္ႏွက္မႈကို ခံေနၾကရတယ္လို႔လည္းသိရပါတယ္။

အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ရိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ခံရတဲ့ အမ်ိုးသား သံုးေထာင္ခန္႔ရွိတယ္လို႔လည္းသိရပါတယ္။ အမ်ိဳးသားမ်ားက ရွက္ၿပီးမတိုင္ၾကားၾကဖူးလို႔သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ိုးသမီးမ်ားရဲ့ အႏွိပ္စက္ခံ အမ်ိုးသားမ်ားက အစည္းအရံုးတည္ေထာင္ထားၿပီး (ဖက္ေၾကာင့္က်ိဳးတဲ့ဆူးမ်ား) ကို ကူညီေပး ေနၾကပါတယ္။

ျပင္သစ္ တယ္လီဗင္းရွင္း တကဲ့အျဖစ္အပ်က္မ်ားအစီအစဥ္မွာ တင္ျပတဲ့ဇတ္လမ္းကို သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါတယ္။


Thursday, June 13, 2013

ဂ်ပန္နိုင္ငံေရာက္ခဲ့စဥ္က (၂)

     


   ဂ်ပန္နိုင္ငံ JICA Centre မွာ မနက္စာကိုအလကားေကၽြးပါတယ္။ (တကယ္က ပညာေတာ္သင္ေတြကို ေပးတဲ့ေထာက္ပံ့ေၾကးထဲက မနက္စာအတြက္ ရမ္ ၅၀၀ ႏႈတ္ထားတာပါ (အဲ့ဒီအခ်ိန္က ရမ္ ၁၆၀ ကို အေမရိကန္တစ္ေဒၚလာရွိပါတယ္။ ျမန္မာေတြစုၿပီးတစ္စားပြဲထိုင္ေလ့ရွိပါတယ္။ ယိုးဒယား စသည့္နိုင္ငံ ေတြကလည္း သူ႔အုပ္စုနဲ႔သူထိုင္ၾကပါတယ္။

      စာပြဲေပၚမွာသၾကား၊ ဆား စသည္တို႔ကိုတင္ထားပါတယ္။ main menu ၊juice အသီး၊ tea ၊coffee၊စတာေတြကို မိမိဘန္းနဲ႔သြားယူရပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ စားၿပီးပုဂံမ်ားသိမ္းဆည္းရန္ waiter အမ်ိဳး သမီး မ်ားရွိပါတယ္။
 
               တစ္ရက္မွာ ၃လ ပညာေတာ္သင္လာတဲ့ ၃ ေယာက္အဖြဲ႔ေရာက္လာပါတယ္။ ထံုစံအတိုင္း ျမန္မာေတြ တစ္စားပြဲထဲထိုင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔က ဂ်ပန္နိုင္ငံအေၾကာင္းသတင္းအစံုအလင္ရထားၿပီး၊ ၃လနဲ႔ကားအျပင္၊ဆိုင္ကယ္၊သြတ္ေတြပါ၀ယ္ဖို႔အစီအစဥ္ရွိတာမို႔ သယ္နိုင္သမွ် ျမန္မာျပည္က စားစရာ အစံုအလင္၊ခ်က္စားဖို႔ဆန္ကအစ ပါခဲ့တယ္လို႔သိရပါတယ္။ မနက္စာ စားၿပီးေတာ့ သူတို႔ထဲက အမ်ိဳး သမီးတစ္ေယာက္က စားပြဲ ေပၚက သၾကားေတြ႔ကိုစကၠဴနဲ႔ထုပ္ေနတာေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ဘာလုပ္တာလဲ ဆိုေတာ့ ညေနဘက္အခန္းမွာစားဖို႔တဲ့။

             ဂ်ပန္နိုင္ငံမွာ ေအာက္ထစ္စားသံုးပစၥည္း မ်ားျဖစ္တဲ့ သၾကား၊ဆား၊ၾကက္ဥ၊နိ႔စသည္ေတြကို လူတိုင္းစားနိုင္ေအာင္ ေစ်းေပၚေပၚနဲ႔ေရာင္းခ်နိုင္ေအာင္စီစဥ္ထားပါတယ္။ ဆန္တစ္မ်ိဳးသာ အေရး အေၾကာင္း ျဖစ္ရင္ ဥပမာစစ္ျဖစ္ရင္ မငတ္ေအာင္လို႔ ျပည္တြင္ဆန္စိုက္ၾကေအာင္ တင္သြင္းတဲ့ဆန္ထက္ ဂ်ပန္ျပည္ထြက္ဆန္က ေစ်းပိုႀကီးပါတယ္။
   
        အဲ့ဒီအခ်ိန္က ပညာေတာ္သင္တစ္ေယာက္ကအစာအိမ္ေရာဂါရွိလိုႏြားနုိ႔ေသာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ သူ႔ကိုဂ်ပန္ေတြက ျမန္မာေတြကႏြားႏို႔ပဲေသာက္သလားလို႔ေမးတယ္တဲ့။ က်မ မလွခ်င္ကလည္း ေမွးေနတဲ့ မ်က္လံုးနဲနဲက်ယ္တယ္ထင္ရေအာင္ လိုင္းနာဆြဲေလ့ရွိတာကို ျမန္မာမေတြအားလံုး လိုင္းနားဆြဲသလားလို႔အေမးခံခဲ့ရပါတယ္။


        ျမန္မာစားပြဲက ျမန္မာေတြသၾကားခိုးတယ္ဆိုၿပီး waiter အမ်ိဳး သမီးေတြရဲ့ မ်က္စိေထာက္ ေထာက္ ၾကည့္တာခံရရင္ ဘယ္ေလာက္ရွက္စရာေကာင္းလိုက္မလဲ။ ျမန္မာနိုင္ငံကေနပညာေတာ္သင္သြား ရဖို႔ ဆိုတာ တစ္သက္မွာတစ္ခါရခဲလွတဲ့ အခြင့္အေရးမို႔ ရတဲ့အခြင့္အေရးကို အလြတ္မခံပဲ ပိုက္ဆံစုတာ လက္ခံနိုင္ပါတယ္။ မိမိအခန္းမွာ ေရေသာက္ၿပီးစုစု၊ ေလရႈၿပီးပဲစုစုအေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့
နိုင္ငံတကာအျမင္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးသိကၡာက်မဲ့အလုပ္မ်ိဳး မလုပ္မိဖို႔ေတာ့ဂရုစိုက္ရပါမယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ
ေမာင္ေမာင္၊မမ မဟုတ္တာလုပ္ရင္ ေမာင္ေမာင္၊မမ၊ မေကာင္းဘူးလို႔အေျပာခံရေပမဲ့ နိုင္ငံျခားမွာ ေမာင္ေမာင္၊မမ မဟုတ္တာလုပ္ရင္ ျမန္မာေတြမေကာင္းဘူးလို႔ျမင္ပါလိမ့္မယ္။


မိမိနိုင္ငံနဲ႔လူမ်ိဳးဂုဏ္ကိုထိိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္နိုင္ၾကပါေစ။

 

Friday, June 7, 2013

ဂ်ပန္နိုင္ငံေရာက္ခဲ့စဥ္က (၁)



JICA (Japanese International Co-operation Agency ) ရဲ့အေထာက္အပံ့ျဖင့္ ဂ်ပန္နိုင္ငံကို ၁၉၈၆-၁၉၈၈ ပညာေတာ္သင္သြားစဥ္က တိုက်ိဳၿမိဳ႔ JICA centre မွာ ေနရပါတယ္။ JICA centre မွာ ၅၈ နိုင္ငံက JICA အေထာက္အပံ့ ျဖင့္ လာေရာက္သူမ်ားလည္းရွိပါတယ္။

              ျမန္မာနိုင္ငံမွ ပညာေတာ္သင္လာသူမ်ားမွာ ဌာနစံုကျဖစ္ၿပီး၊ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ ရက္ပိုင္း၊လပိုင္းမွ တစ္ႏွစ္အထိျဖစ္ပါတယ္။ က်မအေနနဲ႔ ခက္ခဲတဲ့ အႏုၾကည့္ မွန္ဘီး လူး (electron microscope) သံုးၿပီးျမန္မာနိုင္ငံ မႏၱေလးၿမိဳ႔မွာျဖစ္ပြါးခဲ့တဲ့ အသဲေရာင္အသား၀ါေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သုေတသနျပဳ လုပ္ ရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ exceptionally ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔ ၂ ႏွစ္ေနရမွာျဖစ္ ပါတယ္။  ဒါေၾကာင့္က်မ ကိုျမန္မာ ပညာသင္ေတြက ႏွစ္ႀကီးသမားလို႔ (ခ်စ္စနိုးေခၚၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။)

          ညေနဘက္ဆိုရင္ သင္းတန္းကျပန္လာၾကတဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ က်မအခန္းမွာစုၿပီး ျမန္မာထမင္းဟင္းခိုးခ်က္စားၾကပါတယ္။ (JICA centre မွာ အခန္းထဲမွာ ခ်က္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ေအာက္ထပ္မွာ restaurant ရွိပါတယ္။ မီးေလာင္မွာေၾကာက္လို႔ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာအမ်ားစုက ကိုယ့္
ျမန္မာ ထမင္းဟင္းကိုသာ ႏုတ္မိန္တာေရာ၊ ပိုက္ဆံစုခ်င္တာေရာေၾကာင့္ပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က နိုင္ငံျခားမွာ
၃ လတိတိေနထိုင္တဲ့သူ ကားသြင္းခြင့္ရွိပါတယ္။ ၃လနဲ႔ ကားသြင္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပိုက္ဆံ အေသစုရ ပါမယ္။ (အဲ့ဒီအခ်ိန္က နိင္ငံတကာက restaurant ေတြရွိတဲ့ တိုက်ိဳၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွ မရွိပါဘူး။ ယခုေတာ့ရွိၿပီလားမသိပါဘူး။)

           ထမင္းစားရင္း ေထြရာေလးပါးေျပာဆိုၾကရာက တစ္ေန႔မွာ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ပညာေတာ္သင္ တစ္ေယာက္က သူဒီေန႔သူ႔သင္တန္းကိုသြားတာ ၀င္ဖို႔တံခါးေပါက္ရွာမေတြ႔လို႔ျပန္လာခဲ့ရေၾကာင္းေျပာ ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ထဲက ဂ်ပန္နို္ငံက အေဆာက္အဦးအားလံုးက တံခါးေတြက လူလာရပ္မွ အလိုလိုပြင့္တဲ့
တံခါးေတြျဖစ္တာမို႔ သူပြင့္ေနတဲ့တံခါးမေတြ႔ခဲ့တာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ရန္ကုန္အင္းယားလိပ္ေဟာ္တည္ တစ္ခုမွာပဲရွိေသးတယ္ထင္ပါတယ္။

       က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက ေမေမ စာတိုက္ပံုမွာစာထဲ့ဖို႔ခို္င္းစဥ္ကလည္း စာတိုက္ပံုမွာ အေပါက္ရွာမရလို႔ျပန္လာခဲ့ဘူးပါတယ္။

ၾကြားလို၍ေရးျခင္းမဟုတ္ပါ၊အပ်င္းေျပဗဟုသုတရေစရန္ႏွင့္ ငါလို၊သူလို လူေတြပဲဟု သိေစရန္ ရည္ရြယ္ပါသည္။ ဆက္လက္၍သတိရသည္မ်ားကိုေရးပါအံုးမယ္။

Sunday, June 2, 2013

အေဖၚမြန္နဲ႔ခ်မ္းေျမ့ရိပ္ၿမံဳေလးမွာ။


          
 
 
     က်မရဲ့စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာအိမ္ကေလး။ တကယ္က ၁၂ ထပ္ရွိတဲ့တိုက္ရဲ့ ၁၀ ထပ္မွာရွိတဲ့ တိုက္ခန္း ေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီ တိုက္ခန္းမွာ က်မ လိုအပ္တာေတြအားလံုးရွိတယ္။ (ႀကြားတဲ့စိတ္နဲ႔ေရးတာ မဟုတ္ ပါဘူး။ က်မရဲ့ ကံတရားကိုစဥ္းစားမိလို႔ ပါ။ က်မ အလုပ္အကိုင္ရၿပီး လွဴနိုင္တန္းနိုင္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး တတ္နိုင္သမွ် ၊ လိုအပ္တာမွန္သမွ်ကို လွဴခဲ့ပါတယ္။ စုေပါင္းလွဴတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ လိုအပ္ ေနတဲ့ ပစၥည္း ျဖစ္ျဖစ္၊ ေငြေၾကးျဖစ္ျဖစ္ ျပည့္စံုသြားေအာင္လွဴေလ့ရွိပါတယ္။  အဲ့ဒီအက်ိဳးေတြ ဒီဘ၀မွာတင္ အက်ိဳးေပး တာလို႔ မွတ္ထင္မိပါတယ္။ က်မ ျပင္သစ္မွာ ၄ ႏွစ္ခြဲပဲအလုပ္ လုပ္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ျပင္သစ္မွာ လုပ္သက္ ၄၀ ႏွစ္ျပည့္မွ ပင္စင္အျပည့္ရပါတယ္။ အိမ္လခကလည္း အလြန္ေစ်းႀကီးပါတယ္။ လခရဲ့ သံုးပံု တစ္ပံုေလာက္ ေပးရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို သက္ေတာင့္ သက္သာနဲ႔ ေနနို္င္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မထင္မွတ္ပဲ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အခြင့္သာတဲ့ တစ္ေန႔ ဒီအေၾကာင္းေတြ အေသးစိတ္ေရးပါအံုးမယ္)။

တိုက္ေရွ႔မွာပန္းျခံအေသး ၂ခုနဲ႔ တိုက္ေနာက္မွာပန္းျခံအႀကီးတစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီပန္းျခံေတြရဲ့ ပံုေတြလည္းတင္ပါ အံုးမယ္။ တိုက္ေရွ႕တဲ့တဲ့မွာ လွ်ပ္စစ္ရထားရွိပါတယ္။ ျမန္မာဟင္းခ်က္ဖို႔အသီးအႏွံ႔ေတြရွိတဲ့ တရုတ္တန္းကို တိုက္ရိုက္ ေရာက္ပါတယ္။ ေအာက္ကဓါတ္ပံု ၄ ပံုက က်မ အခန္းက ရိုက္ထား တဲ့ပံုေတြပါ။
 
 
 



 
      က်မေရးခ်င္တဲ့ ဘာသာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးေဆာင္းပါး ေတြေရးနိုင္ဖို႔ note book, computer, tabalette ,  scan နဲ႔ printer ရွိပါတယ္။ internet နဲ႔ electricity ၂၄ နာရီရွိတာမို႔ နာခ်င္တဲ့ တရား၊ ဖတ္ခ်င္တဲ့ တရား အခ်ိန္မေရြးနာနိုင္၊ဖတ္နိုင္ပါတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး တရားထိုင္လို႔လဲ ရပါတယ္။ တရားစခမ္း၀င္သလို က်င့္ခ်င္လည္း ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ပင့္လာတဲ့ သနကၡန္နဲ႔ ပူေဇာ္ထားတဲ့ သပၸါယ္ေတာ္ မူတဲ့ျမတ္ဘုရား အျပင္ ရွင္သာရိပုတၱရာနဲ႔ရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႔ရဲ့ဓါတ္ေတာ္ ေတြလည္း ျမတ္ဘုရားရဲ့ လက္ယာ၊လက္၀ဲ၊မွာအပူေဇာ္ခံလ်က္ရွိပါတယ္။ up to date သတင္းေတြနဲ႔ျပင္သစ္စကား
နဲ႔ယဥ္ေက်းမႈေလ့လာဖို႔  TV  လည္းရွိပါတယ္။ က်မက ငယ္ငယ္ ထဲက မ်က္စိအားနည္းလို႔ ဇက္ေၾကာ ေညာင္းတတ္ ကိုက္တတ္ပါတယ္ အဲ့ဒီအတြက္ ျမန္မာျပည္က ယူလာတဲ့ အႏွိပ္သယ္ဖုလည္းရွိပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္ အႏွိပ္သယ္ စက္လည္းရွိပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ အပူေပးဖို႔ central heater ရွိတဲ့အျပင္ အိပ္ရာ ေအာက္မွာ ခင္းထားတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဖ်ာ လည္း ရွိပါတယ္။ ပူတဲ့အခါ မိႈ႔ရာေပၚခင္းဖို႔ ျမန္မာနိုင္ငံကသယ္လာတဲ့ ႏွစ္ဖက္ေခ်ာ္ သင္းျဖဴဖ်ာလည္းရွိပါတယ္။ အသက္ႀကီး လာေတာ့ အပူေရာ အေအးဒါဏ္ ေရာသိပ္မခံနိုင္ ေတာ့ပါဘူး။





 

 
 
 


 
 
 
 

 
 
 
  

ဒါကေတာ့ ထမင္းခ်က္ခန္း။ လွ်ပ္စစ္ ေရေႏြးအိုး၊ ေပါင္မုန္႔ကင္စက္၊ ဓါတ္ေငြ႔နဲ႔ခ်က္တဲ့ မီးဖို ၄ခု၊ ေရခဲေသတၱာ၊ ပုဂံေဆးစက္၊ အ၀တ္ေလ်ာ္စက္၊ ျမန္မာျပည္ကယူလာတဲ့အစာေတြ ၁၃ ကီလိုအထိ အၾကာႀကီးသိမ္းထားနိုင္တဲ့ ေရခဲေသတၱာ Freezer လည္းရွိပါတယ္။


 
ေရခ်ိဳးခန္းကေတာ့ အေနာက္နိုင္ငံ သံုးေရကန္၊ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာပီပီ ေရကန္ထဲ၀င္ေရစိမ္မခ်ိဳးပါဘူး။ ျမန္မာလိုပဲခ်ိဳး ပါတယ္။ အိမ္သာကလည္း ကမုတ္ပါ။ အသက္ႀကီးလာတဲ့ က်မအတြက္ အလြန္ ေကာင္း ပါတယ္။ မၾကာခင္ ဒူးေတြ နာလာၿပီး၊ မေကြးနိုင္မဆန္႔နိုင္ျဖစ္ေတာ့မွာပါ။ ေရေႏြး၊ေရေအး လည္း အျမဲရ ပါတယ္။

 

ဒါကေတာ့ အ၀င္အ၀က အျပင္၀တ္ ကုတ္နဲ႔ မာဖလာခ်ိတ္ ထားတဲ့တံခါးေပါက္ပါ။




ဖိနပ္ေတြထဲ့တဲ့ ဘီဒိုပါ။

 

က်မ အိမ္မွာ က်မ အလြန္စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ က်န္းမာေရးအတြက္ တစ္ပတ္ႏွစ္ခါ aqua gym ေခၚတဲ့ ေရထဲမွာ အားကစားလုပ္တာ အတြက္ သြားတာရယ္၊ စားစရာအတြက္ ေစ်း၀ယ္ထြက္တာ၊ ျပင္သစ္ ေက်ာင္း တစ္ပတ္ သံုးခါသြားတာက လြဲရင္ က်မ အခန္းမွာပဲက်မ ေနတာမ်ားပါတယ္။ အလြန္ခင္တဲ့ မိသားစု ႏွစ္ဦးကလြဲရင္ ဒီျပင္သူေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္နည္းပါတယ္။  တစ္ခ်ိဳ႕က အထူးသျဖင့္ ျပင္သစ္ေတြက တစ္ေယာက္ထဲေနတာမပ်င္းဖူး လားတဲ့။ က်မ မွာပ်င္းဖို႔အခ်ိန္မရွိပါဘူး။ က်မ ဘ၀ အတြက္ အေဖၚေကာင္းရွိေနတာသူတို႔မွမသိပဲ။ အဲ့ဒါက တရား အေဖၚပဲ။ ဒီျပင္ လူအေဖၚ၊ ပစၥည္းအေဖၚ
ဆိုတာ အျမဲကိုယ့္အနားမွာမရွိနိုင္ဘူး။ တရားက သစၥာရွိတယ္။ လုပ္ရင္လုပ္ သေလာက္ ကိုယ့္အနားမွာ ေနတယ္။ တရားအေဖၚက ဒီဘ၀တြင္မက သံသရာတစ္ေလ်ာက္လံုး ကိုယ့္အေဖၚအျဖစ္ အျမဲရွိေနနိုင္တာ။ အဲ့ဒီလိုျဖစ္ေအာင္တရားနဲ႔အလြန္ရင္းႏွီးၿပီးကိုယ့္ကို ခြဲမသြား ေအာင္ေတာ့ လုပ္ထား ရမွာေပါ့။ 
 
       ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ပင္စင္ယူၿပီးေနာက္ က်န္းမာေနတံုး အက်ိဳးရွိေအာင္က်မ ဘာလုပ္ သင့္ သလဲ။ ကိုယ့္အတြက္ ေလာကီအက်ိဳး မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဒီဘ၀ အတြက္ က်မ အတတ္နုိင္ဆံုး လုပ္ၿပီး ပါၿပီ။ သံသရာအတြက္ျပင္ဆင္ဖို႔နဲ႔ အမ်ားအတြက္ က်မ တတ္နိုင္တဲ့ ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ ဗဟုသုတေလး ေတြေပးရင္းက်မရဲ့တတိယအရြယ္ကို အဖိုးတန္စြာကုန္ဆံုးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။